Του Χρόνη Πολυχρονίου
Ο Τσίπρας δεν είναι Μητσοτάκης. Κάθε ημέρα που περνάει, η σύγκριση στον κόσμο ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη γίνεται όλο και περισσότερο συντριπτική.
Πολλοί είναι βέβαια αυτοί που δεν θέλουν ακόμα να το ομολογήσουν. Οι περισσότεροι όμως ήδη το ψιθυρίζουν. Ο ένας καθιερώθηκε στην συνείδηση του Λαού ως ένας νέος χαρισματικός ηγέτης με πολλούς είναι η αλήθεια εχθρούς. Ο άλλος ως ένας προβληματικός κληρονόμος οικογενειακής εξουσίας από αυτούς που ορέγεται πάντα ο Ελληνικός Λαός να τον εξουσιάζουν.
Η θαρραλέα, χωρίς complex, συμφωνία για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας επιλογή του, δείχνει ότι και ηγέτης είναι και πολιτικά αντανακλαστικά διαθέτει, έναντι του Μητσοτάκη. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.
Τα πράγματα θα ήταν απλά έως υποφερτά εάν οι Πρωθυπουργοί με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους δεν επηρέαζαν αποφασιστικά την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Ο πρώτος το προηγούμενο ακριβώς διάστημα έβγαλε την Ελλάδα από την χρεωκοπία και τα Μνημόνια, την κατέστησε ξανά χώρα αξιοπρεπή στον γεωπολιτικό της χώρο, χωρίς να συμβεί κανένα σκάνδαλο, κανένα παρατράγουδο. Με σιγουριά και προοπτική. Ο άλλος που κυβερνάει τώρα, είναι ξεκάθαρο σε όλους πως με τις πράξεις του ή τις παραλείψεις του μας οδηγεί σε κατηφορικά μονοπάτια και σε εθνικές περιπέτειες.
Κανείς δεν μπαίνει πλέον στον κόπο να απαριθμήσει αυτές τις πράξεις ή τις παραλείψεις αυτής της Κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη αφού δεν υπάρχει μέχρι σήμερα καμία απολύτως ουσιαστικά κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση. Όσες δε έχουν μέχρι σήμερα αποφασιστεί είναι αδιάφορες ή ατυχείς ή σε αρνητική κατεύθυνση ή αποτυχημένες που εγκυμονούν συνάμα κινδύνους. Μαζί μάλιστα με τις πρωτοβουλίες εκείνες που δυστυχώς χάθηκαν και θα έπρεπε να έχουν αναληφθεί, συνιστούν ένα γκρίζο σύννεφο ακυβερνησίας μέσα σε ένα σύνθετο πλέγμα κινδύνων που εκπορεύονται και από το εξωτερικό και από το εσωτερικό της χώρας. Τόσο πολύ που όλοι άρχισαν να μιλούν ανοιχτά πλέον, για εκλογές το Φθινόπωρο.
Τα θέματα όπως, της φοβικής, μη πολιτικής επιλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Εκλογικού Νόμου, των Ελληνοτουρκικών, της ΑΟΖ με την Λιβύη, της Γερμανικής συνόδου κορυφής για αυτήν, την τραυματική επίσκεψη στον Λευκό Οίκο, την ανάγκη αξιολόγησης των Υπουργών μετά από 7 μήνες, την ίδρυση Υπουργείου Μετανάστευσης, του ‘επιτελικού’ κράτους, του αστυνομικού δόγματος ‘νόμος και τάξη’ κλπ δεν αφήνουν περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες όσο και αν το επιθυμείς.
Εάν σε αυτά δε προσθέσεις την μείωση της Βιομηχανικής παραγωγής, της απασχόλησης, της τιμής των αγροτικών προϊόντων, του εισοδήματος γενικά των εργαζόμενων και του τζίρου της αγοράς, το πολιτικό τοπίο γίνεται για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξανά ζοφερό. Έχουμε ασφαλή επιστροφή της κοινωνίας στα χρόνια της Κρίσης.
Παρακολουθώντας τα ΜΜΕ ως λιβανιστήρια αυτής της Κυβέρνησης, ένα είναι το ερώτημα που πλανάτε στα χείλη όλων όσων διαθέτουν στοιχειώδη νοημοσύνη. Εάν αυτά τα λάθη και τις αστοχίες που κάνει τώρα αυτή η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνέβαιναν λίγο καιρό πριν με την Κυβέρνηση Τσίπρα, τι ακριβώς θα επικρατούσε στον δημόσιο διάλογο;
Πόσο βάση και ουσία είχε τελικά αυτή ή αντί ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα, ώστε να μετατραπεί αυτό το αυτονόητα άσπρο, σε μαύρο στις εκλογές του 2019? Γιατί άραγε έπρεπε ο Τσίπρας να οδηγηθεί στην Αντιπολίτευση ως δίκαιος Αριστείδης; Τόσο πολύ πια περίμενε ο Ελληνικός Λαός να τον σώσει η ΝΔ και ένας ακόμη Μητσοτάκης; Η σύγκριση ήταν πάντα εύκολη και ορατή ανάμεσά τους. Ποιος τελικά έκανε την ζημιά;
Προφανώς η ζημιά δεν προήλθε από Δεξιά, κάτι που θα ήταν θεμιτό. Υπηρετούν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Αυτοί ακούνε Αριστερά και βγάζουνε σπυράκια. Δεν πείθουν, δεν επηρεάζουν και δεν αλλάζουν το δημοκρατικό φρόνημα του Λαού. Τα κόμματα όμως έχουν όνομα, ιστορία και οι άνθρωποι ονοματεπώνυμο. Η ζημιά και το αντί-Τσίπρα σύνδρομο προήλθε από τα μέσα και συγκεκριμένα από τον προοδευτικό, κεντροαριστερό χώρο, από φανατικούς χωρίς αιτία εχθρούς και φίλους.
Όχι τόσο για το μικρό εκλογικό ποσοστό που αποστέρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το δηλητήριο που στάλαξαν πως αυτή η Αριστερά είναι ψεύτικη και δεν είναι Αριστερά. Λες και μπορούσε να κυβερνήσει και αλλιώς. Παρόλα αυτά αθρόα συνεχίζεται σήμερα η συσπείρωση του δημοκρατικού κόσμου γύρω από το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ως η μόνη ενδεδειγμένη και αποτελεσματική πατριωτική λύση. Ο Λαός δείχνει τον δρόμο. Και αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο.
Τέλος μέσα στις τόσες ειδήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, μία ήταν η είδηση που δεν έτυχε παραδόξως της αξίας που αυτή είχε. Στην Ισπανία οι Σοσιαλιστές με την Αριστερά σχημάτισαν προοδευτική-αντιφασιστική Κυβέρνηση από 22 Υπουργούς, μεταξύ των οποίων 11 γυναίκες. Σύνθημά τους ήταν το «ναι μπορούμε».
Με το ίδιο σύνθημα, αριστερή ταυτότητα και με ένα διαφορετικό από το τρέχον Κυβερνητικό πρόγραμμα και εμείς εδώ στην Ελλάδα ναι, μπορούμε. Βρισκόμαστε όλοι τώρα μπροστά στις ευθύνες μας.