Του Ιωάννη Δαμίγου
Εδώ και χρόνια, έχουμε μια διαρκή δύσκολη ψυχολογική κατάσταση να μας κατατρέχει σε αυτόν τον τόπο. Από την μια άσχημη περίπτωση πέφτουμε εκούσια σε άλλη ακόμα πιο οδυνηρή, με αποτέλεσμα η σκυθρωπή όψη μας, να έχει αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά κατήφειας και μιζέριας. Με τις πολιτικές ανατροπές να έχουν απογοητεύσει τους πλέον δημοκράτες πολίτες, άλλη συζήτηση οι λόγοι και οι υπεύθυνοι, έρχεται (φέρνουν) και αυτός ο νέος πόλεμος, μετά τον Ρώσο- Ουκρανικό, μάλλον η νέα γενοκτονία, να αναστατώσει επιπρόσθετα την ήδη σαλεμένη μας ψυχολογία.
Το ένα θανατικό διαφέρει από το άλλο; Ναι διαφέρει στον τρόπο, όχι στην ουσία! Τον έναν μπορείς, αν, να τον χαρακτηρίσεις πόλεμο, σαν τους πολλούς. Μα αυτόν του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, πόλεμο δεν τον λες! Μια μαζική, κατόπιν χρόνων ασφυκτικού αποκλεισμού και εξευτελιστικού εγκλεισμού, δολοφονία αμάχων είναι! Εξόφθαλμη λογικής! Με τους πάντα επίκαιρους νταβατζήδες του ιδιόκτητου χώρου θαρρείς, να αποδεκατίζουν υποστηριζόμενοι, τους ιθαγενείς. Με τους γνωστούς Πόντιους Πιλάτους , να νίπτουν τα βρώμικα εμπορικά τους άπληστα χέρια.
Ένα σφίξιμο στο στήθος, μια δυσκολία στην κλεφτή ανάσα, ένα ξεφύσημα ακούσιο να δραπετεύει λάθρα, με τις φριχτές εικόνες της πιο σκληρής και ακραίας κόλασης, να περνούν σαν τρέιλερ αργού και μόνιμου βασανισμού, να μαρκάρουν ανεξίτηλα την εκτεθειμένη ψυχή σου, στην ανημποριά.
Αντικρύζοντας δολοφονημένα με τον πιο άγριο τρόπο νήπια, να αγκαλιάζεις πιο σφικτά και πιο συχνά τα παιδιά σου, ανασφαλής νοιώθοντας. Να τρέμεις αντικρίζοντας το άδειο βλέμμα του τραγικού πατέρα που κρατά ο, τι απέμεινε από το παιδί του! Και να νοιώθεις δέκα και εκατό φορές τυχερός, που δεν είσαι Παλαιστίνιος γονιός! Τι αποτρόπαιες αλλά σκέψεις όμως ε;
Λίγο πριν ξαπλώσεις για ύπνο κουρασμένος, τα βλέφαρα να αντιστέκονται στον κάματο και οι ερινύες να σε επισκέπτονται απρόσκλητες και απαιτητικές, εμποδίζοντας τον ελαφρύ ύπνο σου. Και δεν έχουν κάνει λάθος στην επίσκεψη, στην οδό, στο νούμερο και στον όροφο, μα ούτε και στο κουδούνι της συνείδησής σου. Γιατί δεν κούνησες καν το δακτυλάκι σου όταν έπρεπε σαν πολίτης του κόσμου, όταν μπορούσες να επιλέξεις απλά πράγματα, αλλά αμέλησες στο πρόσκαιρο βόλεμα της απόστασης, της ασφάλειας λες, που τυχαία σου έχουν προσφέρει, ευκαιριακά και πρόσκαιρα. Αυτό ακριβώς υπέθεταν άστοχα και κάποιοι πριν από ογδόντα τρία χρόνια! Κι αυτοί υπολόγιζαν λανθασμένα στην ασφάλεια της απόστασης και στην λογική ε;
Αίφνης ο κόσμος ο μέγας έγινε μια μικρή γειτονιά στα χέρια κατά συρροή δολοφόνων! Ναζί τους έλεγαν τότε, Ναζί και σήμερα! Ίδιοι με άλλα ονόματα και άλλη εθνότητα, μα με το αυτό αποτέλεσμα, αυτό του φασιστικού τέρατος. Καιρός πάλι ν’ ανησυχείς, καιρός να αγωνιάς για το αύριο που αύριο δεν μοιάζει. Το σφίξιμο εντείνεται και είναι χειρότερο από αυτό της καρδιάς. είναι το σφίξιμο της ψυχής και δεν υπάρχει θεραπεία. Ήταν η πρόνοια η θεραπεία, μα σκούριασε άχρηστη πια, πεταμένη χρόνια στο υπόγειο. Όπου υπόγειο, κατά το αδιάβαστο προφανώς βιβλίο, η συνείδησή σου. Ένα σφίξιμο … μέρα που είναι.