Του Γιάννη Πανούση
Υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι
πάνω στον κόκκινο λόφο
που στέκονταν αγναντεύοντας
το πεδίο της καταστροφής
Βασιλική Δραγούνη, Κόκκινος λόφος
Με συγνώμη ή χωρίς συγνώμη, με αίσθηση ευθύνης ή δίχως τύψεις, με δημοκρατική ευαισθησία ή με ψυχαναγκασμό, με αλαζονεία ή με ταπεινότητα, πολλοί αρχίζουν σιγά-σιγά να κατεβαίνουν από το πλοίο του ΣΥΡΙΖΑ και ν’αφήνουν τη θέση τους[;] σε παλαιοπασόκους ‘αγανακτισμένους και μετανοήσαντες’[sic].
Ανεπαισθήτως[;] , χωρίς φανφάρες και κατάρες, το αριστερό κόμμα μετουσιώνεται κι αλλοιώνεται σε κόμμα παντός προσερχόμενου. Από την Αριστερά των Πολλών φτάσαμε σε μία τουρλού-τουρλού Κεντρο-δεξιο-αριστερά των Πολιτικά [α]διάφορων και κοινωνικο-ηθικά μη-αδιάφθορων[εξ ου και η μπλε σημαία στο λογότυπο].
Ποιός άραγε θέλει και σχεδιάζει αυτή την εσωτερική μετάλλαξη;Ποιόν θα ωφελήσει η ρητορική κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ταυτόχρονη ένταξη στα ψηφοδέλτια κάποιων τύπων που θυμίζουν λαχανάκια Βρυξελλών;
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τον μπούσουλα. Δεν είναι τόσο η ήττα [πράγμα φυσιολογικό στις Δημοκρατίες] αλλά η ραγδαία απογύμνωσή της από όλους τους μέχρι χθες ‘συμμάχους’.Τα λόμπυ, οι επιχειρηματίες, οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι ΗΠΑ,τους γυρίσανε την πλάτη και τους άφησαν μετέωρους να διαχειριστούν μόνοι τους την τύχη τους.
Το είχαμε ξαναγράψει σε παλαιότερο άρθρο. Δεν μπορεί να τους ξεγελάς όλους παίζοντας ‘’κούκο μονό σε τρία ταμπλώ’ [Ρότσιλντ, Μαδούρο, Βελουχιώτης] καθώς οι άλλοι παίκτες και πιο σκληροί είναι και πιο δικτυωμένοι.
Οι τσόντες στην επικοινωνιακή ομάδα και οι παλιοκαιρισμένες κραυγές διχασμού θα επιτείνουν την κρίση και τη μιζέρια, υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο την πιστωτική ηθικότητα της Κυβερνώσας.
Τώρα χρειάζονται αλήθειες και τολμηρές/επώδυνες αποφάσεις.
Ποιός άραγε έχει σήμερα την ψυχραιμία και τη βούληση να κοιτάξει το μέλλον της Αριστεράς και τις ελπίδες των αριστερών αντί να πλέκει και να ξεμπλέκει το κουβάρι των νυν συσχετισμών;