Tου Σωκράτη Αργύρη
Η Ισλανδία αν και δεν διαθέτει στρατό είναι ιδρυτικό μέλος του ΝΑΤΟ. Βέβαια ποτέ δεν διέθετε και δεν ξέρουμε πώς ψήφισαν υπέρ της εισόδου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ γιατί θα πρέπει να θυμήθηκαν μια παλιά ιστορία που έχει σχέση με αυτήν.
Από την άλλη ο Ερντογάν είναι περήφανος για το οθωμανικό παρελθόν και θέλει να το αναστήσει. Αυτό που όμως που δεν έχει ερωτηθεί ποτέ είναι, τι τον κάνει υπερήφανο από αυτό το παρελθόν. Εδώ θα θέλαμε να του υπενθυμίσουμε κάτι που έγινε το καλοκαίρι του 1627 και οι Ισλανδοί αποφεύγουν να το αναφέρουν στους ξένους επισκέπτες τους γιατί πρόκειται για την πιο σκοτεινή στιγμή στην ιστορία της νησιώτικης χώρας, που είναι σχεδόν άγνωστη εκτός Ισλανδίας.
Όταν ήταν Σουλτάνος ο Μουράτ Δ’, Οθωμανοί πειρατές οδηγήθηκαν
από ένα Ολλανδό ναύτη τον οποίο είχαν συλλάβει και οποίος είχε γίνει
μουσουλμάνος, παίρνοντας το όνομα Murat Reis στην Ισλανδία. Αυτός είχε
επισκεφθεί την Ισλανδία και μίλησε στους Οθωμανούς για ένα πλούσιο νησί στο βόρειο
Ατλαντικό που οι κάτοικοί του ήταν φιλειρηνικοί και στρατιωτικά
απροετοίμαστοι. Ο Murat Reis είχε δίκιο αφού Ισλανδοί δεν ένιωθαν να
απειλούνται από κανένα και η τελευταία επιδρομή στο νησί είχε γίνει την εποχή
των Βίκινγκς, περισσότερο από 600 χρόνια πιο πριν…
Η επιδρομή των Οθωμανών πειρατών πραγματοποιήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα από δύο
διαφορετικές ομάδες μία του Μαρόκου από το Σαλέ και η άλλη της Αλγερίας, από το
Αλγέρι- με περίπου 12 πλοία η κάθε ομάδα. Στη διάρκεια της διπλής αυτής
επιδρομής σκοτώθηκαν 50 Ισλανδοί και αιχμαλωτίστηκαν πάνω από 400.
Από τους 400 Ισλανδούς αιχμαλώτους μόλις 50 επέστρεψαν στο νησί τους μετά από πολλά χρόνια, με τον τελευταίο να επιστρέφει 18 χρόνια αργότερα. Όλοι αυτοί απελευθερώθηκαν όταν οι οικογένειές τους κατέβαλαν λύτρα στους απαγωγείς τους. Περίπου 100 Ισλανδοί έγιναν μουσουλμάνοι προκειμένου να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης από τους αφέντες τους. Στο Αλγέρι ο τοπικός πασάς διάλεξε τα πιο ωραία κορίτσια και αγόρια για το χαρέμι του και οι υπόλοιποι πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα.
Την εποχή εκείνη το Αλγέρι ήταν επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το Μαρόκο προτεκτοράτο της, με αποτέλεσμα η επιδρομή να είναι γνωστή ακόμη και σήμερα στην Ισλανδία ως «οι Τουρκικές Απαγωγές». Είναι τραγική ειρωνεία πως μία επιδρομή των Οθωμανών πειρατών στιγμάτισε την πιο βόρεια χώρα της Ευρώπης, όταν για αιώνες οι επιδρομές πειρατών από το Αλγέρι εναντίον των νησιών του Αιγαίου και των ακτών της ηπειρωτικής Ελλάδας ήταν αμέτρητες!
