Δεν θα τιμωρηθείς για το θυμό σου. Θα τιμωρηθείς από το θυμό σου

Γράφει ο Επιθεωρητής Κάλαχαν

Ετσι ψηφίζει μαζικά ο μέσος ‘Ελληνας. Με θυμό. Μόνο. Δεν είναι πολιτικό ον. Δεν έχει ιδέα πώς να αναλύει με πολιτικά κριτήρια και σε βάθος την καθημερινή πολιτική ζωή της χώρας του. Αν το έκανε εξάλλου δεν είχαμε χρεοκοπήσει με τον τρόπο που χρεοκοπήσαμε.

Απλώς θυμώνει. Πολύ. Βασικά γίνεται έξαλλος. ‘Οπως γίνεται έξαλλος όταν παραβιάζει ο ίδιος ένα stop και του λες “πού πας ρε φίλε;” και γυαλίζει το μάτι του. ‘Οπου θέλει πάει. Είναι μονίμως θυμωμένος και αυτό υπερκαλύπτει ακόμα και το ότι γνωρίζει πως έχει άδικο, πως εκείνος φταίει. Φταίει, αλλά ζητάει τα ρέστα. Και μπορεί να βγει και από το αυτοκίνητό του για να σου ρίξει μπουνιές. Να “ξεδώσει” κι ας φταίει. Είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. 

Θέλει να “ξεδώσει” και ας πιεί πετρέλαιο σε άθλιας ποιότητας σκυλάδικο. Να “ξεδώσει” και ας χτυπήσει τη γυναίκα του-θα της ζητήσει συγνώμη με κανένα λουλούδι αύριο. Να “ξεδώσει” και ας καταραστεί αυτούς που ψήφισε και έφτιαξαν την άσφαλτο με γούβες και του ανέβασαν το στομάχι στο λαρύγγι πέφτοντας μέσα τους. Να “ξεδώσει” ανοίγοντας στο χίλια μέσα την ένταση από αυτό το άθλιο τραγούδι που ακούει στο αυτοκίνητο, γιατί ξέρει πως θα εκνευρίσει τους πάντες. Το ξέρει, αλλά “ξεδίνει” ενοχλώντας. Να “ξεδώσει” φολιάζοντας το σκυλί της παραπάνω γωνίας που τον ενοχλούσε. Να “ξεδώσει” βρίζοντας. Να εκτονωθεί. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Κάπως έτσι -έως ακριβώς έτσι- ψηφίζει κιόλας. Τι ήταν τα εκατομμύρια των “Αγανακτισμένων”; Θυμωμένοι ήταν. Με θυμό έφτασε ο ‘Ελληνας το απίστευτο ποσοστό του “ΟΧΙ” στο Δημοψήφισμα στο 62% κι ας μην ήξερε σε τι ακριβώς έλεγε όχι. Χρειάστηκαν χρόνια επεξηγήσεων και αναλύσεων περί αυτού του “ΟΧΙ” και τελικά, του ήταν αδιάφορες. Είχε θυμώσει και ξεδώσει στην κάλπη, αυτό του ήταν αρκετό. Γι’ αυτό οδήγησε τον Σύριζα στην εξουσία τον Ιανουάριο του ’15. Από θυμό. Είχε θυμώσει με την κατάντια που τον είχαν φέρει το ΠαΣοΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και οι Σαμαροβενιζέλοι αργότερα. ‘Εξαλλος είχε γίνει κι ας τους είχε ψηφίσει ο ίδιος πριν 3-4 χρόνια. ‘Ετσι επέλεξε τον Αλέξη Τσίπρα, που εκπροσωπούσε τον θυμό τους. Τον ψήφισε να “πάει έξω να τους γ@μήσει“. ‘Ετσι, γηπεδικά, χωρίς σχέδιο. Ακόμα και όταν ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε από τα ξένα με κόκκινο σβέρκο και ένα ακόμα Μνημόνιο ανά χείρας, ο ‘Ελληνας ήταν τόσο θυμωμένος με τους προηγούμενους, που δεν τον χάλασε. Βασικά δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο. Τι και αν για άλλο πήγε και με άλλο γύρισε; Αδιάφορο. Τον ξαναέκανε Πρωθυπουργό με ένα ποσοστό καρμπόν της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης που είχε εντελώς διαφορετικό διακύβευμα. Κι όμως. Δεν έλειψε ούτε ένας θυμωμένος.

