Για τον Βάσο Λυσσαρίδη

Του Σωκράτη Αργύρη 

Άλλη μία πενταμερής συνάντηση για το Κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ θα πραγματοποιηθεί στη Γενεύη μεταξύ 27 και 29 Απριλίου. Για αυτή την συνάντηση ο εκπρόσωπος του γ.γ. του ΟΗΕ είπε ότι: «σκοπός της συνάντησης θα είναι να προσδιοριστεί αν υπάρχει κοινό έδαφος για να διαπραγματευθούν τα μέρη μια διαρκή λύση του κυπριακού προβλήματος, εντός ενός προβλεπτού ορίζοντα». 

Επειδή χρόνια ακούμε τόσο από την Ελληνική Πολιτεία, όσο και από την Ελληνοκυπριακή πλευρά ότι ζητούν μια λύση μέσα στα πλαίσια του ΟΗΕ αλλά η κοινή γνώμη αφενός δεν ξέρει αυτές τις αποφάσεις τι ακριβώς λένε και αφετέρου τόσα χρόνια πρέπει να έχουμε καταλάβει ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θέλουν μία δική τους λύση πέρα έστω κι από αυτές τις αποφάσεις του ΟΗΕ. 

Επειδή πολύ συζήτηση έχει γίνει επίσης για την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο κοινότητες και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, γιατί δυστυχώς η Κυπριακή Δημοκρατία δεν παρίσταται, γιατί βάσει της κοινής διακήρυξης Αναστασιάδη – Έρογλου της 11 Φεβρουαρίου 2014, η Κυπριακή Δημοκρατία θεωρείται ως εκλιπούσα, στο Κρανς Μοντανά το 2017 και ειδικά στο περίφημο δείπνο, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας έχει αφήσει υπαινιγμό ότι κάτι ελέχθει από τον ΑΝΥΠΕΞ της Μεγάλης Βρετανίας που χάλασε την διαπραγμάτευση, γιατί όπως έχει πει είχαν φθάσει κοντά στη λύση. 

Ως μνημόσυνο στη μνήμη του Βάσου Λυσαρίδη θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε με τα δικά του λόγια τι έλεγε για το κυπριακό. 

Στην ιστορική ομιλία που πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών στη Λευκωσία στις 15 Αυγούστου 1974 αμέσως μετά το πραξικόπημα και την εισβολή των Τούρκων, ο Β. Λυσσαρίδης ανέφερε τα εξής: «Εμείς από παλιά προειδοποιήσαμε πως υπήρχαν συνωμοτικά σχέδια ενάντια στην Κύπρο. Τα σχέδια προνοούσαν υποβιβασμό της κυπριακής Κυβέρνησης σε διοίκηση, εξίσωση διοικήσεων, πολυκηδεμονία με διοικητικό ή άλλο διαχωρισμό το προστάδιο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από την Τουρκία για ολοκληρωτική κατάληψη της Κύπρου. Τα σχέδια εκπονήθηκαν από τις αμερικανικές υπηρεσίες, την τουρκική Κυβέρνηση και από την τότε στην εξουσία χούντα. Τώρα, βρισκόμαστε στο στάδιο εφαρμογής αυτών των σχεδίων».

Το 1976, στο βιβλίο του «Οι απροσκύνητοι» γράφει : «Η αποδοχή της ομοσπονδίας δημιούργησε την πρώτη μετάθεση. Η συμφωνία της Βιέννης δημιούργησε νέες συνθήκες διαχωρισμού. Οι προτάσεις του 1975 άνοιξαν το δρόμο στη διζωνική. Με τις τωρινές προτάσεις θα μετατρέψουμε το θέμα σε θέμα ποσοστών και θ’ ανοίξουμε το δρόμο για μελλοντικές υποχρεωτικές παραχωρήσεις. Δε θα οδηγηθούμε σε λύση, παρά θα διευκολύνουμε τους τουρκικούς χειρισμούς για εδραίωση και επέκταση των τετελεσμένων, για ευνουχισμό της διεθνοποίησης, για διαχωρισμό και τελικά για τουρκοποίηση».

Στη Συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου στις 9 Μαρτίου 1977 όπου προήδρευσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όπου η πολιτική ηγεσία του τόπου κλήθηκε να αποφασίσει εάν η πολυπεριφερειακή λύση δεν είναι εφικτή, αν θα έπρεπε να αποδεκτούμε τη διζωνική ομοσπονδία, o μόνος που απέρριψε τη διζωνική εκ μέρους της ε/κ ηγεσίας ήταν ο Βάσος Λυσσαρίδης. Στην ερώτησή, μάλιστα, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου αν η απόφαση της ηγεσίας θα ήταν θετική, θα έπρεπε να υποβάλαμε και χάρτη εκ μέρους της πλευράς μας, ο Βάσος Λυσσαρίδης ήταν κατηγορηματικός προειδοποιώντας ότι η τ/κ ηγεσία δεν θα έδινε χάρτη, πράγμα το οποίο και έγινε. 

Γιατί η διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία [ΔΔΟ] υπήρξε πάγια θέση της Τουρκίας γιατί προφανώς εξυπηρετεί τον στρατηγικό στόχο της που δεν είναι άλλος από την πλήρη τουρκοποίηση της νήσου. Το ότι η ΔΔΟ αποτελεί πάγια εκπεφρασμένη θέση της Τουρκίας φαίνεται και από την έκθεση του ειδικού μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, Γκάλο Πλάζα, ήδη από το 1963 όπου καταγράφεται η θέση ότι: «H Τουρκία και η τ/κ πλευρά υποστηρίζουν ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου στηριζόμενη στον γεωγραφικό διαχωρισμό». 

Η εμμονή της ε/κ ηγεσίας στη θέση της για επιδίωξη λύσης στο μοντέλο της ΔΔΟ, το μόνο που κατάφερε και καταφέρνει μέχρι σήμερα είναι είτε κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα σχέδιο λύσης να υποχωρεί ένα βήμα περισσότερο ή αν το σχέδιο απορρίπτεται, συντείνει στο να εδραιώνεται η κατοχή. 

Εφόσον λοιπόν στην Ελλάδα επικαλούμεθα τις αρχές του ΟΗΕ τότε θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όσο δεν θέτουμε το θέμα της Κύπρου, ως θέμα εισβολής και παράνομης συνεχιζόμενης κατοχής, όπως προνοείται και στο σχετικό ψήφισμα 37/253 της Γ.Σ του ΟΗΕ του 1983 το οποίο εγκρίθηκε με 103 υπέρ, 5 κατά και 20 αποχές, τότε θα είμαστε άξιοι των πράξεων μας γιατί δυστυχώς τα δύο μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα συμφωνούν στη λύση της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας χωρίς να ξέρουμε αν οι ψηφοφόροι γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό για την Κυπριακή Δημοκρατία.