Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, ο Τσίπρας υπερέχει ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός γιατί έχει ένα πλεονέκτημα: Προσωπική πολιτική πληρότητα, έναντι των αντιπάλων του.
Πριν από τις εκλογές του 1993 ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας Παντελής Οικονόμου μίλησε για φορολόγηση των repos.
Αστραπιαία ο Ανδρέας Παπανδρέου τον «ξεφλούδισε» και όλοι πήραν το μήνυμα: στο ΠΑΣΟΚ ισχύει αυτό που λέει ο ίδιος και το πρόγραμμα του κόμματος.
Σίγουρα όχι όποιος κυνηγάει προεκλογικούς εντυπωσιασμούς.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε τότε εκλογικό κόστος -όχι όμως και ο Οικονόμου, που είδε έκτοτε τη σταδιοδρομία του να δύει- και ο Παπανδρέου κατανίκησε τον πατέρα Μητσοτάκη, που έσπευσε να το εκμεταλλευτεί.
Αλλά στην πολιτική κάποια πράγματα κάνουν κύκλους.
Αυτήν την περίοδο, που ο Μητσοτάκης γυρίζει απελπισμένος σε «λάιτ» εκπομπές και λέει ιστορίες για το παλιό οικογενειακό του δράμα με τη Μαρέβα -εκλιπαρώντας ψήφους από το κοινό που λατρεύει το μελό- ο Τσίπρας έκανε μια από τις πιο υποδειγματικές εκλογικές καμπάνιες από τη Μεταπολίτευση.
Από νομό σε νομό και από κανάλι σε κανάλι, ο Μητσοτάκης έβλεπε τη σκόνη του. Μάρτυρες οι αριθμοί στις συγκεντρώσεις και την τηλεθέαση.
Ξαφνικά συνέβη κάτι βγαλμένο από γήπεδο ποδοσφαίρου: ένας επιθετικός του παίρνει τη μπάλα, αλλά αντί να σουτάρει για γκολ, γυρίζει πίσω και σκοράρει στο τέρμα της ομάδας του.
Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, υπό την πίεση που δέχεται από την προπαγάνδα της ΝΔ για τον ασφαλιστικό νόμο του, προσπάθησε να βγάλει τη μπάλα από τη μικρή περιοχή του και κατέληξε σε αυτογκόλ.
Μεταξύ μας: για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα.
Έχουν προηγηθεί ανοησίες στελεχών για συγκυβέρνηση με τον αποσυνάγωγο Βαρουφάκη, κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» ή «ανοχής», ρητορείες για «τιμωρίες» και άλλα κουραφέξαλα – κυρίως από αργόσχολους της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Όπως «καθάρισε» τα προηγούμενα ο Τσίπρας, έτσι και τώρα η άμεση αντίδρασή του στο φάλτσο Κατρούγκαλου -και η έμπρακτη αυτοκριτική του ιδίου με την απόσυρσή του- περιορίζουν τη ζημιά.
Η εντολή στα φιλικά ΜΜΕ της ΝΔ να «ανεβάσουν το θέμα» και οι μπαρούφες του Σκέρτσου -που ως τώρα τον είχαν για να διαψεύσει τις αδιάψευστες γκάφες του αρχηγού του- δείχνουν απλώς τον Μητσοτάκη σαν τον πνιγμένο που αρπάζεται από ό,τι βρει μπροστά του.
Το πραγματικό συμπέρασμα πίσω από το σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε είναι άλλο:
-Εφαπτόμενοι πολιτικοί, οικονομικοί και μιντιακοί κύκλοι δεν αντέχουν στην ιδέα επιστροφής του Τσίπρα – με το πρόγραμμά του.
Διογκώνουν ανυπόστατες καταστάσεις για να τον αναχαιτίσουν – ιδίως όταν οι αφορμές προκύπτουν εντός των τειχών, για λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Άδικος κόπος. Τη λαϊκή εντολή δεν τη διεκδικεί κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο επικεφαλής του και αυτός κρίνεται.
Σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, ο Τσίπρας υπερέχει ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός γιατί έχει ένα πλεονέκτημα:
Προσωπική πολιτική πληρότητα, έναντι των αντίπαλων του.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
