Του Γ. Λακόπουλου
Αν η ανάδειξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε πρόεδρο της Βουλής ήταν ένα ατύχημα για τον εγχώριο κοινοβουλευτισμό με πολλά θύματα -μεταξύ των οποίων και την ιδία – – η ανάδειξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη σε αρχηγό κόμματος είναι κάτι χειρότερο: ατύχημα διαρκείας.
Και τα δυο ατυχήματα είναι έργο Τσίπρα. Για τη Ζωή το ομολόγησε: δεν την ήθελε στην κυβέρνηση, την έβαλε στη Βουλή και το πληρώνει και ο ίδιος.
Με τον Λαφαζάνη όμως είναι χειρότερα. Για χάρη του ο Πρωθυπουργός κατάργησε τους νόμους της πολιτικής και έβαλε στην κυβέρνησή του κάποιον που διακήρυσσε διαφορετικές επιδιώξεις από τον ίδιο, σε ότι αφορά το στρατηγικό ζήτημα της ελληνικής παρουσίας στην κοινοτική Ευρώπη.
Έφτιαξε έτσι το αδιανόητο: κυβέρνηση με δυο γραμμές. Και σε κάποιες περιπτώσεις μετέτρεψε την πρωθυπουργία σε συλλογικό θεσμό.
Ωστόσο ουδέποτε πήρε διορθωτικά μέτρα, έστω εκ των υστέρων: Όπως η Ζωή παραμένει ακόμη μέλος της … Κ. Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – ενώ ο Τσίπρας μπορεί με μια επιστολή του να τη θέση εκτός, ανεξάρτητα από το κομματικό Δίκαιο- έτσι και ο Λαφαζάνης έχει κατ’ ουσίιαν ασυλία από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ως υπουργός καταψήφισε την κυβέρνηση και δεν απομακρύνθηκε αμέσως: έφυγε αργότερα στα πλαίσια ανασχηματισμού, κάτι που έχει διαφορετικό συμβολισμό. Ως βουλευτής δεν απομακρύνθηκε ποτέ. Μόνος πήρε τους φίλους τους και έφυγε.
Ενώ ο Πρωθυπουργός έψαχνε υποθέσεις θεσμικής εκτροπής των άλλων και ανέθετε σε υπουργός του να μελετήσουν εναλλακτικά σχέδια Βαρουφάκειας παραφροσύνης, δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για τα σχέδια του Λαφαζάνη: για έφοδο στο Νομισματοκοπείο, το ξήλωμα του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και την υφαρπαγή του ρευστού -που νόμιζε ότι υπήρχε στις κασέλες της- ως αντίκρυσμα για την εκτύπωση δραχμής.
Κοντολογίς,η σχέση Τσίπρα-Λαφαζάνη είναι πάντα ένα μυστήριο και αυτό καθιστά το ατύχημα ιδιαιτέρως περίπλοκο. Ιδίως αν κάποιοι στιγμή πιουν εκείνον τον καφέ που υποσχέθηκε να κεράσει ο Πρωθυπουργός.
Η αριθμητική της ομάδας Λαφαζάνη διευκόλυνε προς στιγμήν τα πράγματα, καθώς εξουδετέρωσε τον κίνδυνο να περιφέρεται για τρείς μέρες ως εντολοδόχος πρωθυπουργός ο Μιχαλολιάκος. Αλλά τραυματίζει ήδη το θεσμικό εξοπλισμό της χώρας.
Ο νέος αρχηγός κόμματος εκ κατασκευής, αφού μπουκάρισε στο Προεδρικό μέγαρο και έβαλε όρους στον …Προκόπη Παυλόπουλο για την ημερομηνία των εκλογών πήρε την -τυπική- εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και την μετέτρεψε σε ιερή εικόνα προς λιτάνευση.
Πρόκειται για αλλοίωση της έννοιας της διερευνητικής εντολής- με πρώτον διδάξαντα τον Αλέξη το 2012 βεβαίως. Ο σκοπός της εντολής είναι ένας και μόνο: να αναζητηθεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στηρίξει ενδεχόμενη κυβέρνηση. Τίποτε άλλο.
Η αξιοποίηση της για … επαφές με τους κοινωνικούς φορείς εκτός από παράτυπη, συνιστά και πολιτικαντισμό παλαιάς κοπής.
Εξίσου παλαιάς κοπής είναι και πολλές από τις θεωρίες του Λαφαζάνη από τις οποίες προκύπτει ότι η αστική κοινοβουλευτική νομιμότητα, δεν είναι απαραίτητο να τηρείται -και πάντως δεν έχει καμιά υποχρέωση ο ίδιος να λαμβάνει υπόψη τους τύπους της.
Στο “όνομα του λαού” μπορεί να καταλύει θεσμικές λειτουργίες ευαγγελιζόμενος μια επανάσταση, προερχόμενη από έναν ιδιαίτερο αταβισμό που τον έκανε να κλίνει την κεφαλή στη σημερινή ρωσική ηγεσία.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπως στην παρουσία του σε ένα συμβούλιο υπουργών Ενέργειας, έκανε τους άλλους να κατεβάζουν τα ακουστικά και να κοιτάζονται μεταξύ τους, καθώς δεν καταλάβαιναν γιατί αντί να καταθέσει την ψήφο της χώρας του στο συζητούμενο θέμα, κατήγγειλε δια μακρών τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της ενεργειακής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ως εντολοδόχος πρωθυπουργός και ως διεκδικητής μερίδας εδράνων στην επομένη Βουλή ο Λαφαζάνης ενδέχεται να αποδειχθεί μεγαλύτερο πρόβλημα για την Γ Ελληνική Δημοκρατία απο τη Ζωή. Γιατί τελικά δεν είναι καθόλου προβλέψιμος, όπως έλεγαν όσοι πίστευαν ότι η προσήλωσή του στην αυθεντία του κόμματος δεν θα του επιτρέψει ποτέ να διαφοροποιηθεί, αλλά θα παραμείνει πιστός και πειθαρχημένος.
Αμ, δε. Αν η Ζωή φαντασιώνεται τον Μεγάλο Ναπολέοντα΄, όπως λέει ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, ο Λαφαζάνης έχει μπει στη μηχανή του χρόνου και σουλατσάρει στη Μόσχα μεταξύ του Φεβρουαρίου και του Οκτωβρίου του 1917.
