Του Γ. Λακόπουλου
Κάποτε έμεναν τα γραπτά. Τώρα μένουν και τα βίντεο. Ορισμένα ορισμένα κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο με τον τίτλο “Ο Άδωνις αντισημίτης”.
Με το γνωστό φουριόζικο ύφος του διαφημίζει το πανάθλιο βιβλίο του Κώστα Πλεύρη, που λέει ότι οι Εβραίοι δεν είναι καν άνθρωποι και πάντως ευθύνονται για όλα τα δεινά στη Ιστορίας.
Δεν ήταν για το μεροκάματο- αφού αυτή ήταν η δουλειά του, όπως έλεγε. Πριμοδοτούσε το βιβλίο με το προσωπικό του πάθος. Άλλωστε στη νεότητα του αντιμετώπιζε τον Πλεύρη σαν μέντορα του και έτρεχε να τον υπερασπιστεί στα δικαστήρια.
Αποδέχεται ανατριχιαστικές θεωρίες; Όχι βέβαια τόσο ο βουτηγμένος όσο ο Μάκης Βορίδης. Απλώς για τον Γεωργιάδη είναι η εποχή του Βουτσά- στην ταινία Ο Ατσίδας: ψάχνει κάπου να τρουπώσει.
Η πρώτη τρύπα που βρήκε ήταν ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, που υπήρξε δάσκαλός του στην πολιτική για μεγάλους. Τον έβαλε σε κυβέρνηση κανονικών πολιτικών, αλλά εκείνος τον πούλησε μόλις ο Σαμαράς του άνοιξε τα μεγάλα σαλόνια. Χωρίς να πάρει μαζί του και την έδρα του κόμματος πάντως.
Μπήκε στη ΝΔ όπως έμπαιναν τα φτωχόπαιδα που έπαιζαν μπάλα στην επαρχία στις ομάδες του ΠΟΚ. Αποφασισμένος για μεγάλη ζωή- για τη ακρίβεια για μεγάλη πολιτική καριέρα. Και άρχισε να ξεφορτώνεται την παλιά σαβούρα.
Ζήτησε συγνώμη από τον Καραμανλή για όσα έσουρνε στους Καραμανλήδες. Εξιλεώθηκε για το διασυρμό του Κυριάκου με τα χρυσά κουτάλια. Διέγραψε ό,τι έλεγε για την ΝΔ.
Του έμεναν ο Παναθηναϊκός και οι… Εβραίοι. Με τον πρώτο καθάρισε με μια μακροσκελή δήλωση ότι παρασύρθηκε από τον Βγενόπουλο. Για το δεύτερο χρειάσθηκε πολύς καιρός και ακόμη προσπαθεί.
Η επίσκεψη -προσκύνημα στο Άουσβιτς και η ξελιγωτική δήλωση για το επιτόπιο βίωμά του είναι η κορύφωση της προσπάθειας να αφήσει πίσω ότι μπορεί να του σταθείς εμπόδιο. Είναι και υπουργός τώρα, δεν θέλει να την πάθει σαν τον Βορίδη, για τον οποίο από το Ισραήλ διαμήνυσαν ότι δεν θέλουν παρτίδες.
Είναι κακό να αλλάζει κάποιος απόψεις, θέσεις και ιδεολογία; Όχι ασφαλώς- αν και εξαρτάται πώς και γιατί αλλάζει, αν πράγματι αλλάζει, και προς τα πού αλλάζει.
Ο Άδωνις μετανοεί για το αντισημιτικό παρελθόν του, αλλά σε θέματα παρεμφερούς τοξικότητας΄-όπως π.χ. η η αντιμετώπιση των μεταναστών και των νομικών ριζοσπαστισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα- είναι σαν τον λύκο: και αν γέρασε ούτε την τρίχα άλλαξε, ούτε την κεφαλή του. Έχει και μια εκλογική πελατεία να συντηρήσει.
Άπαξ αντισημίτης για πάντα αντισημίτης; Θα είναι άδικο να το λέει κανείς. Είναι πιο εύστοχο να σημειωθεί ότι ο Γεωργιάδης είναι απλώς επαγγελματίας. Αγοράζει ότι μπορεί να πουληθεί εύκολα. Είναι έμπορος κατ’ επάγγελμα εξ άλλου.
Τον πολιτικό επαγγελματισμό τον πήρε από τον Καρατζαφέρη. Ο καρατερίστας της πέραν της ΝΔ σταδιοδρομίας δια της ασυδοσίας, έστησε ένα ακροδεξιό κόμμα χωρίς να είναι ακροδεξιός.
Για την ακρίβεια δεν ήταν τίποτε- απλώς ό,τι του έκανε το προσάρμοζε επάνω του. Δεν έστησε τυχαία ένα κόμμα στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ του Καραμανλή.
Ο Άδωνις τον ξεπερνάει. Σταδιοδρομεί με τις ευλογίες των Καραμανλή, Μητσοτάκη, Σαμαρά και άλλων στη ΝΔ που πετροβολούσε. Τώρα και με τις ευλογίες των οργανώσεων προστασίας του Ολοκαυτώματος, καθώς υπήρξε ταπεινός προσκυνητής.
Τη δουλειά του κάνει. Σαν όλους τους αυτοδημιούργητους δεν έχει προσωπικά με κανέναν, σε προσωπικό επίπεδο τα πάει μια χαρά με όσους συγκρούεται στην πολιτική. Δεν ενοχλείται όταν του επιτίθενται γιατί το ίδιο κάνει και αυτός.
Είναι οικείος με όσους οι άλλοι νομίζουν ότι κάθε φορά που συναντά ξεμαλλιάζονται. Θέλει να τον θεωρούν καλό παιδί. Α, και μάλλον δεν πιστεύει σε τίποτε από όσα λέει κάθε φορά, φανατισμένα.
Η δουλειά είναι πάνω από όλα. Αν το δει κανείς από αυτή την άποψη, ουδείς ψόγος.
