Από την επιδίωξη ρόλου «ρυθμιστή» που χαρακτήριζε ως τώρα τις τοποθετήσεις του- διεκδικώντας να ορίσει ο ίδιος και όχι η κάλπη ποιος θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός- τώρα και αυτοχρίσθηκε «πρωταγωνιστής». Αιθεροβάμων στη καλύτερη περίπτωση.
Ειδικά από τότε που δεν εκλέγουν ηγεσία , τα συνέδρια των – «αστικών» τουλάχιστον- κομμάτων δεν παίζουν ρόλο στο δημόσιο βίο. Ούτε καν στη δραστηριότητα όσων τα οργανώνουν.
Υπάρχουν ως σκηνικό για να «δοξαστεί» εκ του ασφαλούς, ο επικεφαλής ,να εκτονωθούν κάποια στελέχη και να εγκρίνουν «πολιτικές» που ουδέποτε λαμβάνονται υπόψη. Ενίοτε όμως έχουν παρενέργειες.
Το συνέδριο της ς ΝΔ έγινε «καλοκαιρινό» από την σκληρή αντιμητσοτακική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ σημαδεύτηκε από την αναταραχή της «Ομπρέλας» την τελευταία στιγμή. Και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στιγματίσθηκε από την πρωτοκαθεδρία στην έναρξη , της παλιάς φρουράς με τις ποικίλες επιβαρύνσεις.
Η διαφορά του «συνέδριου Ανδρουλάκη» από τα άλλα δυο αυτής της περιόδου, ήταν ότι δεν είχε βασικά στοιχεία συνεδρίου και δεν ασχολήθηκε καν με την πολιτικό του κόμματος: δεν υπήρξε πολιτική εισήγηση, δεν έγινε πολιτική συζήτηση και δεν υπήρξε πολιτική απόφαση με τις «θέσεις».
Εγκρίθηκαν απλώς κάποιες τροποποιήσεις του Καταστατικού, για τις οποίες δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον και αναδείχθηκε νέα ευρύχωρη Κεντρική Επιτροπή, που δεν πρόκειται να έχει κανέναν αποφασιστικό ρόλο στη συνέχεια. Όπως δεν είχε και η προηγουμένη, υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά.
Αυτό το συνέδριο θα μείνει στην Ιστορία- αν υποτεθεί ότι θα ασχοληθεί μαζί του- ως κομματική σύναξη που αναίρεσε όσα είχε επαγγελθεί με – και για -την επικράτηση του ο νέος πρόεδρος.
Πρώτα το λογότυπο. Δεν άλλαξε ακριβώς το όνομα, αφού από ΚΙΝΑΛ δεν ονομάζεται πλέον ΠΑΣΟΚ- στον τίτλο υπάρχει και το ΚΙΝΑΛ. Όπως έλεγε η Γεννηματά ότι «το ΠΑΣΟΚ περιέχεται στο ΚΙΝΑΛ», ο Ανδρουλάκης λέει ότι «το ΚΙΝΑΛ περιέχεται στο ΠΑΣΟΚ».
Είναι το ίδιο, μπαταχτσίδικο, παιχνίδι με τις τράπεζες την εφορία και τους λοιπούς προμηθευτές, που στην περίπτωση ενός πολίτη, ή μιας επιχείρησης θα είχε σχηματίσει ογκώδη δικογραφία. Αλλά τα κόμματα είναι ιερές αγελάδες.
Δεύτερο, το όνομα, με σύμβολο τον πράσινο ήλιο δεν σημαίνει και επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, όπως παραπλανητικά έλεγε το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει». Επιστρέφει ο τίτλος , αλλά όχι η ιδεολογία, η πολιτική, η ιδρυτική Διακήρυξη-ουδείς καν τη μνημόνευσε- και πρωτίστως ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν ο «μεγάλος αγνοημένος» αυτού του συνεδρίου.
Τρίτο, η ιδεολογική ταυτότητα. Κανείς δεν κατάλαβε – και δεν υπάρχουν και σχετικά συνεδριακά ντοκουμέντα για να ανατρέξει κανείς- τι είδους κόμμα είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ. Ο επικεφαλής του μιλούσε διαρκώς για «Σοσιαλδημοκρατία». Αλλά αν συνδυαστεί με την διαβεβαίωση επιστροφής του ΠΑΣΟΚ, είναι εκτός θέματος.
Το ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και συνέχισε το Κώστας Σημίτης, εξέφραζε την εγχώρια Κεντροαριστερά και δευτερευόντως την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όπως το γερμανικό SPD.
