ΕΕ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο;

Tου Σωκράτη Αργύρη*


          «Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι
          που δε γνωρίζονται μεταξύ τους,
          επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους,

δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν.»
                    – Πωλ Βαλερύ, ποιητής (1871-1945)

Η αρθρογραφία είναι ένα δύσκολο αντικείμενο γιατί οι περισσότεροι που γράφουν εκφράζουν προσωπικές απόψεις, που τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να τις τεκμηριώσουν γιατί απλά θέλουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη όπου ισχύει όμως, αυτό που λέει ο Πλάτωνας στον διάλογο του «Πρωταγόρας» ότι δεν αρκεί κάποιος να έχει γνώμη αν αυτή δεν συνοδεύεται και από γνώση.
          Παρόμοια το είχε εκφράσει ο νομπελίστας Τόμας Έλιοτ: «Πού είναι η όλη η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;»
          Επειδή τα τύμπανα του πολέμου κτύπησαν και πάλι στην Ευρώπη, και επειδή όλοι αναφέρονται ως πρώτη φορά την εισβολή της Τουρκίας το ’74 στην Δημοκρατία της Κύπρου, ενώ ξεχνούν ίσως σκόπιμα ότι 10 χρόνια πριν, το 1964 η Τουρκία είχε βομβαρδίσει την Τηλλυρία.

      Επειδή με τον νέο πόλεμο τώρα στο έδαφος της Ουκρανίας, θα θέλαμε να λέγαμε ότι χρόνια πριν είχε ξεκινήσει υβριδικός πόλεμος εκ μέρους της Ουκρανίας, όχι κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας που λένε οι περισσότεροι αλλά κατά της Δύσης. Με την απειλή ότι θα κλείσουν τις στρόφιγγες των ρωσικών αγωγών που περνούσαν από το έδαφος της ουσιαστικά εκβίαζαν την Γερμανία και κατά συνέπεια την ΕΕ αφού αυτό ήταν η αιτία να ζητήσει η Γερμανία να χρηματοδοτήσει ένα νέο αγωγό που θα έφευγε από το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και υποθαλάσσια θα πήγαινε στην Γερμανία. Γιατί οι Γερμανοί ως έξυπνοι άνθρωποι δεν ήθελαν να περιμένουν να λύσουν τις ιστορικές τους διαφορές οι Ουκρανοί με τους Ρώσους, που τους έβλεπαν ακόμα ως Σοβιετικούς.
          Εξ αιτίας αυτής της πολιτικής της Ουκρανίας ήταν επίσης η αιτία να κατασκευαστεί και ο Turk Stream που η κυβέρνηση Σύριζα ήθελε να περάσει από την Ελλάδα ώστε να εξυπηρετήσει την Μόσχα.

Σύμφωνα με τη Gazprom, το κόστος των χερσαίων αγωγών στη Ρωσική Ομοσπονδία και την Γερμανία για τον Nord Stream 1 εκτιμήθηκε στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Το υποθαλάσσιο τμήμα του Nord Stream 1, αναμενόταν να κοστίσει 8,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 30% της χρηματοδότησης διατέθηκε μέσω ιδίων κεφαλαίων που παρείχαν οι μέτοχοι ανάλογα με τα μερίδιά τους στο έργο, ενώ το 70% προήλθε από εξωτερική τραπεζική χρηματοδότηση.

          Η πληρωμή έγινε με δύο δόσεις. Η πρώτη δόση ύψους 3,9 δισεκατομμυρίων ευρώ περιλαμβάνει ένα 3,1 δισεκατομμυρίων 10ετές ακάλυπτο εμπορικό δάνειο 10 ετών, του οποίου η εξυπηρέτηση γίνεται από τα έσοδα των συμβάσεων μεταφοράς. Ένα δάνειο 1,6 δισεκατομμυρίων ευρώ καλύπτεται από το γαλλικό πιστωτικό ίδρυμα Euler Hermes, ένα ποσό 1 δισεκατομμυρίου ευρώ από τη γερμανική United Loan Guarantee Programme και 500 εκατομμύρια από τον ιταλικό τραπεζικό οργανισμό SACE SpA.
          Τα δάνεια τα παρείχαν 26 εμπορικές τράπεζες με πιο σημαντικές τις Crédit Agricole, Société Générale, Commerzbank, UniCredit, Deutsche Bank και Sumitomo Mitsui Banking Corporation.
          Οι οικονομικοί σύμβουλοι ήταν οι Société Générale, Royal Bank of Scotland (ABN Amro), Dresdner Kleinwort (Commerzbank) και Unicredit.
Ο νομικός σύμβουλος του Nord Stream 1 ήταν η αμερικανική εταιρεία White Case και νομικός σύμβουλος για τους δανειστές ήταν η εταιρεία Clifford Chance.

