Του Ιωάννη Δαμίγου
Δεν θα μας λείψει ούτε ένας τους από την βουλή! Ταυτίστηκαν μαζί του άπαντες! Και δεν υπάρχει γελοία δικαιολογία που μπορούν να ψελλίσουν. Ούτε για τους σιωπώντες τάχα, ως αποδεχόμενοι και συμπράττοντες τα έργα των ημερών ενός αλλόφρονα και σκοτεινού τύπου που ανέχθηκαν, χειροκροτώντας με πάθος και εμφανή δουλικότητα. Και τι δεν ψήφισαν οι αμετανόητοι μισθοφόροι!
Ακολουθώντας ως το τέλος τον αρχηγό, που τους παρέσυρε μαζί του στην ατιμωτική πολιτική και ηθική απαξίωση, ως τους άρμοζε. Συνυπεύθυνοι στον διασυρμό της χώρας, καταλαμβάνοντας τις τελευταίες θέσεις παγκοσμίως σε αξίες και ήθος και από τις πρώτες σε θανάτους. Διαφθορά, διαστροφή, βία και αίμα, δολοφονίες, εκτελέσεις συμβολαίων, γυναικοκτονίες, βιασμοί ανηλίκων και ούτε μία φωνή διαμαρτυρίας έστω, μια τυπική διαφοροποίηση ακόμα, από δαύτους. Επτά και μισό δις σε αναθέσεις ημετέρων! Και ούτε ψίθυρος από όλους αυτούς!
Αδέλφια, ξαδέλφια, ανεψιοί, κουμπάροι και πρωτοκούμπαροι, κόρες και γιοί, γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια πολλών μηδενικών, χιλιάδων και εκατομμυρίων ευρώ! Και άκρα του τάφου σιωπή, ευλαβικά από όλους τους βουλευτές. Αντ’ αυτού ήρθε η θρασύτατη δήλωση. της εξουδετερωμένης από τον ίδιο, αδελφής, πως δεν θα πάμε σε εκλογές γιατί πρέπει να διαχειριστούμε το μοίρασμα των χρημάτων του ταμείου ανάκαμψης! Που αλλού, σε ποια άλλη ευνομούμενη χώρα, μια οικογένεια άεργων παρασίτων, πλουτίζει αενάως μέσω εξόφθαλμων πολλαπλών οικονομικών σκανδάλων; Για να μην μιλούν οι βουλευτές, μάλλον μπουκωμένοι θα είναι και όταν τρώνε δεν μιλάνε!
Η δικαιοσύνη έχει διαδοχικά jackpot, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ντεφορμέ δεν περνά στον επόμενο γύρο, ο λαός σε … οριοθέτηση και όλοι επιτέλους συμφωνούμε πως έρχεται ο … χειμώνας. Α και πως το σκάνδαλο είναι μεγάλο και έχει βάθος, τέτοιο που η ηχώ δεν αντανακλάται, κάτι σαν μαύρη τρύπα.
Μια παρακρατική κυβέρνηση απίθανων τύπων, με θιασώτες βουλευτές μαριονέτες στην καλύτερη, που δίνουν την τελευταία τους παράσταση στο σκοτεινό παρασκήνιο υπογείου, με ελεύθερη είσοδο ανόητων στο τρενάκι του τρόμου. Όμως στην φύση ο νόμος της επιβίωσης υπερισχύει της πίστης και του χρήματος.
Το καράβι των κουρσάρων βουλιάζει και τα ποντίκια θα το εγκαταλείψουν πρώτα. Ειρωνεία της τύχης ή της ατυχίας, η συνάντηση ποντικιών από το άλλο πολιτικό καταποντισμένο κουφάρι που εγκατέλειψαν άλλα, της ίδιας φυλής επίσης. Όλα μαζί να κολυμπούν για την ακτή σαν … πολιτικοί πρόσφυγες! Άνθρωποι και ποντίκια. Δειλοί μέχρις εσχάτων! Ναυαγοί της αθλιότητάς τους. Όλοι τους!