Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Η ανθρωπότητα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και μετράει νεκρούς. Απέναντί της ένας εχθρός ορατός μόνο με υπερμεγέθυνση, που μπορεί να εξοντώσει ολόκληρες κοινωνίες με μία μολυσμένη ανάσα και μόνο.
Και όσοι δεν πήραν σοβαρά τα μηνύματα που έφταναν από την Κίνα, την πρώτη χώρα που δοκιμάστηκε από τον Κοροναϊό, τους έπιασε η πανδημία με τα σώβρακα κατεβασμένα, όπως την γειτονική Ιταλία. Στην δε Ν. Υόρκη έπαψαν να ασχολούνται με τον Νάσντακ και τον Νικκέι και μετρούν τους χιλιάδες νεκρούς καθημερινά.
Ο τρόμος πάνω από τον πλανήτη, λοιπόν.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο άνθρωπος δοκιμάζεται από παγκόσμιες καταστροφές. Και δεν απειλείται μόνο από βιολογικούς κινδύνους ,αλλά και γεωφυσικούς, εξ ίσου καταστροφικούς.
Η κοσμογονική έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης το 1600 περίπου Π.Χ. ήταν η σοβαρότερη αιτία της καταστροφής της Θηραϊκής και Μινωικής κοινωνίας και πολιτισμών, αφήνοντας πίσω υλικό μόνο για αρχαιολογική έρευνα.
Ο λοιμός της αρχαίας Αθήνας , κόστισε τον θάνατο του 1/3 του πληθυσμού της πόλης. Μεταξύ των νεκρών και Περικλής. Σύγχρονοι ερευνητές πιστεύουν ότι ο λοιμός πιθανόν να οφείλονταν σε τύφο η τυφοειδή πυρετό. Ο παθογόνος παράγοντας υποθέτουν ότι μπήκε στην πόλη από το λιμάνι του Πειραιά.
Από τον λοιμό και μετά, η κοσμοκράτειρα Αθήνα δεν μπόρεσε ποτέ να ανακάμψει στην προηγούμενη δόξα της, μέχρι την καταστροφή της στην Σικελική εκστρατεία.
Μία από τις μεγαλύτερες συμφορές του ανθρωπίνου γένους, ήταν η πανδημία της Πανώλης, τον 14 αιώνα Μ. Χ. Ο μαύρος Θάνατος όπως είχε χαρακτηριστεί Το μικρόβιο (Yersinia pestis), φαίνεται πως ξεκίνησε από την Ασία (Μογγολία, Κίνα ) και έφτασε στην Ευρώπη ακολουθώντας τον δρόμο του μεταξιού, ξεκληρίζοντας το 1/3 του πληθυσμού της. 20 – 30 εκατομμύρια υπολογίζονται οι νεκροί από τον Μαύρο Θάνατο.
Ο 20ς αιώνας σημαδεύτηκε από μία σειρά από ανθρωποκτόνες επιδημίες η πανδημίες.
Η πανδημία της Ισπανικής Γρίπης (1918) ( τύπος ιού:Η1Ν1), κόστισε εκατό εκατομμύρια(1000.000.000) νεκρούς σε Ευρώπη , Αμερική και Ασία. Λιγότερο καταστροφική ήταν η λεγόμενη Ασιατική γρίπη το 1957 ( τύπος ιού Η2Ν2).
Και να μην παραβλέπουμε πως η γρίπη στα πλαίσια της εποχικής νόσου, εξοντώνει χιλιάδες κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αξίζει να αναφέρουμε και τον ιό της πολιομυελίτιδας που εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ το 1950, αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους. Το 1977 υπολογίσθηκε πως ο συνολικός αριθμός των αναπήρων από πολιομυελίτιδα στις ΗΠΑ μόνο , ήταν 250.000. Ανάμεσά τους και ο πρόεδρος Ρούσβελτ. Η νόσος περιορίστηκε δραστικά με την ανακάλυψη και εφαρμογή εμβολίου.
