Του Μανώλη Ροζάκη
Είναι αυτές οι εποχές πού μάς φέρνουν απέναντι σε βασικά, υπαρξιακά ζητήματα.
Οι κρίσεις & οι ανατροπές.
Όταν, δηλαδή, η ενοχή βαραίνει μονάχα τα θύματα και η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται πλέον για το μέλλον της, ως κοινωνία. Εκεί ακριβώς πού τα λιμνάζοντα νερά τής απώλειας συναντούν το βούρκο τής αναισθησίας.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές συμπυκνώνεται ο χρόνος. Το παρελθόν πού γίνεται παρόν μέσα στο παρόν (Καστοριάδης), με το μέλλον ανίσχυρο και άδηλο.
Και τότε κάνει την εμφάνισή της η ισχύς τής απόφασης, για να αντιμετωπίσει τη βία τής ερμηνείας.
Τη συγκάλυψη και την αποκάλυψη.
Στερεότυπα πού κλονίζονται σαν χάρτινοι πύργοι, ενώ η αμετροέπεια και η υποκρισία δίνουν τη θέση τους στην γελοιότητα.
Και όλοι βαδίζουν στα τυφλά. Όλοι απέναντι στο άγνωστο.
Γιατί αυτή είναι η εποχή τής υπέρβασης.
Είναι το πέρασμα από τον πολιτισμό τής ενοχής & τής ντροπής, στον πολιτισμό τής υπευθυνότητας (Καστοριάδης).
Με ένα βότσαλο στη λίμνη τής αποχαύνωσης, η αλήθεια φαίνεται πάντα πιο καθαρά…