Του Γιαννάκη Ομήρου
28η Οκτωβρίου, Εθνική Αντίσταση. Ανένδοτος, το 114. Οράματα, ελπίδες, προσδοκίες συμπυκνώνονται στη μεγάλη νύκτα της 17ης του Νοέμβρη.
Το Πολυτεχνείο, ως η άρνηση της χειραφέτησης των παραδοσιακών κλισέ δράσης, ως ο αυθόρμητος καθορισμός πορείας χωρίς αναστολές, φόβους και προκαταλήψεις. Ως η άρνηση των ηττοπαθών αντιλήψεων, των δύσκαμπτων και συντηρητικών τάσεων που παρέμεναν στο λαϊκό σώμα σαν υπολείμματα της πίκρας του εμφύλιου και των συνεπειών του.
Και φέτος όπως και κάθε χρόνο. Αναπόφευκτη η συγκίνηση, οι μνήμες, η σημαδεμένη γενιά των τότε εφήβων και νέων. Το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, το ξέσπασμα, η κατάληψη, ο ελεύθερος ραδιοσταθμός, η αστυνομία, τα δακρυγόνα, ο στρατός, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, οι σφαίρες, η επαναστατημένη Αθήνα, τα άρματα, η πύλη… «και σαν πρώτα αντρειωμένη»!
Το πιο μεγάλο χρέος. Να μη δεχτούμε και να μην ανεχτούμε να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο από οχυρό ελευθερίας σε οχυρό των κάθε λογής πλαστογράφων της ιστορίας και να σταθούμε υπερασπιστές του και σήμερα με κάθε κόπο και κάθε θυσία.
47 χρόνια μετά τη ριζοσπαστική και ανατρεπτική πράξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η ανάγκη επανακαθορισμού της πολιτικής και των οικονομιών με βάση τον άνθρωπο και τις ανάγκες του είναι επείγουσα και επιτακτική.
Η επέτειος σε αναζήτηση του φετινού συμβολισμού της. Για να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα. Για να μη λεηλατηθούν τα όνειρα. Χρέος μας να σταθούμε και νοερά και πραγματικά στην κάθε πύλη πολυτεχνείου, στον όποιο αγώνα, οδόφραγμα, μαζί με το λαό, ασυμβίβαστοι στη βία, την αδικία και την κατοχή της πατρίδας μας. Για Κύπρο ελεύθερη, ενωμένη, χωρίς κηδεμόνες και ξένους στρατούς. Για να μπορούμε να πούμε πως « Το Πολυτεχνείο ζει».