Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στα σοβαρά κόμματα ο αρχηγός δεν διαπληκτίζεται ποτέ με στέλεχος- ιδίως στη διάρκεια συνεδρίασης κομματικού οργάνου. Για την ακρίβεια : δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του. Στο ΠΑΣΟΚ η τελευταία φορά που παραβιάσθηκε, ήταν οι σκληρές προσωπικές αντιδικίες του Βαγγέλη Βενιζέλου- όταν διεκδικούσε την ηγεσία απέναντι στον Γ. Παπανδρέου: έγινε μπίλιες στο Εκτελεστικό Γραφείο με τον Στέφανο Τζουμάκα και τον Χρήστο Πολυζωγόπουλο.
Ήταν ένδειξη ότι παρά τα πλούσια προσόντα του δεν θα μπορούσε ποτέ να ηγηθεί μεγάλου κόμματος. Για το ρόλο ισχύει πάντα: όπερ έδει δείξαι. Με πολύ μικρό υποπολλαπλάσιο αυτών των προσόντων στη φαρέτρα του ο Νίκος Ανδρουλάκης αρπάχτηκε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας με τη βουλευτίνα Λιακούλη. Από την αξιολόγηση των “διαλόγων” βγαίνει εκτεθειμένος.
Έτσι αναδείχθηκε ότι και το ΠΑΣΟΚ στροβιλίζεται στην κρίση που προκάλεσαν, στα τρία πρώτα κόμματα, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Ή κυβέρνηση βουλιάζει στο λαϊκό κύμα απόρριψης της πολιτικής και της λειτουργίας της – όπως απελευθερώθηκε με τους χειρισμούς της στα Τέμπη.
Κάθε απόπειρα του Μητσοτάκη για άνοδο, ισοδυναμεί με πτώση. Π.χ, ο ανασχηματισμός άνοιξε ως νέα περίοδο, κάτι που παραπέμπει στο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι “Δέκα Μικροί Νέγροι”. Κανείς δεν ξέρει αν το επόμενο πρωί θα βρίσκονται όλοι οι υφυπουργοί στη θέση τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Ο “μητρικός” φορέας που εκπροσωπεί ο Φάμελλος δεν τραβάει. Ο ανανεωτής Κασσελάκης, αναζητείται. Οι “αριστεροί” του Τσακαλώτου εξαερώθηκαν. Και από δίπλα η Ζωή τους βγάζει τη γλώσσα.
Ζώντας το δικό τους “Gravity” -για όσους έχουν δει την ταινία με τον Κλούνεϊ και τη Μπούλοκ– ετοιμάζουν λιτανεία για να αναλάβει ο Τσίπρας επικεφαλής όσων τον χαντάκωσαν παλιότερα -ονόματα δεν λέμε, υποδείξεις δεν θίγουμε. Αδίκως: αν η μισή του καρδιά γιατρέ βρίσκεται εδώ πέρα… η άλλη στο Χάρβαντ βρίσκεται.
Η πηγή της κακοδαιμονίας
Στο ΠΑΣΟΚ πέρασαν άβρεχτοι από δυο ποτάμια εκλογής – και επανεκλογής -ηγεσίας , αλλά πολλά δείχνουν ότι δύσκολα θα αποφύγουν και έναν τρίτο. Η ιδέα αλλαγής ηγεσίας εν πτήσει- ήτοι πριν τις επόμενες εκλογές – από ΝΔ την μεταπηδάει και στο χώρο τους- σαν τα κουκουνάρια, που στέλνουν την πυρκαγιά και στην άλλη πλευρά του δρόμου.
Η πηγή της κακοδαιμονίας, βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πάντα ,σύμφωνα με τους κανόνες της πολιτικής: στην ηγεσία. Με βάση την την αρχή: για να είσαι ηγέτης πρέπει να είσαι ηγετικός.
Σ’ αυτό ο Ανδρουλάκης έπαθε Μητσοτάκη: ότι επικράτησε ως πρόεδρος του πολιτικού φορέα της παράταξης δεν τον καθιστά απαραιτήτως και ηγέτη της.
Το βασικό πολιτικό πρόβλημα στο σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι δεν έχει σταθερή πορεία, σίγουρες επιλογές και οριστικές θέσεις. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε διάφορες εκδοχές προκαλώντας σύγχυση στο κοινό του. Αναζητώντας την πιο ωφέλιμη συμπεριφορά συγκρούεται με τον εαυτό του.
