Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχοντας πάντα την τάση να αποφεύγουμε σαν κοινωνία την για πολλούς λόγους ασύμφορη πραγματικότητα, συχνά μας παρασύρει ένα επιπόλαιο κύμα εφήμερων προσδοκιών και συναισθηματικών ψευδαισθήσεων.
Ο λόγος για τις κινητοποιήσεις των αγροτών, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στη χώρα μας, με διαφορετικές όμως ανάγκες, σε ένα κατ’ εξοχήν γενικότερα πρόβλημα με συναφείς συγγένειες διεκδικήσεων. Ασφαλώς οι ευρωπαίοι διαδηλωτές, καλύτερα οργανωμένοι και αποφασισμένοι και με σαφώς μεγαλύτερο όγκο λόγο μεγεθών, ενωμένοι και συντονισμένοι και με άλλους συναδέλφους άλλων χωρών, αντιμετωπίζονται πιο σοβαρά από τις δεξιές κυβερνήσεις τους. Ήδη οι Γάλλοι αγρότες, έχουν πετύχει να περάσουν κάποια από τα αιτήματά τους.
Ο μη ξεκάθαρος τρόπος στη χώρα μας και επαναλαμβανόμενος κάθε χρόνο, άναρχος ως προς τον συντονισμό και στόχο ξεσηκωμός, καταδεικνύει την εξαρχής αποτυχία του, με επιμέρους ελάχιστες κατακτήσεις ελεημοσύνης ή πιο απλά πρόσκαιρη παροχή σήμερα και μάζεμα μέσω άλλων νομοσχεδίων αυτής αμέσως μετά. Μη μας διαφεύγει το γεγονός της ισχυρής δεξιάς επικράτησης ετών στους κύκλους των αγροτών. Παράδειγμα πρόσφατο η εκλογική προτίμηση του πληθυσμού των αγροτών, παρά τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία και την πλήρη εγκατάλειψη υποδομών από τις δεξιές κυβερνήσεις ετών και ετών. Καταλήγοντας στο οξύμωρο σημείο να διεκδικούν δεξιοί, ως επί το πλείστο διαμαρτυρόμενοι αγρότες, αιτήματα από δεξιούς κυβερνώντες!
Το πολύ συγκεκριμένο αυτό πρόβλημα δεν το θίγει, αλίμονο, κάποιος αναλυτής, ένας δημοσιογράφος που ασχολείται με θέματα και προβλήματα αγροτών. Αποτέλεσμα σε όλο αυτό το κίνημα των τρακτέρ, μετά τις μεγαλοστομίες των αγροτών, τις κατ’ επανάληψη ίδιες και θορυβώδεις, πως εδώ στους δρόμους θα κάνουμε Χριστούγεννα, Πάσχα, μην υποχωρώντας μέχρι τη δικαίωσή μας, να αποχωρούν με ελάχιστα ψίχουλα όμοια ελεημοσύνης και του χρόνου απ’ την αρχή.. Δεν εντυπωσιάζουν πια οι μαύρες σημαίες, τα κορναρίσματα, οι φωτιές και οι αποκλεισμοί δήθεν, δρόμων και εθνικών οδών επί δεκαλέπτου και δεν πείθουν, λόγο χρόνιας ανεπιτυχούς αποτελεσματικότητας επετειακής σχεδόν επανάληψης.
Έχουν πάντα τον “τρόπο” τους οι δεξιοί επιλεγμένοι κυβερνώντες να καλοπιάνουν, να χτυπούν συναινετικά τάχα στην πλάτη, να αναβάλουν και να μοιράζουν ψίχουλα ανοχής, στους επίμονους ψηφοφόρους των. Εδώ τους έχουν πείσει πως κυβερνούν για τα συμφέροντα των πλημμυρισμένων, των νηστικών, των χωρίς ρούχα, με την κατεστραμμένη για γεωργία γη των. Χωρίς να έχουν γίνει οι απαραίτητες επισκευές στα βυθισμένα σπίτια των και χωρίς την καταβολή των αποζημιώσεων στους πολλούς μετά από έξη μήνες, υποστηρικτών των.
Ανίκανη ως συνήθως, η πολιτεία, δεν μπόρεσε εκείνες τις δύσκολες ώρες των αγροτών και των οικογενειών των, να ανταποκριθεί στις ελάχιστες και στοιχειώδεις υποχρεώσεις της και ανέλαβε ο αλληλέγγυος πολίτης να συνδράμει, από το υστέρημά του. Έχει όμως τον “τρόπο” της η κυβέρνηση, να ξεγελά αμνήμονες και επαίτες, κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, κερδίζοντας και ανανεώνοντας επικερδή κυβερνητικά χρόνια. Δε σέβεται την παιδεία των μαθητών και των φοιτητών και θα σεβαστεί τα αιτήματα αδαών γεωργών.
Εδώ όμως δεν είναι Γαλλία, είναι Ελλάδα, η χώρα του είπα ξ’ είπα, της πρόζας και της πιρουέτας, του ξεπουλήματος και της άτακτης υποχώρησης, των μεγάλων φράσεων και των μηδενικών πράξεων. Η δεξιά κυβέρνηση πάντα έχει τον “τρόπο” της με τους προσκείμενους συνδικαλιστές. Θα επιστρέψουν οσονούπω στην προσφιλή τους ασχολία, αυτή του έργου του Σίσυφου.
Και όλα αυτά τα πετυχαίνει χωρίς καν να έχει τρόπο!