Όπως η Αλεξάνδρα Κραντονέλλη-Βοκοτοπούλου στο τρίτομο έργο της “Ιστορία της πειρατείας” έχει γράφει :
«Αν θέλαμε να αξιολογήσουμε τα αντικείμενα της πειρατείας και να δώσουμε μια
νοητή προτεραιότητα στην επιδίωξη της απόκτησης τους, αποτιμώντας τα κέρδη που
απέδιδαν και την ευκολία με την οποία ήταν δυνατή η εκποίηση τους στην ελεύθερη
αγορά, θα λέγαμε ότι η σειρά προτίμησης τον 15ο και τον 16ο αιώνα ήταν το
χρήμα, ο χρυσός και ο άργυρος, οι πολύτιμοι λίθοι, οι άνθρωποι, τα εμπορεύματα,
τα ίδια τα πλοία, τα ζώα και οι σοδειές – με το χρήμα να είναι ο πλέον άμεσος
στόχος».
Βέβαια, για τον 15ο και 16ο αιώνα, εκτός από το κέρδος που ήταν ο κύριος
σκοπός της πειρατείας, δηλαδή μια «προκαπιταλιστικού» τύπου φάση εμπορικής
επέκτασης, άλλο ένα αίτιο ήταν η
κυριαρχία και η θρησκευτική πίστη – τουλάχιστον αυτό τον χαρακτήρα έδιναν οι
Τούρκοι πειρατές στις επιδρομές εξόντωσης των χριστιανών.
Ο Σουλτάνος χρησιμοποιούσε τους πειρατές για να αυξήσει τη σφαίρα επιρροής του στη Μεσόγειο, με το να επανδρώνει τον στόλο τους αλλά και για να αναθέσει σε έμπειρους πειρατές, όπως ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, τη διακυβέρνηση μεγάλων και σημαντικών θαλάσσιων δυνάμεων. Οι Τούρκοι πειρατές επίσημα δρούσαν για λογαριασμό του κράτους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένα είδος “κρατικής τρομοκρατίας” ενώ παράλληλα δρούσαν και για δικό τους όφελος. Οθωμανοί ηγεμόνες, διοικητές παράλιων περιοχών, ισχυροί πασάδες της Κωνσταντινούπολης, επένδυαν στην πειρατεία και χρηματοδοτούσαν τα πειρατικά επίσης.
Όταν οι Οθωμανοί λοιπόν έφταναν μέχρι την Ισλανδία σε καιρούς που η ναυσιπλοΐα ήταν δυσκολότερη επόμενο είναι να ορέγονται τώρα τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται δίπλα τους και να θέλουν και την Κύπρο ή να κάνουν πειρατικές πράξεις όπως τις παράνομες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή τις βόλτες του Oruç Reis ακόμα έξω από το Καστελόριζο.
Ιστορικά όμως η πρώτη αμερικανική επιχείρηση σε ξένο έδαφος του Σώματος των Πεζοναυτών και που αναφέρεται στην πρώτη στροφή του ύμνου τους : “Από τα παλάτια του Μοντεζούμα, μέχρι τις ακτές της Τρίπολης….” έγινε από τον Τόμας Τζέφερσον, του ανθρώπου που όπως αναγράφεται στο μνημείο που στέκει προς τιμήν του στην Ουάσιγκτον “ορκίστηκε στο βωμό του Θεού αιώνια έχθρα έναντι κάθε μορφής τυραννίας επί του νου του ανθρώπου”.
Ο Τζέφερσον, σε ηλικία 33 ετών είχε συντάξει την Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας το 1776 και υπηρέτησε ως 3ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1801 έως το 1809.
“Σε αυτούς, τους Έλληνες, όλοι εμείς οφείλουμε τα φώτα που αρχικώς μας οδήγησαν για να βγούμε από το γοτθικό σκοτάδι” είχε γράψει σε επιστολή του στον Αδαμάντιο Κοραή.
Στον προϋπολογισμό τους οι πρώτοι πρόεδροι της χώρας υπολόγιζαν πως ένα 10% των φόρων θα πήγαινε στα χέρια των Οθωμανών για να μην καταλήγουν πληρώματα τους στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης γιατί οι πειρατές σε αντίθεση με τις τότε νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, εμπορεύονταν λευκούς και όχι μαύρους δούλους.