Τέλος, να μην ξεχνάμε και μερικά νοσήματα που οφείλονται σε ιούς η μικρόβια, που μπορεί να μην εμφανίστηκαν με την εκρηκτική μορφή των πανδημιών, εξαπλώθηκαν όμως σε ολόκληρο τον κόσμο, και κόστισαν εκατομμύρια θύματα. Και παρ’ όλο που ο άνθρωπος κατάφερε να τις ελέγξει, αυτές ήλθαν για να μείνουν. Τέτοιο νόσημα είναι η Φυματίωση, και όπως υπολογίζουν οι ειδικοί το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μολυνθεί από το μικρόβιο ( Μυκοβακτηρίδιο) της φυματίωσης.
Οι συνέπειες της αρρώστιας αυτής στην Ελλάδα τον περασμένο αιώνα και πριν την ανακάλυψη της θεραπείας, ήταν τραγικές.
Και βέβαια να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε την πανδημία του Έιτζ (HIV/AIDIS), που με την πλανητική εξάπλωση του εξόντωσε 36.000.000 ανθρωπους σε ολόκληρο τον κόσμο την περίοδο 1981-2012. Το Έιτζ παρ’ όλο που σήμερα ελέγχεται αρκετά, εξακολουθεί να παραμένει ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.
Όλες αυτές
τις επιδημίες και πανδημίες, ο άνθρωπος τις πλήρωσε με μεγάλο κόστος αλλά τις
αντιμετώπισε. Για να τα καταφέρει επιστράτευσε μέσα από μία ηρωική πορεία έρευνας,
επιστήμης και τεχνογνωσίας , όλη την ευφυΐα του. Άνθρωποι –πιονέροι όπως ο
Παστέρ και τεχνολογίες όπως το
μικροσκόπιο , αποκάλυψαν ποιοί ήταν οι αόρατοι εχθροί. Τους γνωρίσαμε, τους
μελετήσαμε κατασκευάσαμε ορούς, εμβόλια, αντιμικροβιακά και αντιικά φάρμακα και
με την εφαρμογή διαφόρων κοινωνικών μέτρων , όπως η απομόνωση των πασχόντων
(καραντίνα), η αποστείρωση και τα μέτρα ατομικής και γενικής υγιεινής,
καταφέραμε να τους νικήσουμε.
Έτσι θα γίνει και με τον Κωροναιό, ανεξάρτητα
από το κόστος. Ζήτημα χρόνου είναι.
Αλλά όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πράμα. Ότι είμαστε ένα στοιχείο του οικοσυστήματος, μέσα στο οποίο υπάρχομε, ζούμε, και αναπαράγουμε τον εαυτό μας, μαζί με δισεκατομμύρια άλλα έμβια όντα. Και το καθένα απ’ αυτά δίνει την δική του μάχη για επιβίωση , χωρίς ηθική και έχθρα. Ο Κωροναιός έχει ανάγκη τα ανθρώπινα κύτταρα για να ζήσει, σκοτώνοντας τα στο τέλος.
Ο αγώνας αυτός είναι αέναος. Αν κάποτε η σημερινή πανδημία θα είναι παρελθόν και ιστορία, με κάτι άλλο θα έχουμε να παλέψουμε, είτε σεισμός είτε ιός είτε τσουνάμι θα είναι αυτό.
Και προκειμένου να αποφύγω και εγώ τα χειρότερα, κλείστηκα όπως και εσείς στο σπίτι και οργάνωσα την προσωπική μου άμυνα. Πέρα από τα γενικότερα μέτρα προφύλαξης, κατέβηκα στο υπόγειο και ξεσκόνισα όλα τα παλιά τεύχη του Λούκι Λούκ, του Αστερίξ, του Ιτσνογκούτ, αρκετά Μίκυ, δυό, τρία αστυνομικά του Γιάννη Μαρή, και μ΄ αυτά πορεύομαι παλιμπαιδίζοντας.
Υ.Γ. Η λέξεις τοξικότητα και ταξικότητα έχουν μεγάλη σχέση. Δεν είναι τυχαίο που ο τοξικός Κοροναϊός εξοντώνει τους πιο αδύνατους ταξικά, όπως και κάθε άλλη αρρώστια. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα για μία άλλη φορά.