Του Διογένη Λόππα
Η πολυαναμενόμενη παρέμβαση Trump για το ελληνοτουρκικό χάος, προκάλεσε περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι θα έλυνε. Και αυτό γιατί ο φιλότουρκος Αμερικανός πρόεδρος, αφού άκουσε τις δύο πλευρές φαίνεται ότι δεν πείστηκε από τη διπλωματική δεινότητα του σούπερ γκόμενου και συνεχίζει να ποντάρει στο κουτσό ισλαμιστικό άλογο. Το state department, σε ολοφάνερο πόλεμο με τον λευκό οίκο, προσπάθησε να στρογγυλέψει την κατάσταση, ωστόσο η κομψή διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποίησε για να αμβλύνει τις εντυπώσεις, μπορεί να ικανοποιεί την Θεία Κούλα και την υπηρεσία προπαγάνδας, αλλά σε καμία περίπτωση τους γνώστες.
Εν ολίγοις η υπερδύναμη ανακοίνωσε επίσημα ότι κατόπιν τηλεφωνικής συνομιλίας των κ.κ. Trump – Erdogan, ο Αμερικανός πρόεδρος απεφάνθη ότι η Τουρκία και η Ελλάδα θα πρέπει να λύσουν τις διαφορές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Επιτρέψτε μου να μεταφράσω στην καθομιλουμένη: ”Παρά τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, η Τουρκία έχει σοβαρές αξιώσεις στην ανατολική μεσόγειο και η Ελλάδα οφείλει να συρθεί σε διαπραγματεύσεις, για το καλό του ΝΑΤΟ”.
Επίσημο γκριζάρισμα της αν. Μεσογείου και της τουρκολιβυκής συμφωνίας
Πριν λοιπόν κλείσει μήνας από την επισημοποίηση των Τουρκικών και Λιβυκών διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας και κατά σύμπτωση πάνω στη θλιβερή επέτειο της ταπεινωτικής ήττας των Ιμίων, οι Τουρκικές και Λιβυκές διεκδικήσεις αναβαθμίζονται σε ”διαφορές” που πρέπει να λυθούν. Η δυσμενής αυτή εξέλιξη αποτελεί ακόμα ένα ηχηρό χαστούκι που προστίθεται στα προηγούμενα που εισπράττει σωρηδόν η κυβέρνηση ”Αλέκος Τζανετάκος” από τότε που πίστεψε ότι μπορεί να ασκήσει εξωτερική πολιτική υψηλού επιπέδου με πελατάκους του Ηarvard, χαμηλόβαθμους βαρόνους και άσχετους μυστικοσυμβούλους του κομματικού σωλήνα.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κανένας για να τον σταματήσει, αφού οι υπερτιμημένοι Ρώσοι αρκούνται σε λεκτικές υπερβάσεις και χλιαρή υποστήριξη του στρατηγού Haftar, αφού οι Γερμανοί σιγοντάρουν με φιέστες παραπλάνησης και αφού οι Αμερικανοί ανάβουν το πράσινο φως με τον πλέον επίσημο τρόπο (”διαφορές” στην ανατολική Μεσόγειο η ευθεία διεκδίκηση – αρπαγή υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ!!!), οι Τούρκοι συνεχίζουν ανενόχλητοι το project ”Γαλάζια Πατρίδα”.
Μπροστά στον επερχόμενο όλεθρο, η πολιτική ηγεσία της χώρας μας μυρίζει όλο και περισσότερο Σημιτίλα. Ξαφνικά η Χάγη προβάλλει ως ένα φοβερό υπερόπλο που ως δια μαγείας θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Άσχετα αν οι Τούρκοι δεν έχουν πια κανένα λόγο να συμφωνήσουν σε προσφυγή, παρόλο που θα πάρουν το μερτικό τους. Γιατί όμως να προσφύγουν σε διαιτησία, όταν απλά ο χρόνος δουλεύει με το μέρος τους για να τα αρπάξουν όλα; Και μάλιστα χωρίς αντίσταση;
Δυστυχώς η κατάσταση επί του πεδίου δείχνει ότι αυτός που διαθέτει τις αντοχές να εμπλακεί στρατιωτικά, στο τέλος κερδίζει. Αυτό δείχνει η εξέλιξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία (παρά το ότι Γερμανοί και Αμερικανοί ήλεγχαν πλήρως την πολιτική κατάσταση και τη ροή του χρήματος), η εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό του Assad, η εισβολή της Τουρκίας στο Κουρδιστάν (και στην Κύπρο παλαιότερα) και τελευταία η τουρκική στήριξη του Λιβυκού καθεστώτος με πράξεις.