Άρα μένει μετέωρο σε ποια ακριβώς περιοχή του πολιτικού φάσματος μένει να τοποθετηθεί υπό τον Ανδρουλάκη. Προφανώς αποφεύγει τον κεντροαριστερό προσδιορισμό, για να μην φανεί ότι υστερεί του ΣΥΡΙΖΑ σε επιρροή σ αυτόν το χώρο.
Τέταρτο , οι πολιτικές επιδιώξεις. Ότι δεν καθορίσθηκε ο εκλογικός στόχος του κόμματος, πέρα από την αυτάρεσκη διαβεβαίωση «δεν υπάρχει ταβάνι», δεν είναι παράδοξο για ελληνικό κόμμα. Δεν υπήρξε όμως ούτε μια τροχιοδεικτική βολή, για τη διαχείριση της μετεκλογικής πραγματικότητας, σε επίπεδο αρχών τουλάχιστον.
Όσοι περίμεναν ότι ως ΠΑΣΟΚ θα ανέδυε τον ιστορικό αντιδεξιό προσανατολισμό του , απογοητευτήκαν. Μάλλον αντί- αριστερό πνεύμα κυριάρχησε στις δυο τοποθετήσεις του επικεφαλής- και άλλων.
Αν κάποιος πρέπει να βάλει στοίχημα, καλύτερα να λάβει υπόψη ότι ο Ανδρουλάκης δεν απορρίπτει απλώς τη συμμετοχή στην προοδευτική κυβέρνηση που εισηγείται ο Τσίπρας, αλλά προσπαθεί και να μην υπάρξει τέτοια κυβέρνηση. Το «όραμα για σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση» δεν πατάει πουθενά με τις επιδόσεις του.
Πέμπτο, η ανανέωσή μπορεί να περιμένει . Στο συνέδριο κλήθηκαν και τιμήθηκαν όσοι έπρεπε να είχαν αποκλειστεί. . Οι παρουσίες των Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, Ευ. Βενιζέλου, ανάμεσα σε «μορφές» του παρελθόντος, όπως ο Κ. Κουλούρης, η Βάνα Μπάρμπα και η Άννα Διαμαντοπούλου , το φόρτισαν αρνητικά. Πλάκωσε και ο Απόστολος Κακλαμάνης με τις απρέπειες και η ανανέωση πήγε να «κόψει ρόδα μυρωμένα, κρίνους, ανθούς και πασχαλιές».
Ότι στη νέα Κεντρική επιτροπή αναδείχθηκαν στις πρώτες θέσεις σταυροδοσίας , αρκετοί νέοι αλλάζει τον ηλικιακό μέσο όριο , αλλά πολιτικά δεν επαρκεί ως ανανέωση.
Έκτο, η απογοήτευση των προσώπων. Στο τριήμερο του συνεδρίου δεν εντυπωσίασε κανένα πρόσωπο. Δεν ξεχώρισε κανένα στέλεχος, καμία πρόταση, καμία ιδέα, καμία παρουσία δεν τράβηξε την προσοχή, καμιά ομιλία δεν ήταν ελκυστική. Ο μόνος πρωταγωνιστής ήταν ο πρόεδρος του κόμματος.
Αλλά η σκηνική παρουσία του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν επικοινωνιακά ανερμάτιστη. Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, ο λόγος του – με τους λαρυγγισμούς – είχε υπερβολική έπαρση και μεγαλοστομίες.
Από την επιδίωξη ρόλου «ρυθμιστή» που χαρακτήριζε ως τώρα τις τοποθετήσεις του- διεκδικώντας να ορίσει ο ίδιος και όχι η κάλπη ποιος θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός-, τώρα και αυτοχρίσθηκε «πρωταγωνιστής». Αιθεροβάμων στη καλύτερη περίπτωση.
Οι τοποθετήσεις κάποιων «παλαιών» στελεχών όταν διαβεβαίωναν «ερχόμαστε από το μέλλον», «ζούμε μια νέα 3ηΣεπτέμβη», «είμαστε σαν ηφαίστειο που ξυπνά», αν δεν έδειχναν απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, ακούγονταν σαν τρολάρισμα του νέου αρχηγού.
Συμπέρασμα. Ο συμπαθής Νίκος Ανδρουλάκης δεν είχε φήμη πολιτικού στελέχους με ιδεολογική επάρκεια αλλά ήταν «παιδί του μηχανισμού». Δια του οποίου, σταδιοδρόμησε στην, ήδη εκφυλισμένη, Νεολαία ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στο κόμμα και την Ευρωβουλή, για να φτάσει τελικά, δια του μηχανισμού του, στην ηγεσία.
Τώρα έντυσε αυτόν τον μηχανισμό «συνέδριο». Αν σκοπεύει κάποια στιγμή να τον ντύσει και «κυβέρνηση», πρέπει να το κοιτάξει.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
