Του Ιωάννη Δαμίγου
Συνεχίζεται, σαν να μη συνέβη τίποτα το σοβαρό, η καθυστέρηση, η αδράνεια και η κωλυσιεργία, θαρρεί κανείς πως ο χρόνος που περνά, δουλεύει υπέρ ημών. Φαίνεται πως απ’ το “περίμενε”, δεν διδάχθηκαν τίποτα, σαν να έχει κάτι να μας δώσει. Κάτι που δεν το μοιράζονται οι ειδήμονες, πότε άλλωστε δεν το μοιράστηκαν. Οι “συλλογικές” αποφάσεις σε πλήρη εγκατάλειψη.
“Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει”. Να κοσκίνιζε τουλάχιστον …Είναι στιγμές στην ζωή, που πρέπει να πάρεις μια απόφαση, όποια και αν είναι αυτή, όπως και να αποδειχθεί στο μέλλον σωστή ή λάθος, απ’ το να παραμένεις άβουλος και τυχαίος. Θυμάμαι να παίρνει απόφαση δύσκολη με βαρύ κόστος, σε ένα “δωματιάκι”, την συγκρίνω με το τώρα και εκπλήσσομαι αρνητικά.
Η πολιτική είναι αποφάσεις, όταν οι εξελίξεις είναι αναπάντεχες. Τόσες λανθασμένες ακολούθησες, από την διακυβέρνηση μέχρι σήμερα, τώρα και ανεπίκαιρα κοσκινίζεις μια ακόμα. Κούρασες και εξακολουθείς να κουράζεις ως αναποφάσιστος και δεν σου πρέπει. Πόση προσφέρει αξιοπρέπεια η παράδοση της απόφασης τάχα, στην κρίση των μελών; Ποιων μελών; Αυτών που δήλωσαν τυφλή υποταγή; Αυτών που συναίνεσαν στα λάθη;
Μένω, φεύγω, τελεία. Αξιοπρεπής τελεία, μείνεις, φύγεις. Αρκεί τίμια και σταράτα να αποφασίσεις εσύ για σένα, παρά άλλοι, ανίκανοι. Πάντα πίστευα πως πρέπει κανείς να ξέρει πότε φεύγει αξιοπρεπώς.
Η αριστερά πάνω απ’ όλα και όλους. Η αριστερά, που εσχάτως και καταχρηστικά, χαρακτηρίστηκε σαν “προοδευτική”, για να μην τρομάζει, όπως τρόμαζε και σαν ριζοσπαστική, δεν έχει ηγέτες, υπηρέτες έχει. Τιμή λοιπόν σε όποιον την υπηρετεί και σε όποιον την σέβεται, θυσιάζοντας αν χρειαστεί την προσωπικότητά του. Η αριστερά δεν τιμωρεί, προσπερνά. απαιτεί σεβασμό.
“Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει” και κάθε μέρα που περνά οι απώλειες μεγαλώνουν, καθώς η απογοήτευση θεριεύει, λόγω της απραξίας. Θα ξεχωρίσει η ήρα απ’ το στάρι και η αριστερά θα συνεχίσει τον πάντα δύσκολο δρόμο της. Μην της στερείς την πολύτιμη προίκα της, μην την μειώνεις. Πρέπει δηλαδή να βγάλουμε και εμείς άφθες στα χείλη;