Σε αυτό τον μονίμως θυμωμένο, αποφάσισε να επενδύσει η Νέα Δημοκρατία. ‘Αλλαζε ακόμα και τις κομματικές ή προγραμματικές της θέσεις κατά το δοκούν, προκειμένου να είναι πάντοτε σταθερά δίπλα στον θυμό του ‘Ελληνα. ‘Εκανε το άσπρο μαύρο, ξεπουλήθηκε, αλλά ήταν εκεί όταν θύμωνε ο ‘Ελληνας. Δεν πρωτοστάτησε μεν στα Συλλαλητήρια για την Μακεδόνια (και πώς να το κάνει εξάλλου, αφού οι διαχρονικές της επιδιώξεις περί της λύσης του Μακεδονικού ζητήματος υπήρχαν καταγεγραμμένες κατά γράμμα στη Συμφωνία των Πρεσπών;). ‘Ηταν όμως εκεί. Δίπλα στον θυμό. Δειλά και “κατά συνείδηση”, αλλά δίπλα. Και κάποια στιγμή τον οικειοποιήθηκε.

Ακόμα και όταν δεν υπήρχε κάτι για να θυμώσει ο μέσος ‘Ελληνας με τον Αλέξη Τσίπρα ή την Κυβέρνησή του, κατασκεύαζε ανύπαρκτα θέματα για να τον θυμώσει. Η Κυβέρνηση κατάφερε να βγούμε από τα Μνημόνια, να διευθετήσει το Χρέος, να εξορθολογήσει τα έξοδά του κράτους, να πιάνει με άνεση τους δημοσιονομικούς στόχους, να προσφέρει επιδόματα και προστασία στους πιο αδύναμους. Κατάφερε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ρεκόρ δεκαετίας ξένων επενδύσεων, ρεκόρ τουρισμού,  ρεκόρ χαμηλού δανεισμού, να αναπτυσόμαστε σταθερά πάνω από τον μέσο Ευρωπαϊκό όρο, έριξε την ανεργία 10 μονάδες φτιάχνοντας χιλιάδες επί χιλιάδων θέσεις εργασίας, αύξησε μισθούς, έχει απόθεμα 30 δις, απίστευτα επιτεύγματα, που καμία άλλη Κυβέρνηση δεν είχε πετύχει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και; Η Νέα Δημοκρατία, σταθερή στον σχεδιασμό της λάσπης και των fake news, κατάφερνε να θυμώνει non stop τον ‘Ελληνα:“Ο Υπουργός Παιδείας αφαιρεί τα φωνήεντα από το Ελληνικό αλφάβητο”. Θυμός. “Κατεβαίνουν οι εικόνες της Παναγιάς από τα Σχολεία και τα Δικαστήρια”. Θυμός. “Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ο Τσίπρας πουθενά χωρίς να περιστοιχίζεται από δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ”. Θυμός. “Σκοτώθηκε βέρα Ελληνίδα στο Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας”. Θυμός.

