Του Ιωάννη Δαμίγου
Κορεσμός οικτρών και στείρων επαναλήψεων, από το βαρετό δεξιών αποχρώσεων αντιπολιτευτικό σκηνικό και της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας, πλην του ΚΚΕ ασφαλώς. Σημειώνω βαρετά, μια και στην όποια απόπειρα αναφοράς σε αντιπολιτευτικό λόγο, συναντά κανείς τις ίδιες προτάσεις και μαντεύει τις ακριβείς λέξεις, ακόμα και καταλήξεις αυτής. Αποτέλεσμα λογικό, να υπάρχει και η πολύ συγκεκριμένη κατάληξη σε θέση πάρκινγκ προσφορών του Mall της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απομακρύνουν έτσι, επιτηδευμένα βέβαια, όχι μόνο τους νέους αναμφίβολα, μα και όλους αυτούς που τους ψήφιζαν πρόσφατα.
Και επιμένουν να ψελλίζουν ακόμη, για κινδύνους και προβλήματα, οι πονηροί “προοδευτικοί” πολιτευτές, που θα προέλθουν διαπιστωμένα ε; από το παγκόσμιο παλιρροϊκό κύμα φασισμού, που προξένησε η περίεργη και μαζική … υποχώρηση του όγκου της “αριστεράς”. Εξασφαλίζοντας όμως, θέσεις και αξιώματα του συστήματος, κάτι σαν ανταποδοτική σύνταξη, όμοια με πληρωμή προσφερόμενης υπηρεσίας, ήπιας μετάβασης από το γκρι χρώμα στο μαύρο της ολοκλήρωσης.
Ο “αγώνας” περιορίζεται μοιραία, σε απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών, στην “νίκη” σε τύπους, της νομιμοποίησης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και στην μάχη των φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Η αντίδραση των γεωργών και αυτή κατά της ακρίβειας των αγαθών γενικώς, μάλλον καπελώθηκε από το άσμα περί κυβείου και το ξεφάντωμα έξτρα καρναβαλιού, επί του μόνιμου. Αγέλες ακροδεξιών, καρναβαλιστών, φανατικών οπαδών, μαφιόζων, κρατικών και ιδιωτικών κουρσάρων “ενημέρωσης, σε πανδαισία παράνομων και παράτυπων καθημερινών ενεργειών, συνθέτουν την εικόνα της παθητικής και σε κυματώδη αδράνεια κοινωνίας. Αναμένοντας οσονούπω και το μοιραίο θύμα (ένα ακόμη στα πολλά), από την δράση της αγέλης των εν δυνάμει δολοφόνων ματαντζήδων, επίσημα. Από το γκρι στο μαύρο, ένα τσιγάρο δρόμος, με κάποια μάνα πάλι, να εμφανιστεί “με το κάρβουνο στα μάτια”.
Ο όχλος έχει ξεκινήσει ήδη, ο κουρνιαχτός του δεν είναι αισθητός όταν μετέχεις, ξέμακρα από αυτόν μόνο τον νοιώθει κανείς κι ανατριχιάζει τις θύμισες των μεγάλων, γεννά αντισώματα στους νεότερους που τα διαβάζουν ή τ’ ακούν σε μελοποιημένους στίχους παντοτινών ποιητών, με σπάνιες “φωνές συνείδησης” τραγουδιστών, όπως αγαπώ να λέω. Που συγκινούν σε δύσκολη προσπάθεια, να κρατήσουν ακόμη τα χρώματα, στην οδυνηρή, ούτως ή άλλως, μετάβαση από το γκρι στο μαύρο.
Υ.Γ. Μια τέτοια “φωνή συνείδησης” είναι ο Γιώργος Μεράντζας.