Του Γιώργου Λακόπουλου
Λυπηρή διαπίστωση 1: η κυβέρνηση με αλλεπάλληλα λάθη σε επιλογές και πρόσωπα έχασε την εμπιστοσύνη των εταίρων και τώρα την σφυροκοπούν ανελέητα- και άδικα για τη χώρα.
Λυπηρή διαπίστωση 2 : η αντιπολίτευση αφού αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων όταν κυβερνούσε, σήμερα αποδεικνύεται ανίκανη να αντιληφθεί την φορά των πραγμάτων και απλώς προσπαθεί να επωφεληθεί από τις κυβερνητικές αποτυχίες.
Λυπηρή διαπίστωση 3: την ώρα που ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται , πίσω του δικοί του βουλευτές, υπουργοί και κομματικά στελέχη πετάνε ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, αμφισβητούν, προτρέχουν, βάζουν όρους και συχνά προβοκάρουν.
Αλλά περισσότερο λυπηρό από όλα είναι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντί να συνταχθούν στην ίδια γραμμή, ερίζουν επί των ερειπίων.
Τα δυο μεγάλα κόμμα αντί να συνεργαστούν μπροστά στη συμφορά που έρχεται καταπάνω στη χώρα και απειλεί να την ισοπεδώσει έχουν βγάλει στην αγορά τα πιο ακραία στοιχεία τους και καυγαδίζουν. Παντού: στη Βουλή, στα τηλεοπτικά πάνελ, σε κάθε δημόσια παρουσία .
Σε όλες τις χώρες που δοκιμάστηκαν από την κρίση τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κινήθηκαν με τον ίδιο βηματισμό και κατάφεραν να διασώσουν τις οικονομίες τους. Στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο.
Μόνο στην Ελλάδα συνεχίζεται ο διχασμός. Πότε χρειάζεται η εκπόνηση εθνικής στρατηγικής αν όχι αυτή την ώρα; Ποιός άλλος θα την εκπονήσει, αν όχι οι βασικές πολιτικές δυνάμεις;
Όπως ο Σαμαράς δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να ενημερώσει τον Τσίπρα, έτσι και ο Τσίπρας δεν βλέπει για πιο λόγο να ενημερώσει τον Σαμαρά. Ίσως γιατί και οι δυο είναι συνδεδεμένοι με την απίστευτη κατάσταση που δημιουργήθηκε μόνο στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα: το αντιμνημόνιο. Τον διαχωρισμό της κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».
Συνιστά δράμα για τη χώρα ότι οι δυο πολιτική αρχηγοί , δεν μπορούν να βγουν από τα κομματικά χαρακώματα και να συντονίσουν τη δράση τους, ούτε στην πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης- που γίνεται εξ αρχής χωρίς καθολική υποστήριξη.
Ο Σαμαράς αρκείται στην καθοδήγηση της αντικυβερνητικής ορχήστρας με διευθυντή τον Άδωνι και ο πρωθυπουργός αφήνει να διευθύνει την κυβερνητική μπάντα, ο Λαφαζάνης.
Πως είναι δυνατόν να βγει από το σημερινό τούνελ η χώρα όταν τα δυο βασικά κόμματα δεν συνεργάζονται; Πως γίνεται να υπάρξει επιτυχής διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει στους αντιευρωπαϊστές του να βυσσοδομούν κατά της Ευρώπης και η ΝΔ στα στελέχη της να βυσσοδομούν κατά της κυβέρνησης;
Πως θα βγει πέρα μια εθνική προσπάθεια όταν στην πράξη δεν είναι εθνική;
Η απουσία εθνικής στρατηγικής είναι εμφανής στη διαπραγμάτευση και αποτυπώνεται στα αποτελέσματά της. Οι εταίροι και δανειστές αντιλαμβάνονται ότι απέναντί τους έχουν μια κατακερματισμένη χώρα, άρα μια αδύναμη κυβέρνηση. Και η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να στηρίξει την εθνική προσπάθεια, αφού τα ίδια τα κόμματα την διαχωρίζουν σε δυο γραμμές, σε δυο θεωρίες ακόμη και σε δυο συγκεντρώσεις.