Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Δυο διαφορετικά γεγονότα των τελευταίων ημερών – η κατάληξη της προσβλητικής για το κράτος δικαίου υπόθεσης Ινδαρέ, η εξέλιξη της τόσο επικίνδυνης υπόθεσης των παρακολουθήσεων/ «επισυνδέσεων» – έδωσαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν αντανακλαστικά, που αφήνουν να φανεί μια δυνατότητα επιβίωσης του υπ’ απειλήν ευρισκόμενου είδους «δημοσιογράφος».
Δείτε την περίπτωση του Ηλία Κανέλλη (Τα Νεα), ρομφαιοφόρου του αντι-ΣΥΡΙΖΑ αγώνα και ως εκ τούτου εκ των πλέον επιρρεπών στην υιοθέτηση των θέσεων της σημερινής Κυβέρνησης στα θέματα «τάξης-και-ασφάλειας». Έχοντας στηριχθεί στο αφήγημα της Αστυνομίας – εποχής Μιχάλη Χρυσοχοϊδη – στην υπόθεση Ινδαρέ, αφήγημα που ήθελε τα ΕΚΑΜ να έχουν απειληθεί και υποστεί επίθεση από τον μεσόκοπο σκηνοθέτη και τους γιούς του, με 3ετή δικαστική περιπέτεια για τον ίδιο καθώς οργανώθηκε η θυματοποίησή τους προκειμένου να ξεπλυθεί η ανικανότητα των αρχών – ήρθε τώρα και το λιτό, ευθύ και ανεπιφύλακτο κείμενο: αναγνώρισε ο Κανέλλης την προσωπική του ευθύνη που «πίστεψα ως βέβαιη μια πληροφορία, χωρίς να έχω το δικαίωμα να το κάνω […] κακώς δεν με προστάτεψαν ούτε οι πεποιθήσεις μου, ούτε η πείρα μου».
Δείτε ακόμη την – με απόσταση λίγων ημερών – διασταυρωμένη συνέντευξη Μητσοτάκη σε Νίκο Χατζηνικολάου (ΑΝΤ 1) και Τσίπρα σε Μάρα Ζαχαρέα (STAR). Με βαρύτατο το κλίμα των ήμερών, οι δυο – διαφορετικοί ανάμεσά τους, σε διαφορετικά Μέσα – δημοσιογράφοι κράτησαν μια αντίστοιχη γραμμή πίεσης προς τους δυο πολιτικούς αρχηγούς. ενόχλησαν. προχώρησαν την συζήτηση. Μαθημένο σε οπαδικές λογικές, το κοινό μπορεί να ενοχλήθηκε, αλλοι επειδή ήθελαν τους δημοσιογράφους να είναι «πιο επιθετικοί», άλλοι να είναι «πιο προσεκτικοί» (ο καθείς για τον δικό του ή για τον απέναντι, φυσικά).
Έρχεται όμως ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, της ΕφΣυν/με βάθος Ελευθεροτυπίας, να επισημάνει το πώς οι δυο έκαναν – απλώς – την δουλειά τους, δεν πήγαν να επιβεβαιώσουν θέσεις. [Επί τη ευκαιρία, από την άλλη συνέντευξη – Τζώρτζ Τσούνη στον Νίκο Χατζηνικολάου πάλιν ΑΝΤ 1 – προέκυψε με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο το πώς θα τρέξει το ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο Ελλάδας-Τουρκίας: «Η πρωτεύουσα αρχή είναι Ελλάδα και Τουρκία να επιλύσουν τις διαφορές τους διπλωματικά και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο». Ενώ στο άβολο ερώτημα τι θα έκαναν οι ΗΠΑ σε περίπτωση ανάφλεξης/απρόκλητης επίθεσης, η απάντηση ήταν: «Ο Ελληνικός στρατός είναι ικανός να προστατεύσει την πατρίδα»].
Δεν πηγαίνουμε στο φλεγόμενο έδαφος του ρεπορτάζ – που από Reported United και Inside Story, ωρίμασε σε Documento, ΕφΣυν, Καθημερινή και εντέλει Tο Βήμα – καθώς εκεί μαντεύουμε πως ο αναγνώστης θα δει καθοδήγηση/υπερκαθοδήγηση των εκδοτών, της ιδιοκτησίας κοκ. Ούτε επεκτεινόμαστε στην δοκιμασία κεντρικών υπευθύνων μεγάλων εντύπων, όπως π.χ. της Καθημερινής να δημοσιεύσει μεν άρθρο Νίκου Μαραντζίδη, όμως με την τονισμένη υποσημείωση όχι απλώς «το κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του αρθρογράφου», αλλά και ότι «η «Κ» διαφωνεί». Ή πάλιν του Βήματος όπου, αρκετές βέβαια σελίδες μετά το κατεδαφιστικό ρεπορτάζ Βασίλη Λαμπρόπουλου για τις υποκλοπές, και το βαρύτατο κύριο άρθρο περί «Ωρών Ευθύνης» με την επωδό: «Προστασίες δεν χωρούν πλέον […]. Ας δράσουν λοιπόν οι κήρυκες της μεταρρύθμισης», συνεχίζεται η υπεράσπιση της κυβερνητικής γραμμής απόκρουσης των αποκαλύψεων για τις υποκλοπές (με το επιχείρημα ότι δεν έχουν προσκομισθεί αποδείξεις) δια χειρός Γιάννη Πρετεντέρη.
Μένουμε όμως στην προσωπική στάση δημοσιογράφων, την στιγμή που το πράγμα βαραίνει. Θεωρούμε ότι αυτή η επιβίωση (ή: η αναβίωση, ο καθείς διαλέγει την εκδοχή που προτιμά!) των αντανακλαστικών του δημοσιογράφου, ατομικά, που είναι να προσεγγίζει κριτικά την εξουσία/τις εξουσίες, είναι καλόν πράγμα.
Μετά από αρκετά άγονα χρόνια. Και μπροστά στα ζόρια που έρχονται.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS