Του Ιωάννη Δαμίγου
Απόψε δραπέτευσαν οι αριθμοί της ώρας απ’ την θέση τους, Έπεσαν στην ρωγμή του ρολογιού και στοιβάχτηκαν εκεί, θυμωμένοι θαρρείς, από την κοροϊδία των ανθρώπων μια μπροστά και μια πίσω! Αριθμοί είναι και μάλιστα σημαντικοί, όχι απλά νούμερα πρόσθεσης και αφαίρεσης, όχι. Μετρούν τον χρόνο, τον πολύτιμο χρόνο, που σπαταλούν οι άνθρωποι, δικαίωμά τους και αυθαίρετα τον προσαρμόζουν στην ματαιότητά τους. Και άφησαν τους κουρδισμένους από εκκρεμές ωροδείκτη και λεπτοδείκτη, να υπολογίζουν και να υποθέτουν, σε αέναους κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό τους. Άσκοπα.
Δεν υπολογίζει, δεν δεσμεύεται ο ήλιος, παρά οι εποχές τον βοηθούν, από που θα ανατείλει και που θα δύσει, με μικρές αποκλίσεις, νοιώθοντας μικρό δώρο ελευθερίας, γιατί έχει πάντα υποχρεώσεις, αν και ακίνητος μα πάντα ζωντανός σκορπίζοντας ζωή με την σειρά του. Καθότι ζωοδόχος, αυτόν ακολουθούν όλοι και όλα, μόνο οι άνθρωποι αλητεύουν ξεχασμένοι ή και παρασυρμένοι, από το άσωτο φεγγάρι που κάνει τα δικά του, πότε φέτες, πότε μισό, άλλοτε φλούδες, άλλες ρέμπελα γυρτό και μια στο τόσο ολόκληρο που τους τρελαίνει. Σε μια μάταιη κόντρα με την φύση, το μαγάρισαν κι αυτό οι άνθρωποι, υποδυόμενοι χωρίς ταλέντο, θεούς. Αντίκρυσαν το μηδαμινό τους και κοίταξαν το ρολόι τους και το λίγο του χρόνου τρομαγμένοι.
Αυτό που έφυγε το ξέρεις, πέρασε κι έμεινε πίσω ανάμνηση, αυτό που θα ‘ρθει το υποθέτεις, το υπολογίζεις και το περιμένεις. Το άλλο όμως, το “τώρα” το άπιαστο το “τώρα”, παρελθόν αίφνης και μέλλον μαζί; Τι σπαζοκεφαλιά! Γλιστρά στον ωροδείκτη, ξεφεύγει από τον λεπτοδείκτη και μας κοροϊδεύει το αλαφροΐσκιωτο.
Ένα εικοσιτετράωρο, μια ώρα, λεπτά, δευτερόλεπτα, δέκατα, χιλιοστά και πέρασε η ζωή μετρώντας τι; Ήρθες, έφυγες, περίμενες, πρόλαβες, άργησες ή ήρθες νωρίς; Κυκεώνας!
Τόσα μέτρα και σταθμά, τόσα καλούπια, τόσες χρονικές μετρήσεις, που ελάχιστο με κατάντησαν, δεμένο και παλουκωμένο, να ρεύω στο πέρασμα, στην κόλαση του χρόνου φυλακισμένος. Επιστήμονες θα προσθέσουν ένα πολύτιμο δευτερόλεπτο, για τεχνικούς λόγους. Να συμπληρώνει λες μέρος της ατέλειας; Μια ώρα εμπρός, μια ώρα πίσω, να ήταν αυτό το πρόβλημά μου; Πέρασε η ώρα κι έκανα τέτοιον θόρυβο, τέτοια μουτζούρα, ο απειροελάχιστος, η ασημαντότητα …