Γιατί στέρεψε το Ποτάμι;

Του Νίκου Μπίστη

Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις ακούστηκαν λόγια συμπάθειας για την μετριοπαθή φωνή που χάθηκε και θα μας λείψει, για το πόσο καλό είναι που επέστρεψε στο κράτος την κρατική χρηματοδότηση . Και πράγματι εν είδει μνημοσύνου μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτή την αντίδραση.

Προσθέτοντας ότι ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης μέσα στην Βουλή επέδειξε θάρρος και οξυδέρκεια, ιδίως για ζητήματα δικαιωμάτων.

Το αμείλικτο όμως πολιτικό ερώτημα είναι γιατί ένα φιλόδοξο εγχείρημα, που βρήκε στην αρχή μια σημαντική, περίπου διψήφια, ανταπόκριση στο εκλογικό σώμα και κινητοποίησε ένα σημαντικό αριθμό φιλελεύθερων διανοουμένων είχε αυτό το άδοξο και σκληρό τέλος.

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την παράλληλη πορεία του ομογάλακτου σχήματος των Ciudadanos στην Ισπανία, που σχεδόν εξαερώθηκαν στις πρόσφατες εκλογές. Και οι Πολίτες (Ciudadanos) μέχρι πρότινος διεκδικούσαν με αξιώσεις ρόλο ρυθμιστή, ένα ρόλο που επίσης μπορούσε να διεκδικήσει τους πρώτους μήνες του 2015 και το εγχώριο Ποτάμι.

Η απότομη κατάρρευση σε χρόνο μηδέν προφανώς δεν ήταν τυχαία, τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν στην αφετηρία.

Το πρόβλημα με το Ποτάμι εξαρχής ήταν ότι καταπιάστηκε με την ενδιαφέρουσα και ελκυστική περιφέρεια της πολιτικής και όχι με τον σκληρό και κουραστικό πυρήνα της. Η οικονομία δεν ήταν στις προτεραιότητες του, η ίδια η διακυβέρνηση της χώρας ήταν τομέας που ασμένως παραχωρήθηκε σε άλλες παραδοσιακές και μη δυνάμεις.

Η « πολιτική, χωρίς πολιτικούς» όπως ήταν το αρχικό σύνθημα, συμπύκνωνε ακριβώς αυτή την αδυναμία, που ήταν κράμα ψευδαίσθησης και ελιτισμού. Η βάση του οικοδομήματος ήταν σαθρή, γιαυτό και κατέρρευσε με τόση ευκολία και ταχύτητα.

Η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το Ποτάμι ήταν η κατάργηση της διαφοράς Aριστεράς – Δεξιάς, μια κατάργηση που αναπόφευκτα θα αναδείκνυε ένα περίλαμπρο φιλελεύθερο κέντρο.

Η συνταγή ήταν το γνωστό whatever it works (οτιδήποτε δουλεύει). Λίγο από τα αριστερά, λίγο από τα δεξιά, πότε προς τα αριστερά, πότε προς τα δεξιά, βουλευτές και δεξιόστροφοι και αριστερόστροφοι. Και αυτό που αρχικά θεωρήθηκε πολυσυλλεκτικό προσόν, με την απουσία σταθερού προσανατολισμού εξελίχθηκε σε εφιαλτικό πολιτικό vertigo.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η θεωρία κατάργησης του διαχωρισμού αριστεράς δεξιάς είναι δεξιάς έμπνευσης και τελικά εξυπηρετεί την δεξιά. Αγνόησαν το αξίωμα ότι οι εκλογές μπορεί ενίοτε να κερδίζονται στο κέντρο, ποτέ όμως από το κέντρο.

TheCaller.gr