Του Γιάννη Πανούση
Ως πότε κάποιες «παλιοσειρές» θα ζουν σε παράλληλο σύμπαν ή σε εικονική πραγματικότητα και θα παρασέρνουν και τους υπόλοιπους;
Περί ταυτότητας και οδοιπορίας ο μονόλογος
Ξυράφια οι λέξεις
Σφαγή τα νοήματα
Σπ. Ζαχαράτος, Δρόμος ο πόνος των ανθρώπων
Για να μην υπάρχει παρεξήγηση η προσέγγισή μου [και η έγνοια μου] σχετίζονται με το μέλλον της Αριστεράς, όπως τουλάχιστον κάποιοι ρομαντικοί αριστεροί εξακολουθούν να ονειρεύονται.
Στη σημερινή συγκυρία, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ αποσταθεροποιείται εκ των ένδον [κι όχι λόγω της πίεσης του λαϊκού κινήματος], πρέπει η Αριστερά [ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ] ν’ ανασυνταχθούν για να πείσουν ότι άλλαξαν [μυαλά, ανθρώπους και νοοτροπία] και αξίζουν την ψήφο μας.
Δεν θ’ ασχοληθώ με την εσωτερική λογικοπολιτική αντίφαση του όρου «ακραίο Κέντρο», ούτε θ’ αναφερθώ στα «ακραία άκρα» που μισούν [sic] τον «μεσαίο κυρ-Παντελή». Δεν θα σχολιάσω τους «δικαιωματίες» [οι οποίοι κόπτονται για τα δικά τους δικαιώματα κι όχι για των άλλων] ή τα διάφορα κινήματα «αντι»-[αντιφα, αντιρατσιστές, αντισυστημικοί κλπ], που αντιφάσκουν ακόμα και με τον εαυτό τους.
Αυτό που κυρίως μ’ ενδιαφέρει είναι αν η Αριστερά έχει απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις, τις οιονεί-θρησκευτικού τύπου ιδεοληψίες της και τις άνευ πολιτικο-ηθικών ορίων χρήσεις του όρου «σκοπιμότητα» [αναγνωρίζεται άραγε «αριστερή αμεροληψία»].
Οι μάζες ενσωματώνονται ή αποδυναμώνονται, οι τάξεις πολτοποιούνται ή αναδιατάσσονται, οι ηγέτες έρχονται και απέρχονται, τα λάθη του παρελθόντος αποκρύπτονται ή παρουσιάζονται μεταλλαγμένα, όμως η εμμονή σε μία «μαζική Δημοκρατία του λαού» [sic] εξακολουθεί να χαρακτηρίζει πολλά κομματικά Ιερατεία. Ένα ιδιότυπο «εξεγερτικό σύνδρομο», σε συνδυασμό με ένα λαϊκιστικό λόγο και με μία ανομική ερμηνεία της κοινωνικής λειτουργίας μοιάζει να έρχονται από το απώτατο χθες για να μολύνουν το μέλλον μέσω ιδεοκαταναγκασμών και διαρκούς «πένθους ήττας».
Αναρωτιέμαι αν έχει ποτέ αναρωτηθεί ο «αυθεντικός αριστερός» ποια ακριβώς είναι η εικόνα, η αναπαράστασή του στην κοινωνία; ή μήπως δεν τον ενδιαφέρει γιατί πάσχει από αυτοαναφορικότητα και ναρκισσισμό; έχει συνειδητοποιήσει ότι η πολωτική συμπεριφορά-λόγω γνώσης/κατοχής της απόλυτης αλήθειας [sic] – προκαλεί κοινωνική τοξικότητα [κι όχι ιδεολογική ταξικότητα,όπως ισχυρίζεται];
Ως πότε κάποιες «παλιοσειρές» θα ζουν σε παράλληλο σύμπαν ή σε εικονική πραγματικότητα και θα παρασέρνουν και τους υπόλοιπους; Ως πότε οι διανοούμενοι θα παραπέμπουν εις εαυτούς και αλλήλους για ν’ αυτοεπιβεβαιώνονται [μολονότι σπανίως οι όποιες προβλέψεις τους βγαίνουν αληθινές, γι’ αυτό αρέσκονται στις κωλοτούμπες];
Η εργαλειοποίηση των πάντων [δίκαιο, δικαιοσύνη, επιστήμη] κάποια στιγμή θα γυρίσει «μπούμερανγκ». Το ίδιο ισχύει με την τακτική επίκληση «των έκτακτων συνθηκών» που επιτρέπουν κάθε είδους αποκλίσεις από αρχές και αξίες.
Η Αριστερά δεν θ’ ανέβει επειδή θα πέσει η Δεξιά. Θα κυβερνήσει όταν απο-δείξει πως δεν είναι η Αριστερά της κ{λ}άψας ή της τρικλοποδιάς, αλλά η Αριστερά της ιδεολογικής ειλικρίνειας, της πολιτικής εντιμότητας, της κομματικής αυτοκάθαρσης και της συνεχούς αυτοκριτικής.
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής, πρώην υπουργός)
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR