Του Ιωάννη Δαμίγου
Ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα, κατά συρροή δολοφόνων, συντελούνται από τις λογής αρχές της χώρας, με την πλέον βρόμικη στάση, αυτήν της παρά δικαιοσύνης, να πρωτοστατεί στην αισχύνη των υπολοίπων. Ο Άρειος Πάγος έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε ιδιωτική λέσχη προστασίας παραγοντισμού εμπορικών επιχειρήσεων και μόνο. Μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης δεν ασχολείται, παρά με την αποτυχημένη συγκάλυψη εταιρειών που σχετίζονται άμεσα με την πολιτική διακυβέρνηση. Με όλες σχεδόν τις αποφάσεις του, να εξυπηρετούν πρόσωπα και καταστάσεις, πάντα σε βάρος της κοινωνίας, με τέτοιον και τόσο προκλητικό και από πάνω τρόπο. Ποταπά πρόσωπα, ποταπών σκοπών, αισχύνη και διασυρμός. Χωρίς τον θεό τους.
Από τα τόσα παράνομα και παράτυπα, που συμβαίνουν και εξελίσσονται, αδυνατούν σκόπιμα να επιλέξουν έστω και ένα, έτσι για την στάχτη στα μάτια που λέει ο λαός, για να αποφανθούν. Ο φανατισμός και η οπαδική συμπεριφορά, υπέρ των συμφερόντων της κυβέρνησης, αντιμάχεται αυτή των χούλιγκαν. Από την στυγνή δολοφονία των Τεμπών, που έκλεισε χρόνο, την ειδεχθή δολοφονία, πνιγμό, των μεταναστών προσφύγων ανοιχτά της Πύλου, μέχρι τα αναβαλλόμενα χειρουργεία και το εμπόριο φαρμάκου, επιχειρεί την συγκάλυψη παντοιοτρόπως, χωρίς ζυγό και χωρίς μαντήλι στα μάτια, μα με το σπαθί να απειλεί όποιον ψάχνει, ανακαλύπτει και δημοσιοποιεί κατηγορίες. Χωρίς τον θεό τους.
Βέβαια, για να συνεχίζουν απτόητα στο επαίσχυντο έργο τους, δικαιοσύνη και κυβέρνηση, από κάπου αντλούν αυτή την δύναμη της επιβολής, κάπου στηρίζονται ασφαλώς, πέρα της γνωστής στήριξης του εθνικού κορμού. Ας μη κρυβόμαστε, δυστυχώς, όπως κάνουν οι ίδιοι πίσω από το δάκτυλό τους και ειδικότερα τον δείκτη, την αντλούν από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που είτε τους υποστηρίζει, είτε τους ανέχεται, χωρίς τον θεό της.
Σίγουρα μετρά και λαμβάνεται υπόψη η επιτυχής συλλογή των υπογραφών και όλων των ενεργειών που συμβάλουν στην αφύπνιση και παρακίνηση μέρους της υγιούς ακόμη κοινωνίας, μα δεν αρκεί. Η συλλογικότητα είναι αυτή που λείπει και η οργάνωσή της. Προς το παρόν και για το άμεσο μέλλον, δεν έχει και αυτή τον (ποιητική αδεία) θεό της. Αλίμονο, όχι προσώπου, μα “πνεύματος” που να μετουσιώνεται σε συλλογικότητα, χωρίς θεό, μα για την υπηρέτηση των αγαθών προσφοράς στον άνθρωπο. Άλλως θα αναζητούμε, μια τον σταθμάρχη, μια τον κλειδούχο και άλλη τον φρούραρχο, για φταίχτες …