Του Παύλου Αλέπη
-Δεν υπάρχει μάχη που δεν κερδίζεται.
-Εξαρτάται τι διατίθεσαι να κάνεις, για να επικρατήσεις.
Αυθεντικός και ειλικρινής διάλογος με ενδιαφέρουσα κατάληξη.
-Ο θυμός δεν είναι η λύση. Και πολλοί οδηγήθηκαν συνειδητά από αυτόν, για να μην σου πω πως τον συντηρούν ΠΟΛΛΑ και δεν ξεθύμανε. Η λιτότητα όμως είναι αποδεδειγμένα μια πολιτική που δεν μπορείς να ανεχθείς επί πολύ. Ποιος υπολόγισε πως ο Έλληνας την ανέχεται δεκαετία ολόκληρη. Δέκα χρονάκια…
Βλέπει πως Δικαιοσύνη στους βασικούς αίτιους, αλλά και στους συνηγορήσαντες αυτής, δεν έχει αποδοθεί. Βλέπεις τα ψαλιδισμένα -εκ του αποτελέσματος,-όνειρα των των παιδιών μας και αντικρίζει με εξαντλημένο τον ρεαλισμό, τα μεγέθη του ο Έλληνας με την ισχυρή Ευρώπη. Παγιδευμένος;; Πες το και έτσι, όμως αποφασισμένος στην θυσία, να παραμείνει στους ισχυρούς. Τι ζητά; Μα την αναγνώριση τουλάχιστον των θυσιών σε χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Επ’ ουδενί νέα περιπέτεια…
Υποτάχθηκε για να παραμείνει στους ισχυρούς ελπίζοντας στην ριζική αλλαγή και στην διασφάλιση πως οι οικογένειες που τον διαφεντεύουν, θα παραμερίζονταν, θα περιορίζονταν καλύτερα, σε παραγωγικό ρόλο. Στην νίκη της Πολιτικής επί του χρήματος της και …ελπίζει πάντα. Όπως ο δημοκρατικός πολίτης και το λέει.
Βέβαια χρυσοπλήρωσε ως σήμερα, την κάθε απόπειρα να τον πείσουν πως ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ. Εύκολος όμως ο διαχωρισμός;;;
ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ
Το ρέμα και ο γκρεμός μπροστά. Τα κόμματα και το μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού δεν εμπνέουν πως τα έκαναν καλά και στον σωστό χρόνο. Το αντίθετο, χωρίς υπερβολή καμιά. Έλα να προσθέσουμε αθροιστικα και τους αιθεροβάμονες που ελπίζουν να επιστρέψουν θριαμβευτικά στην προ κρίσης εποχή, που δεν είναι και λίγοι. Ποιος να ακούσει τους ρεαλιστές. Ποιος να ακούσει τους σχεδιασμούς και τα προγράμματα. Γενικευμένη δυσπιστία….
Έτσι έρποντας κρύφτηκαν και κρύβονται οι πονηροί, όλοι οι εκπρόσωποι του κατεστημένου, που εύστοχα και μονολεκτικά ονόμαζε ο Αντρέας Παπανδρέου…
Επιχείρημά τους, πιασάρικο ως φαίνεται, πως δεν είδαμε διαφορά, δεν απαντήσαμε άλλη λογική, πρακτικά χειροπιαστή στην καθημερινότητα μας. Ούτε την σταθεροποίηση του πορτοφολιού, της επαγγελματικής ή οικογενειακής μας θέσης…
Χρειάζεται πολύ καταχωρημένη ατομική αισιοδοξία για να πεις πως αυτό είναι μισή αλήθεια. Έτσι καταφεύγεις στην τετριμμένη παραπομπή στην κάλπη, που θα δώσει την απάντηση.. Είναι μια παραδοχή…
Πέρα από ενισχυμένους θυμούς, αναπάντητες απορίες και κυρίως εύκολες κρίσεις για αποτυχημένες πολιτικές και πρόσωπα που χειρίσθηκαν την Κρίση στο σύνολό της, υπάρχει η απογοήτευσή του Νεοέλληνα…γενικά για τον δημόσιο βίο. Οι αποδιοπομπαίοι, έννοια πρόχειρη, από την αρχαιότητα….
