Του Ιωάννη Δαμίγου
“Αλλά δεν είχα πια την δύναμη να επιβληθώ στον Πούτιν”! Αυτό είπε η Μέρκελ! Με απλά ξεκάθαρα λόγια η καγκελάριος “επιβαλλόταν” στον καθένα, με το έτσι θέλω, γιατί μπορώ. Αυτή ήταν η αίσθησή της για την δημοκρατία, για την ισότητα, για τα δικαιώματα και την ελευθερία. Την μοίραζε ή καλύτερα την επέβαλε με τα δικά της κριτήρια και το συμφέρον της χώρας της.
Αυτή η κυρία είχε και έχει μέσω άλλων, την Ευρώπη του χεριού της και σαν αυτόκλητος αυτοκράτωρ την κατάντησε εκεί που την κατάντησε. Δηλαδή αυτή και οι εταιρείες που εκπροσωπούσε, επέβαλαν τις “δημοκρατικές” πολιτικές της, σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Και θρασύτατα το μαρτυρά! Προβάλει και την αισχρή δικαιολογία, πως της “ξέφυγε” το πρόβλημα Ουκρανία, καθώς το ενδιαφέρον της μονοπωλούσε η προβληματική Ελλάδα και κάποια άλλα θέματα!
Είμαστε, όπως τα λέει, υπεύθυνοι για την πορεία της Ουκρανίας που εξελίχθηκε σε παγκόσμιο πρόβλημα που απειλή την … ισορροπία του πλανήτη! Και όμως, αυτή η θρασύτατη κυρία κράτησε το τιμόνι μιας ηπείρου! Όπως θρασύτατα πράττει τα ίδια η Φον Ντερ Λάιεν σήμερα, στηρίζοντας ευθέως τις ίδιες εταιρείες, σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών , ακόμα και του δικού της. Από αναβολή σε αναβολή για το πλαφόν στις τιμές του αερίου, με απίστευτα ξεδιάντροπες προτάσεις. Όλα τα σχετιζόμενα προβλήματα μπαίνουν κάτω από το τεράστιο χαλί του υπερκέρδους!
Παντού λοιπόν σε όλη την Ευρώπη επιβάλλονται μέσω των διάφορων παντοδύναμων εταιρειών, πόσο μάλλον σε αυτήν την χώρα φερέφωνο. Εμπρός στα δις που διακινούνται ευθέως στην επιφάνεια, ούτε καν με “υπόγειο” τρόπο, μέσω τραπεζών, κόκκινων δανείων, offshore, funds και άλλων λογιστικών τρυκ, το πολύ σοβαρό σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, φαντάζει θέατρο σκιών χωρίς μπερντέ.
Εδώ αδειάζουν θυρίδες η ‘παπαδιές”, φαντάσου οι επαγγελματίες τι αδειάζουν! Ποιοι θεσμοί, ποια δικαιοσύνη, ποια δημοκρατία, να αντισταθεί, την στιγμή που έχουν μετατραπεί σε θυγατρικές εταιρείες ομίλων ολιγαρχών. Με τους αιώνια ανίκανους λαούς, μαζί και ο δικός μας, να βαδίζουν στις ίδιες στείρες χαρακιές, στις ίδιες ράγες καταστροφής, απαίδευτοι και συνεπώς καταδικασμένοι. Μας σιχάθηκε και η ίδια η ελπίδα που τελευταία δείχνει πολύ κουρασμένη.Αδυναμίες αδύναμων και ξανά από την αρχή, στα ίδια.
Διανύουμε την εποχή των εταιρειών, χωρίς έδρα, χωρίς καταστατικό και χωρίς προϊόν, αλλά με υπηρεσίες, χρεώνοντας και εισπράττοντας όμως. Μας αγοράζουν και μας πωλούν και εμείς αγνοούμε την πράξη και τον νέο αόρατο ιδιοκτήτη, σε μια εταιρεία φάντασμα, που αποκτά πρόσκαιρη οντότητα για να δανεισθεί μόνο.