Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Η συντηρητική παράταξη στην Κύπρο είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι πρωταγωνίστησε και πλειοδότησε σε εθνικιστικά συνθήματα τη μεταανεξαρτησιακή περίοδο με κορύφωση τα χρόνια που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Υπονόμευσε συστηματικά την εμπέδωση της, έστω κολοβωμένης ανεξαρτησίας του 1960, και πολέμησε τον Πρόεδρο Μακάριο όταν διακήρυξε το εφικτό κατ’ αντιπαράθεση προς το ευκταίο που ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο συμπορεύτηκε με τη δικτατορική Κυβέρνηση της Ελλάδας στην υπονόμευση του νόμιμου κράτους στην Κύπρο καλλιεργώντας κλίμα εθνικιστικής υστερίας και ουτοπικές προσδοκίες για την επίτευξη της Ένωσης.
Μη διστάζοντας, ένα τμήμα της, να μετέλθει βία και τρομοκρατία με παράνομες οργανώσεις, όπως το Εθνικό Μέτωπο και η ΕΟΚΑ Β.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που δημιουργήθηκε τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 έστρωσε το δρόμο στην παράνοια και την προδοσία του πραξικοπήματος που αποτέλεσε την τέλεια αφορμή για το έγκλημα της τουρκικής εισβολής.
Με τα τραγικά γεγονότα του 1974 παρατηρούμε μια μεταμόρφωση της συντηρητικής παράταξης, η οποία από πρωτομάχος του εθνικού αλυτρωτισμού και του ανέφικτου στόχου της Ένωσης , της οποίας απεδείχθησαν «νεκροθάφτες», όπως προφητικά προειδοποιούσε ο Μακάριος, ενεδύθησαν το μανδύα του ρεαλισμού προβάλλοντας την ανάγκη προσαρμογής στα νέα αδήριτα δεδομένα που δημιούργησε η τουρκική εισβολή και κατοχή.
Είναι εκπληκτικό ότι στη διαδρομή των τελευταίων 46 χρόνων διολίσθησης του Κυπριακού υπήρξαν θιασώτες αρχικά της γεωγραφικής ομοσπονδίας –ομιλία Κληρίδη στην Αργώ- για να καταλήξουν σήμερα, έστω με υπονοούμενα και μισόλογα, στη νεοφανή θεωρία της χαλαρής ομοσπονδίας, συνομοσπονδίας ακόμα και των δύο κρατών.
Οι μονίμως επιζητούντες ως αποκλειστικό πολιτικό κληροδότημα τον αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση και στη συνέχεια του ανένδοτου αντιμακαριακού μετώπου για την καταστροφή του νεοσύστατου Κυπριακού κράτους με αμετάθετο στόχο την Ένωση, παρουσιάζονται σήμερα θιασώτες μιας λύσης που στην πραγματικότητα οδηγεί σε αποδοχή των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Ο διαβόητος «νέος ρεαλισμός», η διαπίστωση ότι «η διχοτόμηση είναι μια πραγματικότητα» και «η ομοσπονδία είναι πλέον ουτοπία» οδηγεί σε ένα μόνο συμπέρασμα. Ότι, είτε χαλαρή ομοσπονδία υπάρξει, είτε συνομοσπονδία, είτε λύση δύο κρατών, θα είναι λύση πλήρως ικανοποιούσα τις τουρκικές επιδιώξεις. Αυτές τις επιδιώξεις για τις οποίες «κανοναρχούν» από πρωίας μέχρι νυκτός, ο Τσαβούσογλου και ο τοποτηρητής της Τουρκίας στην Κύπρο Τατάρ.
Από τον άρρωστο εθνικισμό της δεκαετίας του 1960, που οδήγησε στην εθνική καταστροφή του 1974, υπήρξε μια εντυπωσιακή μετεξέλιξη προς ένα άρρωστο ρεαλισμό που, είτε γίνεται παραδεκτό είτε όχι, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υλοποίηση των τουρκικών στόχων στην Κύπρο.
Θλιβερή κατάντια, εθνικός ξεπεσμός είναι οι μόνοι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί που μπορούν να αποδοθούν στο σημερινό ζοφερό περιρρέον περιβάλλον στη διαχείριση του Κυπριακού.
Μια διαχείριση που έχει να αντιμετωπίσει την πιο άτεγκτη τουρκική συμπεριφορά όλων των τελευταίων 46 χρόνων. Και το ζήτημα δεν είναι η άτυπη πενταμερής και οι όποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν. Οι κίνδυνοι για την Κύπρο ενυπάρχουν στην εσωτερική παρακμή που χαρακτηρίζει τη διαχείριση του Κυριακού. Όταν ορατά ή συγκεκαλυμμένα αυτό που συζητείται, από εμάς τους ίδιους, είναι η νομιμοποίηση του εγκλήματος του 1974.
Πρώην Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων