Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ως εκπρόσωπος της μιας πλευράς του άξονα που κρατάει ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα, ακολουθεί τον παραπαίοντα Σολτς και ο άξονας εμφανίζει ρήγματα. Ίσως γιατί ο ίδιος ο Μακρόν είναι ένα ρήγμα στην έννοια της πολιτικής.
Είναι η αρχή του τέλους και όχι το τέλος της αρχής όπως ήλπιζαν πολλοί. Ή αλλιώς: το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έκλειψης.
Το άστρο του Εμανουέλ Μακρόν σβήνει αργά και βασανιστικά.
Ακριβώς τη στιγμή που έδειξε να συνειδητοποιεί ότι ο ρόλος μιας μεγάλης – και πυρηνικής -δύναμης, με παράδοση στυλοβάτη της κοινοτικής Ευρώπης, δεν είναι να κάνει τούμπες μπροστά τον ανοϊκό Μπάιντεν .
Βγήκε από τον κύκλο των αδυνάμων ηγετών της Ένωσης, που λυσσομανάνε αυτοκτονικά κατά του – παράνομου – Πούτιν και κάθονται σούζα στον κατευθυνόμενο Ζελένσκι.
Αναγόρευσε ως στόχο του, το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, όχι την καταδίκη του Ρώσου μονοκράτορα ως «εγκληματία πολέμου».
Έτσι προσπαθεί να σώσει την Ευρώπη από εθελούσια εξόντωση, υπέρ της αμερικάνικης κυριαρχίας.
Ίσως γιατί πήρε το μάθημά του, από το 45 δισ. που του στέρησαν, ύπουλα, οι Αμερικανοί από το «πρότζεκτ» των υποβρυχίων της Αυστραλίας.
Ωστόσο ο Μακρόν στην καλύτερη στιγμή του, αρχίζει να υποκύπτει στα τραύματα του παρελθόντος του.
Αμοραλιστής του σοσιαλιστικού κόμματος, από αποτυχημένος υπουργός του Ολάντ βρέθηκε επικεφαλής νέας πολιτικής δύναμης.
Με σπόνσορες τον αφρό του γαλλικού καπιταλισμού, παραμέρισε τον παραδοσιακό πολιτικό κόσμο.
Πολιτικούς που είχαν αμαρτίες, αλλά και την ικανότητα να διαχειριστούν τον παγκόσμιο διπολισμό με τους κινδύνους του Ψυχρού Πολέμου – και όσα ακολούθησαν τη λήξη του – και να πάνε μπροστά την Ευρώπη.
Η εμφάνιση του Μακρόν ως δημιούργημα του «συστήματος» και η πολιτική του ως «προέδρου των πλουσίων» είχε συνέπειες.
Εδραίωσε την ακροδεξιά στη Γαλλία – η Λεπέν επί των ημερών του εκτινάχθηκε – και ανέστησε τον αλλοπρόσαλλο Μελανσόν, που την είδε Πρωθυπουργός, με τα ανεμομαζώματα που εμφάνισε ως «Αριστερά».
Το χειρότερο: έστειλε στην – οργισμένη – απάθεια τους πολίτες, αντιμετωπίζοντας με ανάλγητο βοναπαρτισμό το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» – που προκάλεσε πρόωρο χειρισμό του σε ένα θέμα που μπορούσε να λύσει ένας διευθυντής υπουργείου.
Όχι όμως ένας Πρόεδρος που ήθελε να κόψει τον βήχα σε όσους διανοούνται κινητοποιήσεις. Από εκεί το ξεπατίκωσε και ο ημέτερος Μητσοτάκης, όπως και άλλα.
Στην Αθήνα, κάποιοι, εκφράζοντας ένα ιδιαίτερο ψυχισμό για το ενδεχόμενο να γίνει σύντομα «του Μακρόν και στην Ελλάδα» – παρά την προστατευτική πρόβλεψη δημοσκόπων για τη «διάρκεια Μητσοτάκη», προβάλουν ότι στο Παρίσι δεν χάλασε κι ο κόσμος:
-Ο Μακρόν παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη και θα μείνει στη θέση του για πέντε χρόνια – απλώς θα έχει έναν Πρωθυπουργό με δεκανίκια.
Αν θα βγάλει την πενταετία θα το κρίνουν οι Γάλλοι.
Αλλά ως εκπρόσωπος της μιας πλευράς του άξονα που κρατάει ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα, ακολουθεί τον παραπαίοντα Σολτς και ο άξονας εμφανίζει ρήγματα.
Ίσως γιατί ο ίδιος ο Μακρόν είναι ένα ρήγμα στην έννοια της πολιτικής.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR