Απορίες

Του Ιωάννη Δαμίγου

Διαβάζω αριθμούς, καταλόγους ακριβών τιμών, απόδοση δυσβάστακτων φόρων, φουσκωμένους λογαριασμούς, πανάκριβη βενζίνη, ακτοπλοϊκά και αεροπορικά ναύλα απλησίαστα, γενικότερα μια δυσκολία και μια μιζέρια στην καθημερινότητα, ως κανονικότητα. Από την άλλη βλέπω μια οξύμωρη εικόνα, κατά την οποία δύσκολα βρίσκει κανείς κατάλυμα για κάποιες λίγες έστω ημέρες διακοπών. Με την ευκαιρία κάποιου τριημέρου, ορδές και πλήθη εκδράμουν, κατακλύζοντας εθνικές οδούς, πλοία και αεροπλάνα.

Απορίες, μεγάλες απορίες και αντικρουόμενα γεγονότα, τουλάχιστον για εμένα, καθώς αντικρίζω αλλοπρόσαλλες εικόνες αντίφασης, δυσεξήγητες με την απλή λογική. Ποια είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία μας; Ποια και πως, αν είναι πλασματική, εξαργυρώνεται και αιτολογείται, με ένα ακατάπαυστο κινητό ανά χείρας, με μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα  στους δρόμους, με κατακλυσμένα από οικογένειες εμπορικά κέντρα Κυριακές, με ποτά και με τσιγάρα στα μπαρ τις καθημερινές; Όταν πρέπει να κλείσει προγραμματισμένο ραντεβού, μετά από αναμονή ημερών, μια κυρία για κομμωτήριο ή νύχια;

Απορίες, απορίες που μεγαλώνουν αντικρίζοντας κατειλημμένες καρέκλες σε καφέ και μεζεδοπωλεία σε πλατείες. Με το Μετρό και τον Ηλεκτρικό κατάμεστο με στριμωγμένο κόσμο να πηγαινοέρχεται πέρα δώθε. Και μια αξιοπερίεργη παρατήρηση, ενδεικτική ίσως, αυτή των γεμάτων κάδων με απορρίμματα. Τα παραπάνω ίσως δικαιολογούν την στροφή στην δεξιά, που αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, λύνοντας μέρος της απορίας που λανθασμένα είχα.

Η φρικτή εικόνα των πλειστηριασμών και των εξώσεων σε ανάπηρους, μονογονεϊκές οικογένειες, ακόμα και με δυο μέλη ΑμεΑ, καταδεικνύει μια άλλη εικόνα και τραγική κατάσταση μέρους της κοινωνίας. Με τριακόσιες και πλέον χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, λόγω οφειλών στο ασφαλιστικό τους ταμείο, να μένουν χωρίς περίθαλψη και φάρμακα. Προφανώς, η φτώχεια, η ανεργία, η παιδεία, η υγεία, η ανομία και η ασυδοσία, αποτελούν προβλήματα που εστιάζουν και μονοπωλούν το ενδιαφέρον της  μειονότητας. Λύνοντας μια ακόμα απορία μου εν μέρει, αυτή η πικρή διαπίστωση.

Συμπερασματικά λοιπόν, το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας μας για να το γράψω απλά, περνά καλά, τουλάχιστον. Αδιαφορώντας για το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της χώρας, για την οικονομική και άκρως προβληματική συνέχεια, επιλέγοντας την “σταθερότητα”.
Κι εγώ ο αδαής, εξακολουθώ να απορώ περί της πραγματικότητας, παρά τις αποδείξεις περί του αντιθέτου.