Tου Αιμίλιου Κομίνη
Είναι γνωστό και όχι μόνον στους Έλληνες πολίτες, αλλά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ότι η φιλοδοξία είναι κοινό γνώρισμα όλων των πολιτικών, χωρίς καμία εξαίρεση. Υπάρχει βέβαια στη γλώσσα μας και μία άλλη σύνθετη λέξη, με το ίδιο πρώτο συνθετικό, που θα έπρεπε πρωτίστως να τους χαρακτηρίζει, αλλά δεν θα την αναφέρω εδώ, γιατί η έννοιά της θεωρείται μάλλον ξεπερασμένη .
Σε ορισμένους από τους πολιτικούς, πολύ λίγους ίσως, η φιλοδοξία είναι τόσο ανεξέλεγκτη, ώστε να επαληθεύεται σ’ αυτούς η ρήση του Αισώπου, ο οποίος, πριν από είκοσι έξι αιώνες, είχε πει : «Η φιλοδοξία θολώνει το μυαλό του ανθρώπου» .
Στον δικό μας πολιτικό χώρο, υπάρχει ένας πολιτικός, που ανήκει σ’ αυτή την τελευταία κατηγορία. Η φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, με οποιοδήποτε κόστος, κοινωνικό ή εθνικό, είναι τόσο άκρατη, που υπερβαίνοντας τα ανώτατα όριά της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξουσιολαγνεία.
Και αυτό προκύπτει, ευχερώς, από την αδυσώπητη και πρωτοφανή, για τα πολιτικά χρονικά, αντιπολιτευτική τακτική, την οποία εφαρμόζει κατά της κυβέρνησης, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης . Άλλωστε, ούτε ο ίδιος δεν το κρύβει, αφού με τον φοβερό αυτόν αγώνα που κάνει κατά του κυβερνώντος κόμματος, ομολογεί ουσιαστικά την παράλογη απαίτησή του, να εγκαταλείψει αυτό, πάραυτα, την κυβερνητική του θέση, την οποία κατέχει, για να αναλάβει εκείνος την διακυβέρνηση της χώρας. ( Φύγετε εσείς οι “ανίκανοι”, για να έλθουμε εμείς οι “ικανοί” ! ) Είναι λοιπόν άξιον απορίας, πώς ένας πολιτικός της δικής του ευφυίας είναι δυνατόν να διαπράττει τέτοια παιδαριώδη σφάλματα πολιτικής στρατηγικής .
Κατά την γνώμη μου όμως, το μεγαλύτερο σφάλμα το οποίο διέπραξε και θα επιφέρει μεγάλο πολιτικό κόστος, όχι μόνο στον ίδιο, αλλά και στο μεγάλο αυτό πολιτικό κόμμα, στο οποίο προΐσταται , είναι ότι εναντιώθηκε στην κυβέρνηση για την Συμφωνία των Πρεσπών, συμπαρασύροντας και ορισμένα μικρότερα κόμματα, δεξιότερα και αριστερότερα. Διότι, δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζει, ότι «ανήκομεν εις την Δύσην», που είχε διακηρύξει δημοσίως, παλαιότερα, ένας άλλος αρχηγός του κόμματος του, ούτε είναι δυνατόν να μην γνωρίζει ότι η χώρα μας ανήκει σε έναν συνασπισμό που καλείται «Ατλαντική Συμμαχία» και είναι περισσότερο γνωστός ως ΝΑΤΟ και ότι ο μεγαλύτερος σύμμαχός μας σ’ αυτόν είναι οι Η.Π.Α, κατά την επίσημη τουλάχιστον ερμηνεία, αν και θα πρέπει να γνωρίζει και την ανεπίσημη, που είναι και η πραγματική .
Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι, η επιθυμία, ή μάλλον το συμφέρον της μεγάλης αυτής χώρας, ήταν να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και εκείνη η μικρή χώρα, που πρόσφατα ονομάστηκε Βόρεια Μακεδονία . Πώς λοιπόν τολμά να την κακοκαρδίσει; Γιατί αν ο ελληνικός λαός που, μερικές φορές, ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, αποφασίσει τελικά να του αναθέσει την εξουσία, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να την απολαύσει, παρά μόνον για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, γιατί ο μεγάλος μας αυτός σύμμαχος ποτέ δεν ξεχνά και αυτό τουλάχιστον θα πρέπει ασφαλώς να το γνωρίζει .