Ο Πρόεδρος Ουάσιγκτον είχε αρχικά προειδοποιήσει το Κογκρέσο ότι “εάν θέλει να αποφύγει τις προσβολές, θα πρέπει να είναι σε θέση να τις αντιμετωπίσει…Θα πρέπει, δηλαδή, οι ΗΠΑ να είναι, ανά πάσα στιγμή, έτοιμες για πόλεμο”.
Ο διάδοχός του, Τζον Άνταμς, προτίμησε να ακολουθήσει μια “συγκρατημένη”
πολιτική και να τηρήσει τις συνθήκες ειρήνης, ανοίγοντας, μεταξύ άλλων,
προξενεία στις χώρες του Μαγκρέμπ, δηλαδή τη “Γη που ο Ήλιος δύει”.
Στα 1801 όμως ο Τόμας Τζέφερσον, ως πρόεδρος των ΗΠΑ βρέθηκε μπροστά σ’
ένα δίλλημα: Ο Πασάς της Τρίπολης της σημερινής Λιβύης απαίτησε το υπέρογκο για
την εποχή ποσό των $225.000 για ασφαλές πέρασμα από τις ακτές του. Ο Τζέφερσον
δεν δέχτηκε και ο Πασάς διορισμένος από τον Σουλτάνο κήρυξε πόλεμο στην
Αμερική.
Ο Τζέφερσον έστειλε το πολεμικό ναυτικό, με την εντολή “να υποτάξει, να καταλάβει και να κατάσχει όλα τα πλοία, τα αγαθά και γενικώς, ό,τι πολυτιμότερο έχει η Τρίπολη”.
Ο Πασάς της Τρίπολης ήταν ο Γιουσούφ Καραμανλί, ο οποίος είχε πάρει το αξίωμα μετά από πραξικόπημα εναντίον του αδελφού του, Χαμετ Καραμανλί. Η εξήγηση για το επώνυμο των δυο αυτών Οθωμανών της Λιβύης ήταν η τουρκική καταγωγή τους, καθώς προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή του Ικονίου της Μικράς Ασίας.
Τελικά ο πόλεμος δεν βγήκε σε καλό για τους Καραμανλίδες της Λιβύης. Αν και οι Οθωμανοί είχαν μια αρχική επιτυχία καίγοντας την φρεγάτα “Φιλαδέλφεια” των ΗΠΑ, σύντομα οι Αμερικάνοι αντεπιτέθηκαν και υποχρέωσαν τον Καραμανλί να υπογράψει ειρήνη.
Πλην όμως, λίγα χρόνια αργότερα, λόγω των Ναπολεόντειων πολέμων, οι κουρσάροι ανάπτυξαν πάλι δράση. Οι ΗΠΑ έκαναν δεύτερη επιδρομή που έμεινε με την προσωνυμία “Δεύτερος Πόλεμος της Μπαρμπαριάς”. ‘Ενα από τα πολεμικά πλοία τους μάλιστα, ονομαζόταν “Μακεδονία”, επειδή -και σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία- στο αμερικάνικο ναυτικό είχαν καταταγεί και ‘Έλληνες ναύτες!
Μπορεί ο Μαρξ να έχει πει για επανάληψη της Ιστορίας αλλά στην περίπτωση της Τουρκίας μπορούμε να πούμε για συνέχιση της Ιστορίας.
Το αναφέρουμε γιατί η Τουρκία σε συνεννόηση με το ΝΑΤΟ και με αμοιβή 130 εκ. δολαρίων θα
αναλάβει την ευθύνη της λειτουργίας και ασφαλείας του Αεροδρομίου της Καμπούλ,
αφού ο Μπάιντεν θέλει να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις σύντομα. Βέβαια αυτό μοιάζει σαν να παρέδιδαν οι χώρες της Ν. Αμερικής τα λιμάνια και τα αεροδρόμια τους στο καρτέλ του Μεντεγίν.