          Όλη η ιστορία σήμερα γίνεται λόγω ανάγκης προστασίας της οικονομίας της Ουκρανίας, κράτους πελάτη των ΗΠΑ, η οποία αναπόφευκτα θα πληγεί μετά την έναρξη λειτουργίας του Nord Steam 2 αφού θα μειωθούν ακόμα περισσότερο οι διερχόμενες μέσω του Ουκρανικού συστήματος αγωγών ποσότητες Ρωσικού φυσικού αερίου. Γιατί το διερχόμενο Ρωσικό αέριο αποτελεί βασική πηγή εσόδων για την Ουκρανία μέσω της είσπραξης transit fees (δικαιώματα διέλευσης).
          Ο Nord Stream 2 επίσης ανήκει κατά 50% μόνο στην Gazprom και το υπόλοιπο στην αγγλολλανδικη Shell (SHEL.L), αυστριακή OMV (OMVV.VI), γαλλική Engie, γερμανική Uniper (UN01.DE) και στην Wintershall DEA (RWEDE.UL). Οπότε η Δύση χάνει περισσότερο με τις κυρώσεις.

Η Τουρκία όμως ως έξυπνη χώρα έβγαλε ανακοίνωση που δηλώνει ότι όλες οι κυρώσεις είναι παράνομες από την στιγμή που δεν επιβάλλονται βάσει του διεθνούς δικαίου από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Άλλη μια φορά λοιπόν, οι λαοί της Δύσης θα πέσουν στην παγίδα των κυβερνήσεων των, γιατί οι κυρώσεις θα πλήξουν μέσω του πληθωρισμού και της ακρίβειας όλα τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά. Στην παγκοσμοποιημένη οικονομία, όπως είχε συμβεί παλιότερα και στον πόλεμο του Κόλπου, οι καταναλωτές πλήρωσαν τον πόλεμο.

          Επίσης επειδή είδαμε τα λεγόμενα αριστερά κόμματα να διαδηλώνουν μπροστά στην πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενάντια στον πόλεμο, θα πρέπει να τους θυμίσουμε τις σφικτές σχέσεις του καθεστώτος Άγκυρας και Κιέβου, όσον αφορά την κοινή συνεργασία τους σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Sabah, με το οποίο Τουρκία και Ουκρανία θα συνεργαστούν για την ανάπτυξη στρατιωτικών drones νέας γενιάς.
          Είναι γνωστό πως η Τουρκία έχει επενδύσει πολλά στη δημιουργία του δικού της προγράμματος τηλεκατευθυνόμενων στρατιωτικών αεροσκαφών μέσου υψομέτρου, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η παραγωγή του «Anka» από την Turkish Aerospace Industries. Στο πλαίσιο λοιπόν της επέκτασης της παραγωγής των UAV ANKA νέας γενιάς θα δημιουργηθεί, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ένα νέο εργοστάσιο παραγωγής στην Ουκρανία.

          Η τουρκο-ουκρανική σύμπραξη θα επεκταθεί και στον εξοπλισμό, με τα νέας γενιάς drones να αποκτούν ουκρανικούς κινητήρες.
          Για να μην κουράζουμε λοιπόν τον αναγνώστη, παραθέτουμε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 7 Ιουλίου 2021 για να δει τα συμπεράσματα και ας εστιάσει τα σημεία που έχουμε τονίσει για να καταλάβει οποιοσδήποτε τις προθέσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ και ειδικά αυτό :

Από το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Ιούλιο 2021

…λαμβάνοντας υπόψη ότι η Επιτροπή, κατά την παρουσίαση του σχεδίου δράσης για την άμυνα, υπογράμμισε ότι η βιομηχανική πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, ο κατακερματισμός και η αναποτελεσματικότητα της ευρωπαϊκής παραγωγής στρατιωτικών δυνατοτήτων έχουν ετήσιο κόστος ύψους 25 έως 100 δισεκατομμυρίων EUR, το οποίο βαρύνει τους εθνικούς προϋπολογισμούς των κρατών μελών της ΕΕ για την άμυνα·

https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2021-0346_EL.html