Του Ιωάννη Δαμίγου
Καλή η απάθεια, μα πιο χειρότερη η ώρα του ταμείου. Η στιγμή που θα κληθούν οι υπογράφοντες τα γραμμάτια και λόγω της ημερομηνίας λήξης των, να αποπληρώσουν, όπως, τα χρέη των. Οι δικαιολογίες, δεν ήξερα, δεν γνώριζα, δεν κατάλαβα, άλλα νόμισα και άλλα μου είπαν, δεν θα γίνουν δεκτές. Τα γραμμάτια θα εισπραχθούν στο ακέραιο, με όποιο κόστος και τίμημα κατά του οφειλέτη. Αυτό έχει καταστεί σαφές.
Οι περισσότεροι, πιθανό να παραμένουν απαθείς, έχοντας υπολογίσει πως δεν θα έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, όχι επιβίωσης ασφαλώς, μα διατήρησης ενός καλού αλλά και ακόμη καλύτερου επιπέδου ζωής, ίσως. Είναι αυτοί που βρέξει χιονίσει, έχουν σταθερά εισοδήματα και αυξανόμενα μπορεί. Όπως πάντα, μα με λιγότερη γκρίνια τελευταία είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν επί μέρους, είναι αυτοί που συντηρούν το σημερινό πολιτικό καθεστώς, είναι η αλήθεια.
Οι οφειλέτες των γραμματίων, που παρουσιάζονται ως και οι πιο μπερδεμένοι πολιτικών θέσεων, είναι ως συνήθως και οι πιο αδύναμοι της κοινωνίας. Απογοητευμένοι ως ακόλουθοι και μη συμμετέχοντες, παρά μόνο ελπίζοντας και πρόσκαιρα προσηρτημένοι σε μια γενικόλογη αριστερά χωρίς την απαραίτητη αυτογνωσία, μόνιμα και στείρα διαμαρτυρόμενοι και μόνο, αποτελούν τα συνήθη αδιαμαρτύρητα θύματα κρατικής είσπραξης. Κάτι μεταξύ μοδάτου αριστερού όποτε, βολεμένου το πάλαι σοσιαλιστή και εκδικητή τάχα που ψηφίζει δεξιά με ακροδεξιά ψήγματα. Χωρίς τέλος, να σου φταίνε τα είδωλα που έφτιαξες και που δήθεν σε πρόδωσαν, την στιγμή που εσύ τους έδωσες λευκή επιταγή, προκαλώντας την … ατυχία σου. Αυτοί έκαναν την δουλειά τους και μάλιστα πολύ καλά. Εσύ τι έκανες, πέρα από αποδοχή και υποταγή, καλή τη πίστη; Υπέγραφες γραμμάτια έκπτωσης δημοκρατίας και ιδανικών, που ποτέ δεν έμαθες και δεν εκτίμησες σαν αξίες. Άξιος και ικανός μόνο για να αλλοιώνεις αποτελέσματα και αυτά με λάθος τρόπο και λάθος στόχο.
Για λύπηση, δεν λέω, μα κι αυτή ξοδεύτηκε πλεονάζουσα. Πόση λύπη να απομένει για κάποιον εγωιστή και επίμονα κατ’ επανάληψη. Πρόκληση η πρόσκληση σε συμμετοχική ανοησία αστείρευτης ποσότητας, που απορείς πως δεν βλέπουν, πως δεν ακούν, πως δεν νοιώθουν, μα κυρίως δεν κατανοούν μακάριοι. Δεν απορούν, μόνο εκπλήσσονται εκ των υστέρων πάντα, για την βία που ασκούν βιασμένοι οι ίδιοι. Η απαιδευσία τους ξεσπά ερεθισμένη από τα αδιέξοδα, σε νεογέννητα, παιδιά και αδύναμες γυναίκες, με το ζωώδες ένστικτο να κυριαρχεί ανεξέλεγκτο πια σε όλες της εκφάνσεις της λεγόμενης κοινωνίας.
Η ανέχεια θρυμματίζει τις σχέσεις οικογενειών και σπάει έτσι η αλυσίδα της συνοχής, δημιουργώντας κενά αποσύνθεσης, που επηρεάζουν αρνητικά το ήδη σαθρό οικοδόμημα του όλου.
Τα γραμμάτια καθώς πλησιάζουν στην ημερομηνία λήξης τους, θα αλλάξουν άρδην την εικόνα του κόσμου, προοιωνίζοντας άγριες και σκληρές καταστάσεις, που τα σημερινά γεγονότα θα φαντάζουν ίδια με προπόνηση στο survivor.