Το μέλλον όμως, το οραματίζεσαι με κλειστά μάτια και πολύ αργότερα χρονικά το βλέπεις με ανοιχτά να ξετυλίγεται με νέα δεδομένα. Και πάντα η απομάκρυνση εκ της κάλπης δεν αναγνωρίζει λάθη ή ημαρτημένα.
Πάμε λοιπόν πίσω στον θυμό. Μπορεί να γίνει δράση; Μπορεί αυτή η δράση να δημιουργήσει ελπίδες;
Αν αυτή η δράση στερείται ειλικρινείας, αν αυτή η δράση είναι κοντόφθαλμη, αν αυτή η δράση καλύπτει αντί να αποκαλύπτει, έχασες και συ και η πατρίδα.
Πολλά αυτιά είχαν κλείσει -τώρα πρέπει να το πούμε- πολλές οι παραλείψεις. Τα ΜΜΕ σχεδόν απροκάλυπτα χειραγωγούν, την δράση τους, την βλέπουν όλοι, και την επίδραση επίσης, αλλά …αντίδραση δεν βλέπουμε.
Την διακατεχόμενη από έριδες και αναποτελεσματικότητα Δικαιοσύνη την βλέπουν και οι… καλοί και οι κακοί. Οι δε πολλοί εξακολουθούν να έχουν το αίσθημα της αβεβαιότητας του τελικού δικαίου…που θα επικρατήσει. Θίγεται τόσο διακριτικά το πρόβλημα, τόσο διστακτικά, τόσο άχρωμα στην Δημοκρατία μας.
Υπάρχει και η κορυφαία αιτία απογοήτευσης του ψηφοφόρου. Η έλλειψη συνεννόησης. Αυτή που συνοψίζει το δράμα του Νεοέλληνα. Το βλέπετε. Υπάρχει άραγε πεδίο που να απουσιάζει η διάθεση σύγκρουσης;; Αρνηθείτε το, αλλά, σκεφθείτε το βαθιά… Διαρκώς και ακαταπαύστως κινούμαστε στα όρια του διχασμού. Φυσικά πάντα φταίνε οι…άλλοι. (Κυρίως οι ελαφρόμυαλοι που το θυμούνται και παραμονές αναμέτρησης…)
ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ
Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια και ποια η κομματική αλήθεια; Αυτή την δύσκολη εικόνα πρέπει να δούμε διεισδυτικά και κατάματα. Δεν θα το απαντήσουν οι πολλοί όμως, ο έντιμος θα το κάνει. Το πιστεύω… Ναι μπροστά στην κάλπη. Αυτός που θα βάλει μπροστά το εθνικό συμφέρον και όχι το προσωπικό. Η νέα πραγματικότητα προκαλεί. Η γενική εικόνα, φανερά ανασυντίθεται όχι μόνο από πρόσωπα. Αναζητά επειγόντως νέο αφήγημα, νέο παραγωγικό μοντέλο, νέο τρόπο εθνικής επιβίωσης που να μην ακολουθεί σε τίποτα το παλαιό.
Αλλοιώς δεν θα βρούμε κύμα απλά απειλητικό, αλλά τσουνάμι αγριεμένα φουσκωμένο, να μας βρέξει νέες περιπέτειες.
Μην σταθείτε σε… φελλούς και ελαφρότητες που θα επιπλεύσουν σχεδόν νομοτελειακά…Θα ξεβρασθούν με τον καιρό. Είναι βέβαιο….Μείνετε στην ουσία.
Και μην ρωτήσει κανείς αν προλαβαίνουμε.
Δεν υπάρχει μάχη που δεν κερδίζεται.
Εξαρτάται τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να επικρατήσεις εσύ και οι αξίες σου…..