Κοινώς, αν οι επιθετικές στρατιωτικές κινήσεις δεν απαντηθούν με αντίστοιχα στρατιωτικά μέσα, η υπόθεση είναι χαμένη. Προφανώς η κατάσταση στην Ουκρανία θα ήταν τελείως διαφορετική αν, συμβολικά έστω, δύο μοίρες Αμερικανικών F35 συνέδραμαν τις κυβερνητικές δυνάμεις. Το ίδιο και στη Συρία, αν οι Αμερικανοί, όπως εισηγούνταν οι Δημοκρατικοί, είχαν αναχαιτίσει τη Ρωσική αεροπορία. Και βέβαια, όταν δε βρέθηκε κανένας, αν όχι να βυθίσει, έστω να κάνει νηοψία στα τουρκικά πλοία που παραβιάζουν το εμπάργκο στη Λιβύη.
Η ανακοίνωση των Γάλλων, ότι εντόπισαν τουρκικό πλοίο να παραβιάζει το εμπάργκο του ΟΗΕ προκαλεί γέλια μέχρι δακρύων:”Μαμά, μαμά, ο Μπάμπης μου έφαγε τα πατατάκια!” Δηλαδή ο ”Charles de gaulle” παρέα με τις ”Σπέτσες” διάγουν ηλιόλουστη κρουαζιέρα στα καταγάλανα νερά της βορείου Αφρικής. Μάλιστα.
Συνεκμετάλλευση και Κύπρος
Και βέβαια, στην Ελλάδα όλα καλά. Ok, δεν είμαστε δα και Γαλλία με πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα και αποικιοκρατικό παρελθόν. Είμαστε λαός ειρηνικός και ως γνωστόν δεν διεκδικούμε τίποτα. Δεν διεκδικούμε τίποτα; Ένσταση.
Αν (όπως διαγράφεται) δεν πρόκειται για ακόμα μια φορά να απαντήσουμε δυναμικά, αν όντως (όπως διαγράφεται) οι όποιες ενστάσεις μας θα αφορούν στο ΄΄διεθνές δίκαιο” και οι στεντόρειοι ρήτορές μας θα ”θριαμβεύουν” στα διεθνή fora καταγγέλλοντας την Τουρκική επιθετικότητα, εισπράττοντας με το κιλό δηλώσεις συμπαράστασης την ίδια ώρα που θα παρακολουθούμε στατικοί τις γεωτρήσεις και ότι άλλο έρθει, τότε ναι, το φάντασμα της Χάγης, θα ήταν μια κάποια λύσις. Γιατί όχι και η συνεκμετάλλευση, ωραίο ακούγεται, αρκούντως πασιφιστικό.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν (και κυρίως οι σύμμαχοι) ότι στην περίπτωση αυτή δε νοείται ουδεμία έννοια συνεκμετάλλευσης χωρίς πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο και επαναφορά του status quo ante, δηλαδή παράδοση των κατεχομένων στις Κυπριακές αρχές.
Δεν είναι δυνατόν να συρθεί η Ελλάδα σε διαπραγματεύσεις για συγκυριαρχία/συνεκμετάλλευση στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, χωρίς άμεσα ανταλλάγματα. Αυτό δεν είναι μαξιμαλισμός, όπως αρέσκονται να διαλαλούν κάποιοι πανεπιστημιακοί της οκάς, αλλά απλή λογική στις διεθνείς σχέσεις. Αν η Τουρκία ονειρεύεται γαλάζιες πατρίδες, θα πρέπει να συνεισφέρει το κάτι τις. Πάγια πρακτική στις διεθνείς σχέσεις. Και αυτό θα πρέπει να αρχίσει λίγο – λίγο να γίνεται γνωστό σε Αμερικανούς, Γερμανούς και Γάλλους
. Όταν λοιπόν αυτοί μας εγκαλούν για ”διαφορές” εντός της επικράτειάς μας, η αντίδρασή μας θα πρέπει να είναι ”περισσότερη Κύπρος”. Είναι ένα αίτημα λογικό, δίκαιο και με σαφείς αναφορές στη διεθνή νομιμότητα και στις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Και είναι επίσης μια πολύ αποτελεσματική συνέχεια (προσαρμοσμένη στα σημερινά γεγονότα) του βέτο Κοτζιά ως προς την επίλυση του Κυπριακού (όχι, εγγυήσεις, όχι βάσεις, όχι ξένα στρατεύματα).
Ή επικαιροποιείστε τους κανόνες εμπλοκής (νηοψίες στα φορτηγά πλοία προς Τρίπολη) ή επικαιροποιείστε τη διπλωματική μας ατζέντα. Αλλά, για το όνομα του Θεού, σταματήστε να κοιτάτε σα χάνοι.