Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Η δεινή ήττα Ερτογάν στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στην Τουρκία αναμένεται να τον ωθήσει σε μια επιχείρηση επανάκαμψης – επαναπατρισμού των απωλεσθέντων ψηφοφόρων του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Και για να το επιτύχει θα στραφεί στην προσφιλή του τακτική. Στον εθνικισμό.
Σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ αλλά και στην Συρία, αν εξασφαλίσει είτε την συγκατάθεση, είτε την σιωπηρή ανοχή ΗΠΑ και Ρωσίας. Ταυτόχρονα θα συνεχίσει να υψώνει τους τόνους στο Κυπριακό, με τη ρητορική για δύο κράτη και κυριαρχική ισότητα, ενώ για την Ελλάδα, παρά την ύπαρξη της «Διακήρυξης των Αθηνών» και την επικείμενη επίσκεψη Μητσοτάκη στην Τουρκία, εκμεταλλευόμενος τη φθορά της Ελληνικής Κυβέρνησης λόγω εσωτερικών προβλημάτων, αναμένεται να επανέλθει σταδιακά στα περί «Γαλάζιας πατρίδας».
Άλλωστε η 4η στρατιά Αιγαίου παραμένει, οι αποβατικές ασκήσεις συνεχίζονται, ενώ οι αξιώσεις για την υφαλοκρηπίδα, το Αιγαίο και την Θράκη παραμένουν αμετάβλητες.
Όσο για την Ελληνική προσδοκία προσφυγής στη Χάγη δεν αναμένεται να εκπληρωθεί αφού η προοπτική συνομολόγησης συνυποσχετικού από πλευράς Τουρκίας παραμένει ελάχιστη έως ανύπαρκτη.
Έχουμε λοιπόν ένα Ερτογάν με τσαλακωμένο το προφίλ του ο οποίος θα αναζητήσει εναγώνια «νίκες και επιτυχίες» στο πεδίο των νεοθωμανικών του βλέψεων. ‘Έχοντας βέβαια κατά νουν ότι θα πρέπει να ισορροπεί τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την Ε.Ε. Χωρίς βέβαια να ξεχνούμε ότι έχει πιστωθεί θετικά από την κίνηση του για αποδοχή στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φιλανδίας.
Η ενίσχυση των κεμαλιστών μέσω από τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, δεν πρέπει να δημιουργούν αυταπάτες, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα θέματα που μας αφορούν. Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά. Ιστορικά δεν υπάρχει διαφοροποίηση ισλαμιστών και κεμαλιστών. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε από τον πολιτικό πρόγονο των σημερινών κεμαλιστών.
Ωστόσο δεδομένης της ισχυρής επιθυμίας Ερτογάν να διασφαλίσει ένα καλό κλίμα στις σχέσεις του με την Ε.Ε, καθήκον μας είναι να επαναφέρουμε επιτακτικά τις Κυπρογενείς υποχρεώσεις της Τουρκίας, οι οποίες εκκρεμούν από το 2005. Για αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, για εφαρμογή της τελωνειακής ένωσης και για την Κύπρο και κυρίως για συνεργασία στις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και των αρχών και των αξιών της Ε.Ε.
Ιδιαίτερα, σε ότι αφορά το τελευταίο, που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τη νέα πρωτοβουλία του Γ.Γ του ΟΗΕ για επανάληψη των συνομιλιών.
Συνεργασία της Τουρκίας για λύση όπως την περιέγραψε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο από το 2005.
Και η λεγόμενη αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005.
Συνεπώς με βάση την συγκεκριμένη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Τουρκία θα πρέπει να εγκαταλείψει τις αξιώσεις για δύο κράτη και κυριαρχική ισότητα και να διευκολύνει τον Αντόνιο Γκουτέρες να συγκαλέσει νέες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό.
Αυτή θα πρέπει να είναι η επιδίωξη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Δεδομένης μάλιστα και της ισχυρής επιθυμίας ισχυρών κρατών της Ε.Ε όπως η Γερμανία να περιλάβουν στα τελικά συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θετικές αναφορές για τις Ευρωτουρκικές σχέσεις.
Αυτή είναι μια δυνατότητα και μια ευκαιρία που πρέπει να αξιοποιηθεί. Δεν είναι αρκετό να διατυπώνουμε την άποψη ότι θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τις Ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας, κυρίως για εξομάλυνση των Ευρωτουρκικών σχέσεων, για λύση του Κυπριακού.
Να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις.
Πρώην Προέδρου της Βουλής Των Αντιπροσώπων