Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
«Όχι μ’ αυτούς Κύριε, ας γίνει αλλιώς το θέλημα Σου». Γιώργος Σεφέρης
Κάθε πολιτικός φορέας περνάει κρίση μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του. Το ΠΑΣΟΚ άντεξε μόνο στον πρώτο διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τον δεύτερο και πέρα άρχισε η κατάρρευση -που το κατέστησε περιφερειακή δύναμη- χωρίς προοπτική αφού αδυνατεί να βρει ηγεσία με επάρκεια.
Η ΝΔ, έχοντας πίσω της το κατεστημένο οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, αντέχει ακόμη αλλάζοντας αρχηγούς μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Αλλά ο ΣΎΡΙΖΑ – για την κυβερνησιμότητα του οποίου ο Αλέξης Τσίπρας έχει ρόλο ιδρυτή -οδεύει προς εξαφάνιση εάν δεν αναδείξει νέα ηγεσία που μπορεί να τον προσαρμόσει στις σημερινές συνθήκες και να τον κρατήσει ζωντανό ως πολιτικό φορέα.
Καθώς ως κόμμα πάσχει από πολιτικό προσωπικό, δεν έχει και πολλές επιλογές. Ενα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εν δυνάμει κόμμα εξουσίας και ο επικεφαλής του πρέπει να κρίνεται με βάση τα προσόντα μέλλοντος πρωθυπουργού.
Με στοιχειώδεις όρους πολιτικής επιβίωσης, η φυσική εξέλιξη θα ήταν να πάρει το κόμμα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ως Νο2 τα τελευταία χρόνια. Έχει καλό βιογραφικό, ευχέρεια διεθνούς κυκλοφορίας και για τα υπόλοιπα θα κριθεί. Ιδίως για την ικανότητα του να πετύχει αυτό που εμπόδιζε ο ίδιος τον Τσίπρας να κάνει: ανανέωση προσώπων και επικαιροποίηση ιδεολογίας και πολιτικής. Πολλοί θα είναι αντίθετοι, αλλά κανείς δεν θα χλευάσει αν γίνει πρόεδρος.
Η άλλη ενδιαφέρουσα λύση είναι να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ γενιά και να περάσει στα χέρια κάποιου νεότερου. Εν προκειμένω του Διονύση Τεμπονέρα που κάνει «γκελ» στην Κοινωνία, σαν τον Τσίπρα το 2008. Δεν έχει επιβαρύνσεις και μπορεί να εγκαταστήσει νέα και θελκτική ηγετική ομάδα, από τη γενιά του.
Όσο ο Τσακαλώτος το σκέφτεται και δεδομένου ότι Τεμπονέρας αποσύρεται- όπως και ο Χαρίτσης που επίσης έχει καλό προφίλ- η τάση είναι να πάρει η σκυτάλη στην Έφη Αχτσιόγλου.
Αυτό όμως δεν αλλάζει την εικόνα ενός κομματος σε πορεία προς εξαφάνιση. Τα πολιτικά της προσόντα είναι περιορισμένα και οι πολιτικές θέσεις της, δεν συνάδουν με κόμμα που θέλει να πρωταγωνιστήσει.
Εκφυλισμός και αυτοκτονική διάθεση
Ηγεσία χωρίς προσωπικό κύρος δεν υπάρχει -ούτε μπορεί να επιβάλλει αλλαγές. Αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έχουν και πολλές λύσεις στην Κουμουνδούρου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως εκδηλώνεται ένα φαινόμενο που ισοδυναμεί με εκφυλισμό της πολιτικής και αυτοκτονική διάθεση του κόμματος. Αναφέρονται ως υποψήφιοι για την ηγεσία του ο Νίκος Παππάς, η Ρένα Δούρου και ο Παύλος Πολάκης.
Δικαιωμά τους. Αλλά αν αξιολογηθούν πολιτικά και οι τρεις ανήκουν στα «βαρίδια» που τράβηξαν το κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ στο βυθό, καταστρέφοντας και τον Τσίπρα, που συμβιβάσθηκε μαζί τους. Η είσοδός τους στη Βουλή συνδυάσθηκε με την απομάκρυνση ψηφοφόρων που δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με την παρουσία τους.
Για τον καθένα υπάρχουν διαφορετικοί πολιτικοί λόγοι που μάλλον ευτελίζουν τη συζήτηση για υποψηφιότητα σε ένα προοδευτικό κόμμα που κυβέρνησε και είχε σε μεγάλο διάστημα την εμπιστοσύνη της Δημοκρατικής παράταξης.
Ο Νίκος Παππάς, υπηρξε αποτυχημένος υπουργός και παρ οτι οργάνωσε εγκυρο διαγωνισμό για τις συχνότητες, επιβάρυνε τον ΣΥΡΙΖΑ εναγκαλιζόμενος τον Καλογρίτσα, είχε ς επαφές με τον Μιωνή και ζήτησε λεφτά από τον Μαρινάκη για κανάλι,
Η προσβλητική για την νοημοσύνη των πολίτων και τη θεσμική αντίληψη των πράγματων, συμμετοχή του στη εκλογές- παρά τη δικαστική καταδίκη του- ήταν βαρύ πλήγμα για τον ΣΎΡΙΖΑ.
Απώλεια επαφής με το περιβάλλον
Η Ρένα Δούρου, δεν μπορει να διεκδικήσει δάφνες στην Περιφέρεια Αττικής και ως επικεφαλής και ως αντιπολίτευση απέναντι στον Πατούλη. Βαρύνεται με την πολιτική αναισθησία που επέδειξε στο Μάτι, οταν αρνήθηκε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη παραιτούμενη. Διεκδίκησε εκ νέου την περιφέρεια και χαντάκωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενω της αποδίδεται ότι αντιμετώπισε την τραγωδία ως «μια στραβή στη βάρδια της». Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα κόμμα με τέτοια επικεφαλής;
Για τον Παύλο Πολάκη – «εκλεγμένο βουλευτή» κατά δήλωσή του και ας καταποντίστηκε το κομμα του την περιφέρειά του- δεν χρειάζονται συστάσεις. Για τους περισσότερους και μέσα στον ΣΎΡΙΖΑ οι διαρκείς εκτροπές της συμπεριφοράς του, ήταν ένας από τους ποιο σοβαρούς λόγους κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και στραπατσαρίσματος του Τσίπρα. Αν πράγματι εξετάζει το ενδεχόμενο να διεκδικήσει την ηγεσία το θέμα εκφεύγει της πολιτικής.
Συμπέρασμα: Στον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ κάποια πρόσωπα, εκτός από έλλειμμα πολιτικής, ιδεολογικής συγκρότησης και αντίληψης της συγκυρίας έχουν και έλλειμμα προσωπικής σοβαρότητας. Ότι γίνεται συζήτηση για τις τρεις συγκεκριμένες αμοραλιστικές υποψηφιότητες προκαλεί την κοινωνία, που ήδη εκδηλώθηκε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπούν.
Δείχνει ότι ως κόμμα διολισθαίνουν στην περιοχή της απώλειας επαφής με το περιβάλλον. Είναι ο χειρότερος τρόπος να τελειώσουν….