Η εκεί στρατιωτική της παρουσία την αναβαθμίζει γεωπολιτικά αφού μαζί με τον
πλέον στενό σύμμαχο της το Πακιστάν, θα παίξει ένα ρόλο στην κεντρική Ασία και
σε περιβάλλον ισλαμικό, που ίσως πιεστεί η Κίνα όσον αφορά τα ανθρώπινα
δικαιώματα των Ουιγουάρων, που είναι τουρκογενής εθνοτική ομάδα και μουσουλμάνοι που το
Πεκίνο κατηγορείται από την Ουάσιγκτον ως προς την μεταχείριση τους.
Αυτό όμως που θα πρέπει να μας κρατά σε εγρήγορση επίσης είναι η έκθεση που γράφτηκε στα πλαίσια για την πολιτική ενδυνάμωση της Συμμαχίας στη δεκαετία που έρχεται (2020-2030), όπου ο Στόλτενμπεργκ, είχε αναθέσει σε δεκαμελή ανεξάρτητη ομάδα στοχασμού .
Τα κριτήρια σύνθεσης αυτής της ομάδας κατά τον Στόλτενμπεργκ ήταν η ισορροπία μεταξύ των φύλων, η σχετική εμπειρία και η γεωγραφική κατανομή των Συμμάχων, όπου στις 31 Μαρτίου του 2020 ορίστηκε η επιτροπή και στις 8 Απριλίου έγινε η πρώτη τηλεδιάσκεψη.
Τα μέλη της επιτροπής ήταν 5 γυναίκες και 5 άνδρες και οι χώρες για τις γυναίκες ήταν : Πολωνία, Καναδάς, Δανία, Ιταλία, Ολλανδία και για τους άνδρες : Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Τουρκία, Γερμάνια και ΗΠΑ .
Δυστυχώς η πρόταση της Ελλάδας να συμμετέχει στην Ομάδα αυτή ο Πρέσβης ε.τ. κ. Θεόδωρος Σταματόπουλος, πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας για Πολιτικές Υποθέσεις του ΝΑΤΟ και πρώην Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος απορρίφτηκε από τον Γ.Γ του ΝΑΤΟ γιατί προτίμησε τον Τούρκο διπλωμάτη κ. Tacan Ildem, και πρώην βοηθό γραμματέα του ΝΑΤΟ, με θητεία και στην πρεσβεία της Τουρκίας στην Αθήνα και έτσι μπόρεσε και διαμόρφωσε το κείμενο προς όφελος της χώρας του.
Άξιο μνείας είναι να δούμε επίσης ποιοι ήταν οι συμπρόεδροι αυτής της Επιτροπής.
Ο Τόμας ντε Μεζιέρ υπήρξε υπουργός Άμυνας και Εσωτερικών της Γερμανίας. Προέρχεται από μια οικογένεια Ουγενότων που έφυγαν από την Γαλλία μετά την ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Ο πατέρας του Ulrich de Maizière πήρε μέρος στην εισβολή της Πολωνίας και υπηρέτησε στο Ανατολικό Μέτωπο ως βοηθός του στρατηγού Adolf Heusinger που μετά τον πόλεμο υπηρέτησε ως αρχηγός του γερμανικού στρατού και αργότερα στο ΝΑΤΟ ήταν Πρόεδρος της στρατιωτικής Επιτροπής. Ο πατέρας του επίσης μετά τον πόλεμο υπηρέτησε και αυτός σε μεγάλη θέση στον Γερμανικό στρατό.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αν και ο θειος του παρέμεινε στην Ανατολική Γερμάνια μετά τον πόλεμο , ήταν ιδρυτικό μέλος του CDU (Ost) που συμμετείχε στον συνασπισμό κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας , ενώ ο ξάδερφος του Lothar de Maizière ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ανατολικής Γερμανίας (DDR) και ήταν αυτός που υπέγραψε την περίφημη Συνθήκη 4+2 για την ενοποίηση της Γερμανίας , η οποία δυστυχώς δεν περιείχε τον όρο “ Συνθήκη Ειρήνης “ώστε νομικά να έχουμε δικαίωμα ως Ελλάδα, πολεμικών επανορθώσεων γιατί το κατοχικό δάνειο χρειάζεται άλλο νομικό χειρισμό εκ μέρους της χώρας μας.
