Του Νίκου Μπίστη
1. Ο Ζάεφ απέτυχε γιατί δεν συμμετείχε το 50% των ψηφοφόρων. Ο Ζάεφ πέτυχε μια καθαρή νίκη που θα την κεφαλαιοποιήσει στις βουλευτικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Νοεμβρίου εάν δεν βρεθούν τώρα οι 11 επί πλέον βουλευτές για την συνταγματική αναθεώρηση. Οι θετικές ψήφοι στο δημοψήφισμα είναι σε απόλυτο αριθμό περισσότερες από αυτές που συγκέντρωσαν τα τρία συγκυβερνώντα κόμματα στις προηγούμενες εκλογές. Το εθνικιστικό VMRO βρίσκεται σε κακή κατάσταση με μεγάλα εσωτερικά προβλήματα και δεν θα σωθεί με το λογιστικό τρικ της μετονομασίας του συνόλου της αποχής σε απόρριψη της Συμφωνίας. Με τους εκλογικούς καταλόγους του 2003, την παραδοσιακά χαμηλή συμμετοχή, σε συνδυασμό με την αναγκαία πλην δύσκολη (σχεδόν ετεροβαρή) συμφωνία την οποία υπέγραψε ο Ζάεφ ήταν γνωστό ότι -με δεδομένη την αποχή των εθνικιστών -ήταν αδύνατο η συμμετοχή να φτάσει στο 50%
2. Δεν υπάρχει χρόνος για την κύρωση της συμφωνίας. Υπάρχει εφόσον οι εκλογές γίνουν τέλη Νοεμβρίου και προφανώς εφόσον ο Ζάεφ συγκεντρώσει τα απαιτούμενα 2/3 για την Συνταγματική αναθεώρηση. Τότε σύσσωμη η διεθνής κοινότητα θα δώσει την απαιτούμενη μικρή παράταση για την υλοποίηση της Συμφωνίας.
3. Η πολιτική του Τσίπρα στο Μακεδονικό απέτυχε. Αντιθέτως μένοντας εξαρχής σταθερός στην άποψη του για «λύση τώρα» και αξιοποιώντας τις κραυγαλέες αντιφάσεις στην πολιτική της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση ανεξαρτήτως εξελίξεως. Στο εσωτερικό δεν υπέστη την καθίζηση που προέβλεπαν διάφοροι λόγω της απόφασης του να προχωρήσει στην Συμφωνία. Στο εξωτερικό σε μια στιγμή που η διεθνής κοινότητα και ο ΟΗΕ αναζητούν απεγνωσμένα συναινετικές διαδικασίες σε ακανθώδη θέματα προσφέρει μαζί με τον Ζάεφ ένα παράδειγμα επίλυσης μιας χρονίζουσας διαφοράς. Αν η πρόοδος ανακοπεί από εξελίξεις στην γείτονα δεν έχει αυτός την ευθύνη. Αν ,όπως πιστεύω, προχωρήσει θα έχει μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι αγνοώντας το πολιτικό κόστος – σε κάθε περίπτωση πολύ μικρότερο από αυτό που υπολογίζουν οι αντίπαλοι του- προχωρά σε μια εθνικά συμφέρουσα λύση. Αν μάλιστα ο σχεδιασμός του ήταν εξαρχής να προχωρήσει σε τριπλές εκλογές τον Μάιο σπρώχνοντας την ψήφιση της Συμφωνίας από την Βουλή – άρα και το διαζύγιο με τον Καμένο- τον Μάρτιο, η μικρή καθυστέρηση από τις διαδικασίες στην ΠΓΔΜ τον εξυπηρετεί απολύτως.
5. Απεδείχθη ότι η Συμφωνία βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτή η διαπίστωση παραβιάζει κάθε κανόνα λογικής αλλά αποτελεί πάγια θέση των διαφωνούντων με την Συμφωνία και κατά συνέπεια…. έπρεπε να προκύπτει από το δημοψήφισμα. Αντιθέτως η Συμφωνία – αναγκαία και απαραίτητη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά και για την πορεία των Δυτικών Βαλκανίων- απαιτεί δύσκολες επιλογές για την γείτονα η οποία πρέπει να αλλάξει όνομα και Σύνταγμα. Μόνο όσοι νομίζουν ότι το Μακεδονικο ζήτημα δημιουργήθηκε από τον Τίτο και αγνοούν το ιστορικό του βάθος μπορεί να θεωρούν εύκολη την διαδικασία που επιβάλλει η Συμφωνία στους γείτονες. Ένα μικρό αλλά κρίσιμο ποσοστό της αποχής στην γείτονα αντανακλά την δυσφορία η την αμηχανία Σλαβομακεδόνων οι οποίοι δεν συμμερίζονται μεν τις ακρότητες των εθνικιστών του VMRO αλλά θεωρούν υπερβολικές τις απαιτήσεις της Συμφωνίας στο θέμα της ταυτότητας τους.
6. Ο χρόνος δεν μας πιέζει. Το βασικό είναι να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε. Μια κυβέρνηση της ΝΔ θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση και θα πετύχει καλύτερη Συμφωνία. Είναι ο μύθος των μύθων που τρέφει τους υπόλοιπους. Και είναι τεράστια η ευθύνη όσων σε όλο το πολιτικό φάσμα ξέρουν ότι καλύτερη Συμφωνία για τα ελληνικά συμφέροντα δεν μπορεί να υπάρξει – αν κάτι απέδειξε το Δημοψήφισμα είναι ακριβώς αυτό – αλλά στον βωμό του πάθους τους κατά του ΣΥΡΙΖΑ είτε σιωπούν είτε μεταβάλλουν στάση και ζητάνε χρόνο, να μην βιαστούμε, να δούμε πρώτα τις εξελίξεις και άλλα ακατανόητα. Και αυτό γιατί ξέρουν καλά και από την εμπειρία του Κυπριακού και από το Μακεδονικό (εμπάργκο ) ότι ο χρόνος τρέχει σε βάρος μας και ότι η απόρριψη καλών συμφωνιών οδηγεί μετά σε χειρότερες. Ειδικά για το Μακεδονικό είναι δεδομένο ότι όλοι στην διεθνή κοινότητα με εξαίρεση την Ρωσία και την Τουρκία επείγονται να δοθεί λύση σε μια ακατανόητη εκκρεμότητα και να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη της γείτονος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, εξέλιξη η οποία συμπίπτει και με τα δικά μας συμφέροντα στην περιοχή και εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό σχέσεις καλής γειτονίας. Δεν χρειαζόμαστε τις αποκαλύψεις της έγκυρης FAZ για τις δύο συναντήσεις Ζάεφ Σπυράκη ώστε να αντιληφθούμε ότι τα περί διαπραγμάτευσης από μηδενική βάση για καλύτερη συμφωνία αποτελούν μύθο τον οποίο δεν πιστεύουν ούτε οι κατασκευαστές του. Το πρόβλημα με αυτούς τους βολικούς, εύπεπτους και λαϊκίστικους μύθους ευρείας κατανάλωσης είναι ότι υπάρχει ένα μέρος του πληθυσμού που τους παίρνει στα σοβαρά. Και όταν γίνεται η στροφή αντιδρά με την βιαιότητα του εξαπατημένου.
ΑΠΟ ΤΟ THE CALLER