Του Ιωάννη Δαμίγου
Σε όποιον άλλο θα προστρέξει κάποιος, παρά σε έναν αναξιόπιστο. Μέχρι με τον εχθρό θα συμπορευθεί ο γελασμένος, αλλά σε αναξιόπιστο δεν γυρνά και είναι λογικό. Ναι μεν αλλά και δικαιολογίες που αστεία προβάλλονται, σε μια σειρά από σοβαρά έως επιπόλαια λάθη κατ’ επανάληψη, σε στιγματίζουν ως αναξιόπιστο, όσα θετικά και αν έχεις επιτύχει.
Όταν τα θετικά επιτεύγματα θεωρούνται δεδομένα και λογικώς πρέποντα, τότε το λάθος γίνεται σημαία εχθρικής συμπεριφοράς, που με μια απλή τεχνική από τον αντίπαλο που διαθέτει τα μέσα, πολλαπλασιάζεται και χρησιμοποιείται ως προβολή της αναξιοπιστίας. Που με την σειρά της, παρασύρει σε συνεχείς απολογίες αμυντικής στάσης, επιβεβαιώνοντας την παραδοχή ανομολόγητου λάθους όμως.
Η αναξιοπιστία σαφώς απομακρύνει μοιραία πολίτες, που διάκεινται συμπαθούντες κατ’ αρχάς, αυστηρά τιμωρητικοί στην συνέχεια, ως εξαπατημένοι.Όσο η προχειρότητα λειτουργεί παραδόξως ως διόρθωση, δημιουργώντας νέες λανθασμένες επιλογές, τόσο η αβεβαιότητα τρομάζει ακόμα περισσότερο τον φοβισμένο και συντηρητικό ψηφοφόρο, στέλνοντάς τον έτοιμο πακέτο στον αντίπαλο. Αναξιόπιστος μια φορά, εσαεί αναξιόπιστος. Οι προθέσεις παραμένουν πάντα ανεπαρκείς.
Η αναξιοπιστία σε σφραγίζει ως χαρακτηρισμός, που όσες και όποιες προσπάθειες και να καταβάλεις, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα.Όσο δύσκολα και επώδυνα κατακτιέται η εμπιστοσύνη, τόσο πιο εύκολα και άμεσα καραδοκεί να την ευτελίσει η αναξιοπιστία.Ακόμη όμως πιο εξευτελιστικό και συνάμα προσβλητικό είναι να προσποιείται κανείς επιμελημένη άγνοια περί όλων αυτών και να συνεχίζει εμμονικά την ίδια στείρα πολιτική. Παραμένοντας έτσι στο στάσιμο και ομιχλώδες σκηνικό της αναζήτησης λύσεων, με αποφυγή αναγνώρισης προβλήματος.
Αναξιοπιστία λέγεται το πρόβλημα, τελεία. Από το πρόβλημα της εκκλησίας, των ψηφισμάτων για ανεμογεννήτριες, τα 600άρια των σωμάτων ασφαλείας, τα αβίαστα “παρών”, την εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, την μετεγκατάσταση του καζίνο έως και την πρόσφατη θέση για το λιμενικό, μεταξύ πολλών άλλων. Ε, δεν θέλει και πολύ ο άλλος, μάλλον δεν θέλει και περισσότερο. Τρανή απόδειξη όλων αυτών, το αποτέλεσμα. Προτίμησαν τον επαγγελματία αναξιόπιστο, από αυτόν τον ερασιτέχνη. Βαριά τα λόγια ή πιο βαριά η ήττα; Πικρή η αλήθεια ή η δικαιολόγηση της αναξιοπιστίας; Η ουσιαστική ανάληψη ευθύνης, όχι η μεγαλόστομα λεκτική ίσως έτρεφε την πεινασμένη ελπίδα, αντί να την χαρίζει ως τελειωμένη.
Ανασύσταση της αριστεράς; Με ποια αξιοπιστία; Τι είναι δηλαδή, πως συνίσταται; Παραγγελία με ντελίβερι;
Όχι δεν καταθέτω πικρόχολα ερωτήσεις. Αδιαφορώ για το ανεπίκαιρο των ελάχιστων ημερών, προ των εκλογών. Συνεχώς και πεισματικά αρνιόμαστε προκλητικά το επίκαιρο της στιγμής. Μετά την ολοκληρωτική καταστροφή, δεν τον βρίσκεται “λίγο” αργά τον προβληματισμό; Έλεγχος είναι η πρόληψη, το μετά είναι καταγραφή της ζημιάς. Είναι η καταγραφή των αποτελεσμάτων της αναξιοπιστίας. Τότε η ευθύνη δεν θα ζητά κάποιον συγκεκριμένα, θα χαστουκίζει όποιον βρίσκει μπροστά της. Αξιόπιστα!