Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Όλος ο κόσμος μια ανοιχτή πληγή. Όλη η Γη μια ματωμένη σφαίρα. Οι άνθρωποι υποφέρουν σε όλα τα μέρη της Οικουμένης. Δεν υπάρχουν πλέον ”ευτυχισμένες χώρες”.
Τα πολιτικά συστήματα, παντού και πάντα, αδυνατούν να προσφέρουν ανακούφιση στους λαούς τους.
Δεν είναι μόνο ότι οι πρωθυπουργοί των περισσοτέρων χωρών, προέρχονται από τα ίδια πανεπιστήμια, από τα ίδια κολλέγια.
Οι πολιτικοί ηγέτες και κυβερνήτες των διαφόρων χωρών, δεν έχουν -πλέον- στη διάθεσή τους, πολλά ΄΄όπλα΄΄,πολλά ”εργαλεία” για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά, τον ορυμαγδό των προβλημάτων και των σύνθετων καταστάσεων, που ανακύπτουν καθημερινά, κυρίως από εξωγενείς παράγοντες που δεν μπορούν να ελέγξουν.
Συνεπώς, δεν είναι μόνο θέμα θέλησης και ικανοτήτων. Είναι ο διαρκής πολλαπλασιασμός των προβλημάτων, των άπειρων έκτακτων καταστάσεων που προκύπτουν συχνά -πυκνά, η πολυπλοκότητα και η άναρχη δομή της σύγχρονης κοινωνίας ,όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε αυτά τα προβλήματα, δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε, τα γνωρίζουμε όλοι, τα βιώνουμε καθημερινά.
Το να υπάρχει μια διαρκής, μονότονη, στείρα κριτική , για κάθε κυβέρνηση , δεν έχει κανένα νόημα , δεν οδηγεί πουθενά, διότι δεν είναι θέμα προσώπων αλλά των πολιτικών που εφαρμόζονται.
Ακόμη και αν κατόπιν δημοψηφίσματος, εκλέγαμε την πιο σπουδαία και σημαντική 20άδα προσώπων, που θα αναλάμβαναν την διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς ίχνος κομματικών κριτηρίων, είναι σχεδόν σίγουρο, πως πάλι στο ίδιο σημείο θα βρισκόμαστε.
Οι κυβερνήσεις-οι δημοκρατικά εκλεγμένες από το λαό- δεν είναι τόσο δυνατές και παντοδύναμες όσο -αφελώς- κάποιοι φαντάζονται. Η αλληλεξάρτηση που υπάρχει μεταξύ των χωρών, οι συνθήκες , οι συμφωνίες, οι συμβάσεις, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια επιλογών.
Η διαρκής εποπτεία από υπερεθνικούς οργανισμούς, στενεύει και περιορίζει δραματικά ,την δυνατότητα των κυβερνήσεων να αναλάβουν σημαντικές πρωτοβουλίες, που θα μπορούσαν πραγματικά να ανακουφίσουν τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις.
Τα διοικητικά και εποπτικά όργανα της Ευρώπης, δεν βλέπουν ανθρώπους, παρά μόνο αριθμούς. Την λογική αυτή ,την έχουν περάσει και στις αδύναμες κυρίως εθνικές κυβερνήσεις, που ”υποχρεώνονται” να βαδίζουν ,σύμφωνα με το ρυθμό που τους υπαγορεύουν οι ”ισχυροί των Βρυξελλών”…
Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, τα περιθώρια που τους αφήνουν είναι πολύ περιορισμένα.
Κατά συνέπεια, είναι πολύ μικρές οι διαφορές, μεταξύ των πολιτικών προγραμμάτων, που μπορούν να εφαρμόσουν τα διάφορα-υπάρχοντα- κόμματα εξουσίας.