Στο τέλος και αρκετά πριν τις Ευρωεκλογές, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ήξερε πως έχει καταφέρει να θυμώσει τον μέσο ‘Ελληνα τόσο πολύ, που είχε πλέον αποκτήσει ένα σοβαρό προβάδισμα και τίποτα δεν μπορούσε να το αναχαιτίσει. Ούτε το φριχτό της Πρόγραμμα διακυβέρνησης, ούτε το “7ήμερο συνεχούς εργασίας”, ούτε το “παρωχημένο 8ωρο που θα γίνει 12ωρο”, ούτε η εμπλοκή των στελεχών της σε εκατοντάδες δικαστικές περιπτώσεις, από διαφθορά, μίζες και συμμετοχή σε off shore εταιρείες, μέχρι βιασμούς και παιδεραστίες. Δεν τον ενδιαφέρουν όλα αυτά τον μέσο ‘Ελληνα. Είναι θυμωμένος. Πολύ.

Προεκλογικά δεν πήγε και δεν θα πάει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας, γιατί πολύ απλά έχει θυμώσει με τον Σύριζα. Και όταν είσαι θυμωμένος με τον Κώστα, δεν πας στο κάλεσμα του Γιάννη. Μένεις στο σπίτι σου θυμωμένος και γράφεις “#’Ερχεται_πούτσ@” στο διαδίκτυο. Γι αυτό πήγαν κατά διαόλου αυτές οι μαζώξεις της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματική καταστροφή. ‘Εφτασε ο Μητσοτάκης -τρεις μόλις μέρες πριν το θριαμβευτικό 33%- να μιλάει σε ταράτσα με 60 γραφικά άτομα. Γιατί δεν ήταν θετική προσέλευση. ‘Ηταν δηλητηριασμένη απουσία.

Κάπου εκεί είδα να ξεκινούν οι πολιτικές αναλύσεις επί αναλύσεων και του “τι έπρεπε να κάνει ο Σύριζα”, “πού απέτυχε” και “που πέτυχε”. Με πραγματικούς πολιτικούς όρους και κριτήρια. “Πού πέτυχε” η Νέα Δημοκρατία και τι “υπερψήφισε” ο κόσμος. Απίθανα σενάρια επί σεναρίων. ‘Εφτασαν να λένε πως “ο κόσμος καταψήφισε τα επιδόματα που πήρε” ή “απέρριψε την ταξική πολιτική της αναδιανομής εισοδήματος” (!). Μα δεν έχει σχέση ο μέσος ψηφοφόρος με αυτά. Δεν αναλύει βασικά τίποτα τέτοιο, ούτε τον ενδιαφέρει. Με τον θυμό του πορεύεται.

