Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου
Αποφεύγουμε συνήθως την προεκλογική περίοδο, εκτός από υπερβολικές τοποθετήσεις και υποδείξεις, να εκφραζόμαστε πολιτικά για την τρέχουσα επικαιρότητα και τις εξελίξεις. Είναι η ώρα που πρέπει να εκφράζονται υπεύθυνα και θεσμικά μόνο τα κόμματα με τους πολιτικούς αρχηγούς των, καθώς και με τα υποψήφια στελέχη τους.
Έτσι και αλλιώς, ο Λαός λίγο πολύ έχει πάρει τις αποφάσεις του, ως αποτέλεσμα των δυσκολιών που έχει βιώσει γερά στο πετσί του μέσα στην τρέχουσα 4-ετία. Άλλωστε εάν διαβάσεις το Πρόγραμμα των 50 πρώτων ημερών ‘Συμβόλαιο για την Αλλαγή’ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ή προσέξεις το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο να σκεφτείς. Τα μισά από αυτά που λέει, εάν πραγματοποιηθούν, είναι υπεραρκετά!
Υπάρχει κάτι όμως, μέσα σε αυτή την εκλογική περίοδο, που αναδεικνύεται σε όλο του το μέγεθος, σε όλο του το μεγαλείο με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση. Που κάνει την διαφορά. Που κάνει την σύγκριση με τον Μητσοτάκη, συντριπτική. Και αυτό δεν είναι άλλο από την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο έχουμε στο παρελθόν ξαναζήσει άλλες δύο φορές, με άλλες δύο σημαντικές προσωπικότητες, της πρόσφατης Ελληνικής πολιτικής μας ιστορίας. Όλοι αντιλαμβάνονται βεβαίως ποιους εννοούμε.
Αυτός λοιπόν, την μία ημέρα συναντάτε ως ισότιμος συνομιλητής με τον Καγκελάριο της Γερμανίας για την πορεία και το μέλλον της Ευρώπης. Και την επομένη χάνεται στις αγκαλιές του κόσμου μέσα στις λαϊκές γειτονιές της Χώρας, που τον υποδέχονται με λατρεία ως απελευθερωτή. Συνομιλεί μαζί του απλά και ανθρώπινα. Τους καταλαβαίνει, τους συμμερίζεται και τους δίνει κουράγιο. Στέκεται παντού. Και στα σαλόνια και στα αλώνια. Είναι γήινος, προσιτός και φιλικός μαζί.
Δεν είναι από τζάκι. Ούτε και κληρονόμησε την εξουσία. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Παλεύει μόνος του, εναντίον όλων. Πολιτικών και δημοσιογράφων. Απέναντι σε ένα σκληρό κατεστημένο σύστημα αμάθειας, απάθειας και οικονομικών συμφερόντων. Αντιμετωπίζει τους πάντες με μία απαράμιλλη άνεση που πραγματικά ‘σκοτώνει’.
Εάν η ΝΔ διέθετε έναν τέτοιο ηγέτη, θα ήταν στην εξουσία σε μόνιμη βάση. Και θα τον είχε κάνει εικόνισμα. Αλλιώς, εάν αυτός ο πολιτικός άνδρας, ηγείτο ενός κόμματος με τα οργανωτικά χαρακτηριστικά του παλαιού ΠΑΣΟΚ, θα κυβερνούσε για πολλά –πολλά χρόνια.
Η Ελλάδα είναι τυχερή που διαθέτει ένα τέτοιο πολιτικό ηγέτη. Είχε, έχει και θα έχει να γράψει ακόμη λαμπρές σελίδες στην πολιτική ιστορία της Χώρας. Ακόμα και οι πιο σκληροί αντίπαλοι του, αναγνωρίζουν τα ιδιοφυή προσόντα του. Ίσως εδώ να κρύβεται και το ιδιαίτερο μίσος που ορισμένου τρέφουν για το πρόσωπό του. Φθόνος.
Οι καθημερινές εμφανίσεις του μέσα στον απλό κόσμο έχουν την σφραγίδα της ωριμότητας, της γνώσης των πραγμάτων και των ηγετικών του ικανοτήτων. Δεν είναι αδίστακτος και αλαζονικός ψηφοθήρας πολιτικός. Δεν είναι ασυγκίνητος μπροστά στα προβλήματα και τις απολύσεις των εργαζομένων. Είναι οικείος, ανθρώπινος, σεβαστικός και ευσυγκίνητος στην αδιαμεσολάβητη σχέση του με τους απλούς πολίτες. Έχει καθαρή ματιά και στέρεο λόγο.
Συνεπής στο ρόλο και τα καθήκοντά του, υπάρχει και λειτουργεί για τα συμφέροντα και μόνο της κοινωνίας, σε μια σπουδαία διαλεκτική σχέση μαζί της. Στα πλαίσια μιας εθνικής συνεννόησης των προοδευτικών δυνάμεων της Χώρας επιδιώκει να εξασφαλίσει αποφασιστικά για τους πολίτες, αύξηση μισθών, μείωση τιμών, ρύθμιση χρεών και ένα δίκαιο και αποτελεσματικό Ευρωπαϊκό κράτος. Δεν του λες και εύκολα όχι. Είναι η πρώτη επιλογή. Διαφορετικά είναι σίγουρο ότι μετά θα το μετανιώσεις. Άντε και καλό βόλι που λέγαμε παλιά!
