Του Γ. Λακόπουλου
Ίσως να νιώθει ότι έρχεται το τέλος του. Όχι από τη Νοβάρτις που είναι ανοιχτή γι’ αυτόν ακόμη. Αλλά από τον Μητσοτάκη.
Κανείς πρωθυπουργός δεν μπορεί να κρατήσει στην κυβέρνησή του κάποιον με τα Άπαντα Γεωργιάδη στη διάρκεια της κρίσης.
Αλλά και με την παροιμιώδη πλέον ανεπάρκεια που επέδειξε σε βασικά ζητούμενα της περιόδους. Όπως είναι η παραγωγή υγειονομικού υλικού και ο έλεγχος της αγοράς.
Αλλά και τα ξεπεράσει αυτά δύσκολα θα μπορεί να φορτωθεί το ατόπημα υπουργού που εκμεταλλεύτηκε την κρίση για να προωθήσει την οικογενειακή επιχείρηση πουλώντας φούμαρα: εκ μάθηση αρχαίων ελληνικών με ένα πεντάευρο.
Έτσι κι αλλιως η σχέση του Μητσοτάκη με τον Άδωνι έχει περάσει από σαράντα κύματα. Στην κυβέρνηση Σαμαρά ήταν ο μόνος κολλητός του. Αργότερα με επίνευση του Μεσσήνιου ιντριγκαδόρου αξιοποιήθηκε ως λαγός -και σε αντάλλαγμα πήρε την αντιπροεδρία στο κόμμα.
Κάποια στιγμή θεώρησε ότι το κόμμα είναι αυτός και .. έδινε οδηγίες αντιπολίτευσης στον Μητσοτάκη. Τον ανέχθηκε παρά τις αντιρρήσεις στελεχών. Είχε το λόγο του. Και ρισκάρισε ακόμη και την κόντρα με τον Καραμανλή θυσιάζοντας τον Αντώναρο.
Ήλθε η Νοβάρτις που τον έθεσε υπό την έρευνα της Τουλουπάκη και οι εκλογές που τον έθεσαν υπό το ιμπέριουμ του Χατζηδάκη.
Μια προσπάθεια να τεθεί επικεφαλής των κλώνων του τη Κοινοβουλευτική Ομάδα σκόνταψε στο “παρών” του Σαμαρά.
Καθώς είναι ευφυέστατος κατάλαβε γιατί ο Πρωθυπουργός τον έριξε στη λακκούβα του Ελληνικού, αλλά και γιατί του πήρε τις αρμοδιότητες για το ΕΣΠΑ.
Αλλά ως αυτοδημιούργητος, μαχητικός και πρόσωπο με ισχυρή βούληση έκανε πως δεν τρέχει κάστανο και συνέχισε το χαβά του…
Κι ύστερα ήλθε ο κορονοϊός. Εκ των πραγμάτων η διαχείριση της κρίσης ήθελε άλλου τύπου πολιτικές συμπεριφορές. Και ο Άδωνις έχει τον πολύ Άδωνι μέσα του, για να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο.
Συνέχιζε, λοιπόν, όπως ήξερε. Να επιτίθεται, να παραποιεί,να αντιφάσκει, να θεωρεί τα 800 ευρώ πολλά λεφτά και τους ανέργους φοροφυγάδες, αφού δεν έχουν πεθάνει . Και άλλα συναφή με την πολιτική του κουλτούρα.
Μοιραία όμως η κρίση άλλαξε τα κριτήρια του Μητσοτάκη. Και παρότι είναι κρύο αίμα στους υπολογισμούς του, -σαν το πατέρα του -καταλαβαίνει ότι μετά την κρίση δεν μπορεί να κρατήσει στην ίδια κυβέρνηση και τον Γεωργιάδη και τον Πιερρακάκη, για παράδειγμα.
Πλησιάζει, λοιπόν, η ώρα του αποχωρισμού σ’ αυτό το περίεργο ντουέτο . Ξεκίνησε από τη χλεύη του Γεωργιάδη προς τον πορφυρογέννητο Μητσοτάκη και απέληξε στην πιο ανάρμοστη εσωκομματική συμμαχία στο εσωτερικό της ΝΔ. Μετά τη σχέση του Κυριάκου με τον Σαμαρά.
Κι άλλες φορές φάνηκε ότι έρχεται το τέλος του, αλλά δεν συνέβη. Ίσως γιατί είχε ακόμη τον τρόπο του να ανακατέψει τη ΝΔ και να πλαγιοκοπήσει τον Μητσοτάκη από τα δεξιά.
Αυτή την περίοδο όμως Μητσοτάκης αισθάνεται πανίσχυρος. Και από ό,τι έχει δείξει ως τώρα η τακτική του, δεν θα χάσει την ευκαιρία να διορθώσει τις αστοχίες υλικού.
Ίσως αυτή η αναμονή είναι που κάνει τον -συμπαθέστατο εκτός πολιτικής- Άδωνι Γεωργιάδη να περνάει στο πεδίο της παραφροσύνης διακηρύσσοντας ότι πρέπει να ανάβουμε κερί σε όρους ψήφισαν τα Μνημόνια από την Γ. Παπανδρέου ως τον Τσίπρα.
Και τον ίδιο βεβαίως που άλλαξε κόμμα χάρη στα Μνημόνια. Ενώ ο Μητσοτάκης δεν ψήφισε το πρώτο και μένει χωρίς το κερί του Άδωνι…