Σε λίγο καιρό, η Νέα Δημοκρατία θα έχει ξαναπάρει την εξουσία. Τα ίδια ακριβώς άτομα που διέλυσαν τον μέσο ‘Ελληνα μαζικά, οριζόντια και με μένος, θα κληθούν να αναλάβουν την εκ νέου διάλυσή του. Και τότε ο ‘Ελληνας θα γίνει ακόμα περισσότερο έξαλλος. Θα ψάχνουμε να βρούμε ποιοί ψήφισαν αυτό το φριχτό πρόγραμμα με αυτούς τους φριχτούς ανθρώπους και δεν θα υπάρχει κανείς που να το έχει κάνει, όπως συνέβη το 2009 με τον Γιωργάκη Παπανδρέου. Πήρε 44%, αλλά μετά το Καστελόριζο, όλοι τον έβριζαν. Κανείς δεν τον είχε ψηφίσει. Και όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται τόσο σύντομα, δεν επιστρέφει καν ως φάρσα. Επιστρέφει ως γκάφα.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη, μεγάλη μερίδα του λαού, που ψηφίζει θετικά. Η ψήφος στον Σύριζα, ήταν θετική ψήφος (εννοώ με θετικό πρόσημο). Δεν θέλησε κανείς μέσω αυτής της ψήφου να τιμωρήσει “τους άλλους”. Πριμοδότησε εκ νέου την Κυβερνητική πολιτική, έδωσε και θέλησε να ξαναδώσει ευκαιρία. Αλλά είναι ένα ποσοστό από 25% ως 30%. ‘Οχι από 35% ως 40%.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας, όταν είπε πως το εκλογικό αποτέλεσμα “γυρίζει”, εννοούσε πως θα προσπαθήσει να ενημερώσει τον μέσο ‘Ελληνα περί του Προγράμματος που υπερασπίζεται, όχι, δεν γυρίζει. Δεν αντιμετωπίζεις τον έξαλλο με χάιδεμα στο κεφαλάκι, ούτε αν του τάξεις κουλούρι. Από την άλλη, αν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον τρόμο και τον φόβο γι αυτό που έρχεται αν αναλάβουν την Κυβέρνηση ο Μητσοτάκης, ο ‘Αδωνης και ο Βορίδης, και πάλι όχι, δεν γυρίζει. Γιατί ο θυμός, έρχεται μετά τον φόβο. ‘Ενα σκυλί που φοβάται και γαυγίζει, τελεσιδικεί όταν πλέον ορμάει. Και εκεί παίζει μεγάλο ρόλο ο τσαμπουκάς που του δίνει το πόσο εκτός εαυτού είναι. Αναλαμβάνει η ταραχή. Χωρίς αυτή την ταραχή δεν ορμάει. Μένει να γαυγίζει. Και πλέον δεν γαυγίζει μόνο. Ορμάει. Και ορμάει προς την κάλπη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχοντας αντιληφθεί πλήρως πως η τοξική σχεδίαση έχει πλέον δηλητηριάσει και τον τελευταίο ‘Ελληνα και όχι μόνο δεν διατίθεται να μπει σε προεκλογική λογική περιοδειών και συγκεντρώσεων, θέλει απλώς να εξαφανιστεί από προσώπου γης και να εμφανιστεί σε ένα μήνα ως πρωθυπουργός. Και αυτό ακριβώς κάνει. ‘Ο,τι έκανε, έκανε. ‘Εχετε δει ποτέ προεκλογικά, λίγες μέρες πριν τις Εθνικές Εκλογές υποψήφιο πρωθυπουργό να ξεχορταριάζει χαλαρά κάτι πλαγιές;Να κάνει βόλτες σε νησάκια χαιρετώντας 5-6 άτομα; Τουρίστας πια, τσεκάρει απλώς τις θυμωμένες φάτσες που έφτιαξε με τόσο κόπο και τόση λάσπη. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι. Πλέον ο ‘Ελληνας είναι θυμωμένος αρκετά “με τους άλλους” για να τον φέρει στην εξουσία. Χρειάζεται απλά να μην μιλάει και κάνει κανένα κακό της τελευταίας στιγμής.

Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του από την άλλη, έπρεπε να το είχε δει πολύ νωρίτερα και να το είχε αντιμετωπίσει. ‘Οταν κυκλοφορούν εφημερίδες που τον λένε “εθνοπροδότη που πρέπει να κρεμαστεί”, δεν γίνεται να μένει αμέτοχος στο όνομα της “μη φίμωσης του δημοκρατικού δικαιώματος της έκφρασης”. Είναι πόλεμος με σφαίρες, με σφαίρες πραγματικές, όχι με ανώτερες θεωρίες. Η γνωστή εικόνα του γαρύφαλλου μέσα στην κάνη του όπλου είναι πολύ όμορφη και αλληγωρική εικόνα, αλλά αν εκπυρσοκροτήσει το όπλο, δεν θα μείνει ούτε το κοτσάνι. Ε, εκπυρσοκρότησε. Και δεν έμεινε ούτε κοτσάνι.

Πλέον, για όλα είναι πολύ αργά. Και για τον Μητσοτάκη να τα θαλασσώσει και για τον Τσίπρα να περισώσει. ‘Ετσι είναι η μοντέρνα έκφανση της Μεταδημοκρατίας. Κατάφερε να βγάλει ολόκληρο πρόεδρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ψωροκώσταινα θα κώλωνε;