Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα τονίσει την ανάγκη από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του Αλ. Τσίπρα, καθώς αναμφίβολα αυτός είναι που εμπνέει το κόσμο του προοδευτικού χώρου και κανείς άλλος, να απευθυνθεί στη κεντροαριστερά επιδιώκοντας το άνοιγμα στη κοινωνία. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα για το πως μπορεί αυτό να καταστεί εφικτό. Με άλλα λόγια τι μπορεί να γίνει για να ανακατευτούν τα φύλλα στο πολιτικό τραπέζι, να εγγραφούν νέα μέλη στους κόλπους της εν λόγω παράταξης και να αμβλυνθεί η αναντιστοιχία μεταξύ των μελών και των ψηφοφόρων της. Οι απαντήσεις είναι προφανείς αρκεί κάποιοι να παραμερίσουν τις τάσεις στρουθοκαμηλισμού που επιδεικνύουν και να κοιτάξουν κατάματα τις υπάρχουσες παθογένειες όσο επώδυνο και αν είναι.
Με δεδομένο το στόχο της εγγραφής νέων μελών, το βάρος πέφτει κυρίως στις οργανώσεις των μελών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες στη πλειονότητά τους πρέπει να χαράξουν νέα ρότα και προορισμό. Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία κάποιοι εντός αυτών οι οποίοι απεύχονται την αλλαγή και τείνουν να οχυρώνονται ως ελεύθεροι πολιορκημένοι απέναντι σε οτιδήποτε νέο έρχεται να ταράξει τα ήρεμα ή ακριβέστερα τα λιμνάζοντα νερά τους.
Εάν η πολιτική εκτός από «τέχνη του εφικτού», όπως είπε ο Bismarck, αποτελεί και «τέχνη του ρεαλισμού» θα πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασε να γίνει κόμμα εξουσίας ούτε φυσικά και στο 31,5% των τελευταίων εκλογών εν μια νυχτί και εξαιτίας της γοητείας της Αριστεράς στο κοινό νου. Αντιθέτως πήρε την απαιτούμενη για να πρωταγωνιστήσει ώθηση από ένα μεγάλο κύμα προοδευτικών και δημοκρατικών ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς που ένιωθαν προδομένοι και έψαχναν ένα νέο και ελπιδοφόρο πολιτικό χώρο για να στεγάσουν τις αξίες και τα ιδανικά τους. Για να κατασταλάξουν σε αυτόν, καταλυτικό ρόλο έπαιξε με βεβαιότητα η ηγετική φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα η οποία τους καλλιέργησε τη πίστη στη δημιουργία κάτι νέου το οποίο απαλλαγμένο από πολιτικούς ψυχαναγκασμούς του παρελθόντος θα είχε το δικό του μέλλον στο πολιτικό προσκήνιο. Στο ίδιο μήκος κύματος του έδωσαν και στη πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου την εντολή και ταυτόχρονα την ευθύνη να τα αλλάξει όλα και να δομήσει το χώρο της κεντροαριστεράς στον οποίο θα κατέχουν δικαιωματικά τη θέση που τους αρμόζει.
Ανταποκρινόμενοι στην ιστορική ευθύνη της παρούσας πολιτικής συνθήκης ξεκίνησαν ήδη να απαντούν στο κάλεσμα για διεύρυνση παραμερίζοντας αμφιβολίες και προβληματισμούς. Το παράδοξο, περισσότερο κι από εκείνα του Ζήνωνα του Ελεάτη στην αρχαιότητα, έγκειται στο γεγονός ότι παρά τη δική τους πρόθεση σε ορισμένες περιπτώσεις καταλήγουν να βρίσκονται μπροστά σε κομματικά τείχη και να χτυπούν πόρτες ερμητικά κλειστές. Είτε αυτό συμβαίνει συνειδητά από εκείνους που τα υψώνουν για δικούς τους προσωπικούς λόγους είτε είναι αποτέλεσμα ανασφάλειας, πλανώνται πλάνην οικτράν αν νομίζουν ότι τελικώς θα καταφέρουν να αποτελέσουν ανάχωμα στη πρόοδο ή ότι οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς θα στηθούν εκούσια μπροστά σε οποιουδήποτε είδους κομματικό ιερατείο θα τους περάσει από εξέταση ή θα τους αφήσει εσαεί στη κερκίδα. Άλλωστε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τη πολιτική οξυδέρκεια που έχει αποδείξει ότι διαθέτει δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί, όπως λέει και το άσμα, ότι «τα παιδιά στη κερκίδα είναι η μόνη του ελπίδα».
Εν κατακλείδι, λάθη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αναμφισβήτητα υπήρξαν, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε κυβέρνηση ανεξαρτήτως του πολιτικού της προσανατολισμού. Σε κάθε περίπτωση όμως τα επιτεύγματα τόσο σε εγχώριο όσο και διεθνές πολιτικό επίπεδο ήταν σαφώς περισσότερα και σημαντικότερα από τις όποιες αστοχίες, γεγονός που αναγνώρισε ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού. Κάποιοι αγώνες κερδήθηκαν άλλοι χάθηκαν όλοι όμως δόθηκαν. Η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται μπροστά και εντοπίζεται στο επερχόμενο συνέδριο από το οποίο οφείλει να γεννηθεί κάτι καινούριο. Ένας πολιτικός φορέας που θα αντιπροσωπεύει τους πολλούς, με ένα σύγχρονο Καταστατικό εναρμονισμένο στη σύγχρονη πραγματικότητα και σίγουρα με ένα νέο πολιτικό προσανατολισμό απαγκιστρωμένο από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Σε επίπεδο εκλογής συνέδρων για να επιτευχθεί αυτό το εγχείρημα θα πρέπει να θεωρείται αναφαίρετο το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε οποιοδήποτε πολίτη το επιθυμεί και νιώθει ότι ανήκει στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Η απόφαση είναι απλή: θα ανοίξει ο δρόμος για τη νέα εποχή της Αριστεράς ή θα αποτελέσει όνειρο θερινής νυκτός εξαιτίας των παραδόξων που δημιουργούν κάποιοι πολιτικά «ιδανικοί αυτόχειρες».
Υ.Γ.1. Ο Κυρ. Μητσοτάκης στους δύο πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του δείχνει ότι μόνο αφελής και απροετοίμαστος δεν ήρθε στην εξουσία. Όσοι λοιπόν αδυνατούν να τον αντιπολιτευτούν σοβαρά και υπεύθυνα, ηθελημένα ή μη του στρώνουν το χαλί ώστε να διατηρηθεί για πολύ καιρό ακόμα στην εξουσία.
Υ.Γ.2. Οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ το οποίο φαίνεται να αναζητά εκ νέου τη ταυτότητά του, τη πάλαι ποτέ αίγλη του ΠΑΣΟΚ και ίσως και έναν νέο επικεφαλής θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να προκαλέσουν ανακατατάξεις στο πολιτικό προσκήνιο. Ίσως στη κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να εστιάσουν και κάποια από τα στελέχη του αντί της συνεχιζόμενης αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ μιας και σε περίπτωση που το έχουν ξεχάσει δεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην εξουσία.
*Ψυχολόγος (Msc)