Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Μιλούν, τραγουδούν, φωνάζουν οι νέοι, μα δεν ακούμε. Γεμίζουν στάδια, χώρους, ζουν και νοιώθουν, αντίθετα με εμάς που γερνάμε αναίσθητοι, τυχαίοι. Ναι, θα τα καταφέρουν καλύτερα, γιατί χειρότερα δεν γίνεται. Οι ποιητικοί τους στίχοι, βαθιά πολιτικοί, πέρα από κάθε φορά αριστεροί, με την αλήθεια τους να σε φτύνει κατάμουτρα, όπως τα ίδια τα παιδιά φτύνουν τις άνομες λέξεις.
Χωρίς πατριωτικά συνθήματα, χωρίς αγωνιστικές προτροπές, χωρίς στοίχιση σε πεπερασμένες ιδέες με φωτισμένους καθοδηγητές προοδευτικής γνώμης, χωρίς συντονιστές, χωρίς εγγραφόμενα μέλη και διαπιστώσεις. Και προκλητικά αδαείς εμείς, τολμούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, ποιοι εμείς οι αποτυχημένοι, πως δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική!
Αυτά τα παιδιά που δουλεύουν δωδεκάωρα για το τίποτα, που τα αδικήσαμε πριν κάνουν τα πρώτα βήματα στην ζωή, που δεν ελπίζουν καν σε καλυτέρευση, που δεν έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, που δεν, που δεν…. Απαιτούμε δε προσαρμογή και σεβασμό στις αρχές μας, από αυτά, κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα, παραδομένα στα ήθη των ισχυρών και εχόντων, ως αρμόζει σε υποταγμένους.
Τους λοιδορεί, αλλοίμονο, το τρομαγμένο σύστημα της καθεστηκυίας τάξης, ίσως το μόνο που ακούει τους στίχους και τις μουσικές τους. Ενώ κάποιο άλλοι αναρωτιούνται γιατί δεν προσελκύουν την νεολαία! Εξ ου λοιπόν και η έντονα ενοχλημένη αναφορά της κυβερνητικής θέσης από τηλεοράσεως, περί αλητών, άσεμνων και ατημέλητων αμόρφωτων, σε επίδοση ξεχαρβαλώματος! Ομολογώντας άμεσα και πανελλαδικά τον φόβο που ένοιωσαν τον μοναδικό, που δεν ένοιωσαν από κανένα αντιπολιτευόμενο κόμμα!
Οι νέοι με την μαζική συμμετοχή τους, γεμίζουν ασφυκτικά τα στάδια συναυλιών, χωρίς καν διαφήμιση και χωρίς να “παίζονται” τα τραγούδια τους σε συστημικούς σταθμούς ευρείας ακροαματικότητας. Επιμένουμε όμως να μην τους ακούμε, μια και η “άσχημη” αλήθεια τους, ξεπερνά κατά πολύ την δική μας, την φτιασιδωμένη, την νόμιμη, την πρέπουσα και την συντηρητικά δειλή, που φλερτάρει με το περίπου και ποτέ με το ξεκάθαρο.
Ίσως να μην νικήσουν ποτέ, μα δίνουν τον πιο έντιμο και ειλικρινή αγώνα με τους στίχους και τις μουσικές τους, να σφυρηλατεί την πιο υγιή γενιά, μέσα από την αρρωστημένη κοινωνία μας. Με τον πιο “υποτιθέμενο” καλλιτεχνικό πολιτικό τρόπο ζωής. Μα δεν ακούμε….