Αποτέλεσμα της “συνήθειας”; Απόγνωση!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΗΘΕΙΝΟΣ
Του Ιωάννη Δαμίγου

Φορές πιστεύω, πως όλοι αυτοί οι παράταιροι τύποι, οι αστείοι και τραγικοί ταυτόχρονα που ελέγχουν την ζωή σου, έγιναν συνήθεια όπως όλα τα άλλα που συμβαίνουν, τα εξωπραγματικά! Που η απαίδευτη μνήμη αδυνατεί να συγκρατήσει ως κριτήριο αξιολόγησης, μετά τις απανωτές ανατροπές της λογικής, παραδοξότητες, παρανομίες και παντελή έλλειψη δικαίου και την αποδέχεται ως πραγματικότητα!

Σε ένα κράτος που “κατασκευάστηκε” θαρρείς, μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων, δεν αντιστάθηκες, δεν θέλησες να διορθώσεις το παραμικρό. Θεώρησες πως δεν είναι δικό σου μέλημα, σε έπεισαν γι’ αυτό! Δεν βαρέθηκες την συνεχιζόμενη εγκατάλειψή σου, από αυτό που οι περισσότεροι λαοί αποκαλούν κρατική πρόνοια; Δεν βαρέθηκες και δεν κουράσθηκες αφημένος στην τύχη σου;

Σε ένα παρακράτος ανασφάλειας, ασυδοσίας και καθημερινής ανελέητης αφαίμαξης των κόπων σου; Που η ξεδιάντροπη απάτη συνοδεύεται από προκλητική ειρωνεία, εμπρός στα μάτια σου, στην οικογένειά σου, στα παιδιά σου; Δεν βαρέθηκες να σε ληστεύουν με θράσος, να σε εξευτελίζουν άμεσα και να σε υποτιμούν καθημερινά ευκαιριακοί και τυχάρπαστοι σαλτιμπάγκοι;

 Η απάθεια και η ανοχή σου ερμηνεύτηκε από τους επιλεγμένους  σου ως αντοχή και … κατανόηση! Βρήκαν λοιπόν και κάνουν! Και κάνουν κυριολεκτικά ό, τι θέλουν, όπως το θέλουν και όταν το θέλουν. Με τέτοιο θράσος που τολμούν το ακραίο και αδιανόητο! Μοιραία λοιπόν, πλησιάζει το έσχατο συναίσθημα της παράδοσης, αυτό της απόγνωσης!

Είναι το σημείο και η στιγμή που κατανοείς, πως δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα διαφυγής από το πρόβλημα, που σε καταπίνει αμάσητο, δεν υπάρχει κάποιος  να σε βοηθήσει και δεν βρίσκεται πια κανείς και τίποτα να περιμένεις κάτι! Η απόγνωση, το κατώτερο συναίσθημα και στάδιο του ανθρώπου, η κατάντια στο τίποτα, Η μοναξιά της απομόνωσης στο σκοτάδι της ύπαρξης.

Το τίμημα της αποχής από τα κοινά, η ελαφρότητα της αντιμετώπισης του σοβαρού, η λάγνα παράσυρση στο εφήμερο και φευγαλέο κυνήγι της ψευδαίσθησης, η αποδοχή της υποκουλτούρας μεταφερόμενη ως παρακαταθήκη στα ίδια τα παιδιά μας, ήρθε η ώρα να αποδοθεί! Το ζοφερό σήμερα και το πιο σκοτεινό αύριο, ζητούν υπαίτιο! Το αντίτιμο της συνήθειας στην ανευθυνότητα, βαρύ και φριχτό για τους πολλούς. Η απόγνωση!