Ο Αμερικανός επίσης συμπρόεδρος ο κ. Wess Mitchell πρώην Υφυπουργός
Εξωτερικών για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας των ΗΠΑ, ήταν ο άνθρωπος που ήταν πίσω από την συμφωνία των
Πρεσπών που επέτρεψε την «Βόρεια Μακεδονία» να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Επειδή στη σελίδα 527 του βιβλίου του « η Λογική της Λύσης» ο Ν.Κοτζιάς γράφει ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία
δεν ήταν μια συμφωνία μεταξύ των 2 κρατών (Ελλάδας-πΓΔΜ) αλλά ”
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η Συμφωνία επιβλήθηκε απ’ έξω.”
Αυτό πρέπει να μας βάλει βέβαια σε προβληματισμό και για την Συμφωνία των
Πρεσπών επειδή ξέρουμε ότι το κείμενο
ήταν γραμμένο από την Ουάσιγκτον και της
Συμφωνία της Μαδρίτης επί Σημίτη.
Στην Επιτροπή του ΝΑΤΟ πιστεύω ότι θα είχαν χρόνο να συζητήσουν ο δυο τους και για το σκάνδαλο της κατασκοπίας και ίσως θα ήταν λάβρος εναντίον των ΗΠΑ , που ως Γερμανός υπουργός Εσωτερικών ο Τόμας ντε Μεζιέρ και στενός συνεργάτης της Ανγκελα Μέρκελ σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel τον Απρίλη του 2014 , προειδοποίησε ότι οι κατασκοπευτικές δραστηριότητες των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν πλέον επεκταθεί «χωρίς όρια».
Στις 20 Νοέμβρη 2020 δόθηκε στη δημοσιότητα η Έκθεση του ΝΑΤΟ και ο Wess Mitchell, περιέγραψε ως εξής το κύριο μήνυμα της Έκθεσης : “Το ΝΑΤΟ πρέπει να προσαρμοστεί για μια εποχή στρατηγικής αντιπαλότητας με τη Ρωσία και την Κίνα, για την επανεμφάνιση ενός γεωπολιτικού ανταγωνισμού που έχει στρατιωτική διάσταση αλλά και πολιτική”
Αυτό που διαπιστώνεται στην Έκθεση Επιτροπής Διαλογισμού για το «ΝΑΤΟ 2030» είναι ότι «το περιβάλλον εξωτερικής ασφάλειας του ΝΑΤΟ έχει αλλάξει δραματικά από το 2010», με «βασικό χαρακτηριστικό του τρέχοντος περιβάλλοντος ασφαλείας την επάνοδο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού», με ρητές, επώνυμες αναφορές σε Κίνα και Ρωσία. Δηλαδή για το ΝΑΤΟ προκύπτει ως επιτακτική η ανάγκη ενίσχυσης της διαντλαντικής συνεργασίας για την αντιμετώπιση των αντιθέσεων μπροστά στη διεθνή άνοδο του Πεκίνου.
Όταν όμως πολιτικοποιείται ένας στρατιωτικός οργανισμός μάλλον στρατιωτικοποιείται η πολιτική ζωή μας, που δείγμα της είδαμε με τα μέτρα εξ αιτίας του Covid-19.
Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ως υποψήφιος των Δημοκρατικών,
ο Μπάιντεν είχε ανακοινώσει ότι θα επιδιώξει να οργανώσει μια «Σύνοδο Κορυφής
Δημοκρατιών» με προφανείς στόχους τη Ρωσία και την Κίνα, και να ασκήσει πίεση
στους δύο μεγάλους ανταγωνιστές της Αμερικής με αιχμή τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η ιδέα για την D10 –η οποία, ακόμη και ως όρος, επινοήθηκε από στελέχη του
Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήδη το 2008, όταν μεσουρανούσαν στην Ουάσιγκτον οι
νεοσυντηρητικοί του Τζορτζ Μπους– έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στους «ιέρακες»
και των δύο κομμάτων. Σε αυτούς πρέπει να συμπεριλάβουμε και την πρώην
υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, η οποία έπαιξε κεντρικό ρόλο στην κρίση
της Ουκρανίας όσο και στο Κυπριακό.
