Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Ναι, τον έβλεπα τακτικά, οικογενειάρχης, με παιδιά, εκλεγμένος νομίζω, κάπου. Έπαιρνε αποφάσεις, σοβαρές αποφάσεις, αλλά δεν ξέρω πολλά, εγώ κοίταζα την δουλειά μου. Ναι, ήταν ευγενικός και καλοφτιαγμένος, αθλητικός και αυτός και η γυναίκα του, δεν έχαναν ευκαιρία για τριήμερες αποδράσεις, εντός και εκτός, με μηχανές, με ποδήλατα. Ναι και καλοί χριστιανοί, άναβαν τακτικά κεριά.
Νομίζω είχαν αρκετά χρήματα, από μεγάλο σόι κρατούσαν, ήταν πολλοί, αποφάσιζαν και αυτοί. Τελικά νομίζω πως κατάλαβα τι δουλειά έκαναν, ήταν “αποφασισμένοι”, εξαιρετική δουλειά, απέδιδε πολλά και γρήγορα. Ποτέ δεν την έμαθα.
Όχι δεν ήξερα πως είχαν κάποια κοπέλα αποκλεισμένη μέσα στο σπίτι ή στο υπόγειο. Μια φορά είδα να μπαίνει κάποια μέσα, δεν θυμάμαι πότε, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως φαινόταν μαζεμένη, δεν μου έδωσε την εντύπωση της περπατημένης, της καπάτσας. Υπέθεσα πως θα την είχαν σαν βοηθητική, σαν υπηρέτρα.
Τώρα που θυμάμαι καλύτερα, νομίζω είχε χαμηλά τα μάτια και μου φάνηκε αγχωμένη, φοβισμένη. Αλλά όπως είπα και πριν, εγώ κοίταζα την δουλειά μου.Μα όχι, που να καταλάβω, πως κάτι περίεργο έτρεχε; Έβλεπα αραιά και που και ξένους που επισκεπτόντουσαν το μεγάλο σπίτι, ήταν από την Ευρώπη κυρίως αλλά και από αλλού. Φαίνονταν να πέρναγαν καλά, ακούγονταν ικανοποιημένοι.
Κάποιες φορές, σαν να του έβαζαν “χέρι”, πως το παρακάνει και να πάει πιο σιγά. Μάλλον τον βοηθούσαν στις αποφάσεις, φαίνονταν έμπειροι, μα κι’ αυτός τους άκουγε, τους άκουγε καλά. Μετά προς το τέλος της βραδιάς φώναζαν την κοπέλα, την υπηρέτρα καλέ και διασκέδαζαν…. μαζί της, αλλά δεν ξέρω περισσότερα, εγώ κοίταζα την δουλειά μου. Δεν θυμάμαι όμως το όνομά της, μια φορά την φώναξαν με αυτό και ξεκαρδίστηκαν από τα γέλια. Πάντως έφευγαν όλοι ικανοποιημένοι και οι ντόπιοι αλλά κυρίως οι Ευρωπαίοι, αυτοί οι αποφασιστικοί, που βοηθούσαν τον αποφασισμένο
.Έπεσα από τα σύννεφα όταν έμαθα από την τηλεόραση, πως κακοποιούσαν λίγα χρόνια την σεμνή κοπέλα, την υπηρέτρα ντε. Πως την εξέδιδαν, έναντι αποφάσεων(!), στους ντόπιους και στους ξένους Ευρωπαίους, πως την είχαν κλεισμένη δεμένη και φιμωμένη στο υπόγειο. Πως την χτυπούσαν και την βίαζαν, μικρή κοπέλα και αδύναμη, επανειλημμένα! Μα σας είπα, εγώ δεν ήξερα, κοίταζα την δουλειά μου. Αλλά έπεσα από τα σύννεφα.
Και δε μου λες δημοσιογράφε μου, δημοσιογράφος είπαμε; Η κοπέλα σε ποια κατάσταση είναι, θα ζήσει; Την πήραν αναίσθητη με το φορείο, γι’ αυτό ρωτάω. Ά και πού είσαι, μάλλον θυμήθηκα πως την φώναξαν, ναι, νομίζω Δημοκρατία!