Τότε, θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί φωνάζουν όλοι, γιατί θέλουν και επιθυμούν να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας;
Η απάντηση ”δυστυχώς”, είναι απλή, ρεαλιστική και απόλυτα συμβατική: Το κάνουν, διότι ενδιαφέρονται απόλυτα ,για την προσωπική τους καταξίωση, την προσωπική τους προβολή και επαγγελματική τους ανέλιξη. Την οικονομική τακτοποίηση συγγενών ,φίλων και κομματικών συνοδοιπόρων. Επιζητούν την ”αλλαγή σκοπιάς”, στις υψηλές κυβερνητικές και κρατικές θέσεις.
Το έργο αυτό, δυστυχώς, το έχουμε δει πολλές φορές ,να παίζεται και να ξαναπαίζεται. Δεν προσφέρει καμία έκπληξη σε κανέναν.
Ωστόσο, ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται, γιατί τα κόμματα κάνουν τόση φασαρία, με ιδιαίτερη έμφαση σε κάθε προεκλογική περίοδο..
Την απάντηση, ίσως μπορούν να τη δώσουν, οι εκατοντάδες υποψήφιοι ,για τις 21 θέσεις ευρωβουλευτών που ”κληρώνουν” στις 9 Ιουνίου…
Είναι πασιφανές, ότι μας λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες που θα μπορούσαν σήμερα , να ασκήσουν εμπνευσμένες πολιτικές και μια σειρά μεγάλων ”ανατροπών”.’ Ταυτόχρονα είναι εμφανές, πως οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα ,δεν οδηγούν πουθενά.
Θα συνεχίσουν να γίνονται ”πανηγυράκια εκλογών”, θα αλλάζουν τα πρόσωπα, θα αλλάζουν και τα κόμματα, ο καιρός θα περνάει και οι αδύναμες κοινωνικές, πληθυσμιακές ομάδες θα συνεχίσουν να υποφέρουν και κάποιοι ελάχιστοι, θα διαβιούν στο ”απυρόβλητο” του μεγάλου πλουτισμού. Δεν πρόκειται δηλαδή οι όποιες εκλογές , να αμβλύνουν τις μεγάλες, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.
Οδεύουμε προς μία κοινωνική κατάσταση ”Ινδιών”, στις οποίες υπάρχουν παγιωμένες κοινωνικές κάστες, τις οποίες δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε και οι πιο ισχυρές κυβερνήσεις τους.
Προτού λοιπόν η κατάσταση γίνει και στη χώρα μας, μη αναστρέψιμη-αν και εκεί βαδίζει…-επιβάλλεται να υπάρξει μία μεγάλη, μια τεραστίων διαστάσεων κοινωνική έκρηξη και πολιτική αλλαγή ,που θα οδηγήσει την κυβέρνηση που θα προκύψει, να προχωρήσει σε μια σειρά σοβαρών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, που θα αλλάξουν τη μορφή της κοινωνίας!!
Με ημίμετρα και ”ασπιρίνες” η σημερινή κατάσταση δεν διορθώνεται. Η διαπίστωση ότι ”ο λαός υποφέρει”, δεν είναι πλέον αρκετή. Η εξαγγελία επίσης ότι ”η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί”, δεν είναι ούτε αρκετή, ούτε ικανοποιητική.
Χρειαζόμαστε μία πολύπλευρα δυνατή Πολιτική Δύναμη, που θα δώσει γιγάντιες και τιτάνιες μάχες ,στα εξής μέτωπα: Εξωτερική πολιτική, μεταναστευτικό, δημογραφικό, ενίσχυση των μικρομεσαίων, μελετημένη ενδυνάμωση των αγροτών και της αγροτικής παραγωγής, σοβαρά κίνητρα για επανεκκίνηση της βιομηχανίας, πάταξη της ανεργίας, γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πρόγραμμα στέγασης για όλους, αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, δωρεάν υγεία για όλους, σοβαρές μειώσεις σε καύσιμα και είδη Σούπερ Μάρκετ.
Απαιτούνται άμεσα αποφασιστικά βήματα, με διαθέσεις διαρκών συγκρούσεων, εντός και εκτός συνόρων… Απαιτούνται άμεσα πράξεις και απτά αποτελέσματα. Από λόγια ασήμαντων πολιτικών, έχει χορτάσει ο Ελληνικός Λαός.