Εκθειάζοντας τη «Συμμαχία των Δημοκρατιών», η κ. Νούλαντ δήλωσε πρόσφατα στην
Washington Post: «Το επιτελείο Μπάιντεν
συνειδητοποιεί ότι αντιμετωπίζουμε υπαρξιακές προκλήσεις από τα αναδυόμενα
αυταρχικά καθεστώτα. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν στη διάθεσή τους τέσσερα χρόνια (επί
Τραμπ) να αγκιστρωθούν στο σύστημα των
συμμαχιών μας και να αλλάξουν τους διεθνείς κανόνες».
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι G7 μετασχηματίζονται σε D10 , αφού μέλη θα γίνουν επίσης η Ινδία, Αυστραλία και Νότια Κορέα , αν και για την τελευταία έχουν ενδοιασμούς οι Ιάπωνες και το ΝΑΤΟ θα είναι αυτό που θα επιτηρεί στρατιωτικά αλλά και μέσα από πολιτικό διάλογο το μελλοντικό τοπίο.
Και για να διασφαλίσει ότι τα μέλη του που θα συνεχίσουν να ηγούνται του κόσμου στην επιστήμη και την τεχνολογία, το D10 θέλει να συγκεντρώσει πόρους για την χρηματοδότηση και την ανάπτυξη καινοτομιών αιχμής. Πολλές από τις τεχνολογίες που ενδέχεται να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο τον 21ο αιώνα, όπως η κβαντική πληροφορική (quantum computing) και η τεχνητή νοημοσύνη (artificial intelligence), θα απαιτήσουν τεράστιες δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης, σύνολα δεδομένων (data), και τεχνολογικό ταλέντο. Οι χώρες του D10 μπορούν από κοινού να χρηματοδοτήσουν έργα, συνδυάζοντας τους πόρους τους ώστε να αυξήσουν την πιθανότητα οι δημοκρατίες να θέσουν τα πρότυπα για αυτές τις νέες τεχνολογίες. Η κλιματική αλλαγή, επίσης, θα ήταν επιδεκτική στην συντονισμένη δράση εκ μέρους του D10.
Επειδή οι Υπουργοί Εξωτερικών έχουν ήδη διαμορφώσει το «Ανακοινωθέν- Διακήρυξη» που θα δοθεί στην δημοσιότητα της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ όπου κατ’ ουσία οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων επικυρώνουν αυτά στα οποία έχουν ήδη κατ’ αρχήν συμφωνήσει ως κράτη-μέλη (έθνη κατά την ορολογία του ΝΑΤΟ) [άραγε μπορεί κάποιος από το Υπουργείο Εξωτερικών να μας πει η Βόρεια Μακεδονία ως τι Έθνος έγινε μέλος του ΝΑΤΟ – δείτε σχετικό σελ. 252 “Η Λογική της Λύσης” του Ν. Κοτζιά] μετά από διαβουλεύσεις στις Επιτροπές και στο Συμβούλιο (Μόνιμο και Υπουργικό) μη περιμένουμε αναφορές στα κρίσιμα ζητήματα που μας απασχολούν ως Ελλάδα γιατί ο ρόλος της συμμαχίας από δω και πέρα θα είναι περισσότερο εστιασμένος στα περάσματα από τις Βόρειες θάλασσες και τον Αρκτικό κύκλο όσον και την Κίνα.
Η σχεδόν ταυτόχρονη Σύνοδος των G7 που σύντομα όπως είπαμε θα λέγονται D10 και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ γίνονται ώστε να διαμορφωθεί μια κοινή στρατηγική εκ μέρους της Δύσης όπου δεν βλέπουμε να λαμβάνει στρατηγικά μέρος και η Ελλάδα.
Οπότε τον νεοοθωμανό γείτονα θα πρέπει μόνοι μας να τον αντιμετωπίσουμε και καλό θα είναι να μη ξεχνάμε τι είχε πει ο Τόμας Τζέφερσον :
“οι δειλοί προτιμούν την ηρεμία του δεσποτισμού από την τρικυμιώδη θάλασσα της ελευθερίας”.