Καλή ώρα, αυτές τις μέρες με την υπόθεση Τριαντόπουλου, παλινωδεί ανάμεσα στην προανακριτική και το δικαστήριο. Δεν έχουν και νομικούς πρώτης γραμμής για να τους εξηγούν τουλάχιστον τα βασικά. Τον Βενιζέλο τον εξοστράκισαν από… φόβο.
Η περίπτωση Ανδρουλάκη
Ενας άλλος κανόνας της πολιτικής, ορίζει ως βασικό προαπαιτούμενο της καλής πορείας, ενός κόμματος την επάρκεια της ηγεσίας. Για την οποία δεν αρκεί η δήλωση του επικεφαλής ότι θα νικήσει και θα φτάσει ως την πρωθυπουργία.
Στην περίπτωση Ανδρουλάκη, η επάρκεια υπονομεύεται από την κυρίως από την αστάθεια που δημιουργεί ο μικρομεγαλισμός του. Το πρόβλημά του είναι ότι από τη στιγμή που αναδείχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει.
Στις εκλογές του 2023 είχε την ευκαιρία να συμπράξει με τον Τσίπρα για να διώξουν τον Μητσοτάκη. Αλλα ήθελε να γίνει ο ο ίδιος … Πρωθυπουργός – σαν άλλοθι για να βγάλει τον Μητσοτάκη.
Ακολούθησαν δυο μέτρια εκλογικά αποτελέσματα που έδειχναν ότι υπό την ηγεσία του το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μέλλον. Αλλά μετά την επανεκλογή του στην ηγεσία, με αφορμή κάποιες, διόλου αθώες, δημοσκοπήσεις, άρχισε να εμφανίζεται εκ νέου ως εν αναμονή Πρωθυπουργός. Και ότι σε κάθε περίπτωση θα αναδείξει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα.
Τώρα που προκύπτει ότι το πάει για τέταρτο, χάνει την ψυχραιμία του και καυγαδίζει με στελέχη στις συνεδριάσεις, ενώ οι δημοσκόποι του δείχνουν την έξοδο. Τώρα. Όχι απλώς μετά τις εκλογές, όπως του είπε ο Χάρης Καστανίδης:
“Αφού έχει ως στόχο την πρωτιά του ΠΑΣΟΚ, αν δεν τα καταφέρει, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να παραιτηθεί».
Το σενάριο αντικατάστασης πριν τις εκλογές
Στις πρόωρες αρχαιρεσίες που αναγκάσθηκε να προκηρύξει, στον πρώτο γύρο πήρε λιγότερο από 30%. Τον διέσωσε η άκαιρη υποψηφιότητά του Χάρη Δούκα και κυρίως η “στρατολόγηση” της Διαμαντοπούλου, που συνεχίζει τη φιλομητσοτακική συμπεριφορά της.
Η υποψηφιότητά της απέτρεψε την επικράτηση του Παύλου Γερουλάνου που είχε τις προϋποθέσεις να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη “στα ίσια” -σε αντίθεση με τη συμπλεγματική στάση του Ανδρουλάκη.
Η τεχνητή ανάδειξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, λόγω των διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς ανέδειξε τα ελλείματα ηγεσίας του.
Ότι δεν έχει επαφή με την κοινωνία, φάνηκε και στην απουσία του ΠΑΣΟΚ στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Σ’ αυτή τη φάση το σενάριο αντικατάστασης εκφράζεται με τις δημοσκοπήσεις που τον κονταίνουν. Ακολούθως, με τον ίδιο τρόπο θα αναδειχθεί ότι στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα έχει καλύτερη τύχη με άλλον επικεφαλής.
Τα φιλομητσοτακικά ΜΜΕ θα προωθήσουν τη Διαμαντοπούλου, ως καταλληλότερη για… εταίρο του Μητσοτάκη, αν καταφέρει να οδηγηθεί ο ίδιος τη ΝΔ στις εκλογές. Αλλά η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ , θα στραφεί προς τον Γερουλάνο -που έχει συνεπή στάση, καλύτερο προφίλ και απείρως περισσότερες ικανότητες από τον Ανδρουλάκη.
Το μέλλον του όμως θα κριθεί από την ικανότητα του να αποτρέψει δυο ή τρεις διασπάσεις, που θα επιχειρηθούν μετά την αλλαγή ηγεσίας. Μια από τον… Ανδρουλάκη που ελέγχει μια ομάδα βουλευτών και κάποια νεόκοπα στελέχη. Μια από την “εκσυγχρονιστική” συνιστώσα, που θα αποδράσει προς τον Μητσοτάκη. Και μια από όσους θα ακολουθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα, αν αναλάβει πρωτοβουλίες για νέο πολιτικό φορέα.
