Του Ιωάννη Δαμίγου
Συντελούνται κατακλυσμιαίες αλλαγές, με εκρηκτική ταχύτητα, σε πολλαπλά επίπεδα, που επηρεάζουν αρνητικά και δυσμενώς την καθημερινότητά μας. Όλα μα όλα γίνονται πολύ πιο δύσκολα και πολύ πιο ακριβά, για τον εργαζόμενο, σε συνδυασμό με τις μεγάλες του απώλειες και όχι μόνο στα εργασιακά. Δεχόμαστε ανηλεείς και ευθείες επιθέσεις, σε κάθε τι που κάποτε εθεωρείτο κεκτημένο, μέσα από αιματηρούς αγώνες κατάκτησης ετών, μέσα σε μια νύχτα ή ημέρα, με μια απλή υπογραφή και ένα “δημοκρατικό” ψηφισμένο νομοσχέδιο.
Και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση, συντεταγμένη και δομημένη από αυτό που αποκαλούμε αριστερά, πέρα από καταδικαστικές δηλώσεις και ανούσια λόγια διαπιστώσεων, περί της δεξιάς και ακροδεξιάς λαίλαπας, που λεηλατεί σχεδιασμένα και αποτελεσματικά, τον τόπο. Σε αντίθεση με την αποτελεσματική δράση και τον σύσσωμο συντονισμένο αγώνα, των ανθρώπων με τα μηχανάκια, ενάντια της εταιρείας efood, διεκδικώντας τα ελάχιστα δίκαια αιτήματά τους (που δεν τελείωσε ακόμα, μετά την πρώτη διαφαινόμενη νίκη). Αποτελώντας την μοναδική φωτεινή εξαίρεση αντίστασης, εδώ και δυο χρόνια! Όλοι οι υπόλοιποι “έρημοι” κλάδοι εργαζομένων, αντιδρούν σπασμωδικά και περιοριστικά, με μεμονωμένες άρα και αδύναμες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που χάνονται σχεδόν αόρατες, από την αδυναμία οργανωμένης και συντονισμένης δράσης.
Ο κάθε ένας μόνος του, με λίγους αγωνιστές και δυο πανό, έχοντας πράξη αυτό που έπρεπε με ήσυχη την αριστερή του συνείδηση, αυτή της πρέπουσας διαμαρτυρίας και μέχρι εκεί. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το αποτέλεσμα της κινητοποίησης, θα είναι αρνητικό. Τι κρίμα! Αλλά αυτό δεν είναι αγώνας με αιτήματα και πάλη, είναι μνημόσυνο πεθαμένων αναμνήσεων.
Η αγωνιστική μαζική αδράνεια των εργαζομένων και όχι μόνο, γιγαντώνεται. Και μήπως δεν υπάρχουν ερείσματα ή κίνητρα; Εχθές πωλήθηκε και το “υπόλοιπο” της ΔΕΗ, με ό, τι δεινό επιφέρει αυτή η πώληση για τον τόπο. Άκρα του τάφου σιωπή! Δεν μετράω ως φωνή και αντίδραση, τις καταδικαστικές δηλώσεις, που πλέον αποτελούν πολιτική καθωσπρεπισμού.
Υπάρχει η δικαιολογία της πανδημίας, σαν ανασταλτικό επιχείρημα, για μαζικές συγκεντρώσεις. Σύμφωνοι, αλλά η συγκέντρωση την ημέρα της καταδίκης της εγκληματικής φασιστικής συμμορίας, έγινε και σε πιο δύσκολες “υγειονομικά” ημέρες και ήταν μεγάλη και χωρίς πολιτική καθοδήγηση!
Χρεώνω, προσωπικά πάντα, την ευθύνη της αδυναμίας κινητοποιήσεων, στην αριστερά, Δεν είναι δυνατόν, με αυτό το πρόσχημα, να δικαιολογείται τέτοια αδράνεια, που πλέον γίνεται συνήθεια η αποδοχή των μύριων κακών. Ίσως το να πεθάνεις από φτώχια, πείνα και ανάγκη στο περιθώριο, δεν είναι τόσο επικίνδυνο, όσο να πεθάνεις από κοροναϊό. Έ, πως αλλιώς να εκφρασθώ; Αδυναμία ή ανικανότητα; Όλα γίνονται ερήμην. Γιατί και ως πότε; Άλλα περίμενα και άλλα συμβαίνουν, ο αδαής. Πάντως κάποιος ή κάτι φταίει, ίσως και όλοι μας μαζί. Ίσως πάλι να φταίει ο ανάδρομος Ερμής! Με αυτό θα συμφωνήσω.