Της Αιμιλίας Λυμπεράκη – Besson
Βιώνουμε ως χώρα μια τεράστια εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση και καταβύθιση. Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ για το 2023, “o πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, ανέρχεται στο 26,1% του πληθυσμού της χώρας” μένοντας σχεδόν αμετάβλητο σε σχέση με το 2022, που ήταν στο 26,3%. Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των παιδιών ηλικίας 17 ετών και κάτω (28,1%)». Αυτό το 26% του φτωχοποιημένου πληθυσμού είναι ξεκομμένο εν γένει από τον Πολιτισμό και την πολιτιστική δραστηριότητα και αυτό έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική συνείδηση και ψυχολογία – ιδίως όταν από τα ΜΜΕ διαφημίζεται η βία και προωθείται το κουτσομπολιό, η αδιαφορία και ο ατομικισμός, μαζί με όλα τα άλλα της ιστορικής και ταυτοτικής αποδόμησης.
Η αισχροκέρδεια, η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία, η ζωή από τύχη και ο άδικος θάνατος από ατυχία, αλλά κυρίως από βαριά αδιαφορία και παράλειψη ακόμα και του πιο στοιχειώδους καθήκοντος των κρατικών λειτουργών, αποτελούν καθημερινότητα.
Η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση), η ανομία και η πλήρης απουσία των εννοιών της κοινωνικής μέριμνας και της πολιτικής προστασίας αποτελούν κανονικότητα.
Στην χρεωκοπημένη χώρα μας, οι λέξεις Ασφάλεια, Κανονικότητα, Δικαιοσύνη, είναι λέξεις που αναζητούν περιεχόμενο.
6 με 9 Ιουνίου 2024 έχουμε εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το 81% των Ευρωπαίων πολιτών (78% Έλληνες) πιστεύουν ότι η ψήφος είναι ακόμη πιο σημαντική δεδομένης της γεωπολιτικής κατάστασης. Πρόσφατα, μεγάλη έρευνα έδειξε ότι από τους Ευρωπαίους πολίτες ικανοποιημένοι δηλώνουν μόλις 1 στους 2.. Στα λόγια, επιδιώκουμε μια στρατηγικά αυτόνομη Ευρώπη, συμπεριληπτική και εξωστρεφή, που θα ορθώνει ανάχωμα στην ακροδεξιά ρητορική και στη μισαλλοδοξία. Μια πράσινη και κοινωνική Ευρώπη που θα διακρίνεται για τη δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, με αποτελεσματικές πολιτικές για την εξάλειψη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Κι εμείς ως χώρα, έχουμε μία κυβέρνηση που επένδυσε στο φόβο, στην ανασφάλεια και στις κοινωνικές ανισότητες, στην συνολική απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, σε μια κοινωνία απογοητευμένη, με χαμηλό αξιακό κώδικα και χαμηλές προσδοκίες. Σε μια κοινωνία με μεγάλη τοξικότητα, φθορά και άγχος και κυρίως, με κλιμακούμενο κυνισμό.
Η πολιτική έχει απαξιωθεί για κάποιους, ακριβώς γιατί οι εκφραστές της ήταν αναξιόπιστοι. Το σκάφος ούτως ή άλλως βουλιάζει και το πραγματικό διακύβευμα είναι το πώς αυτό θα σωθεί!
Οι πολίτες χρειάζονται την α ξ ι ο π ι σ τ ί α μιας Ηγεσίας που θα τους αποδείξει έμπρακτα, βήμα προς βήμα, πώς μπορεί να αποκτηθεί η ασφάλεια, η κανονικότητα και η δικαιοσύνη στη χώρα μας, εφαρμόζοντας πολιτικές που θ’ απαντούν στις ανάγκες τους και θα τους δίνουν όραμα διακυβέρνησης, μ’ ένα πρόγραμμα που να είναι εφικτό και να συνοδεύεται από αξιόπιστη οικονομική αξιολόγηση.
Όμως η πολιτική είναι χρήσιμη και παραγωγική, όταν εδράζεται στο «τι κάνουμε και εφαρμόζουμε» και όχι στο «τι λέμε». Δεν πρέπει να σηματοδοτεί απλώς την προσδοκία, αλλά να υποδεικνύει με συγκεκριμένο τρόπο το πώς, με ποιους γνώστες και έμπειρους ανθρώπους και γιατί.
Ο κόσμος της Αριστεράς έχει αποδείξει την ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας. Όμως, δεν ξεχνά ότι «εθνικό είναι το αληθές», όπως είπε ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός. Ξέρει να γυρίζει την πλάτη στις πατριδοκάπηλες και εθνικιστικές φωνές που στη χώρα μας πάντα οδηγούσαν σε εθνικές τραγωδίες. Αυτή είναι η πρωταρχική βάση για μια μεγάλη αντιστροφή που χρειάζεται η χώρα, η κοινωνία και ο εργαζόμενος λαός, σε αντίθεση με την ψευδή «αλήθεια» της υποτέλειας και της κοινωνικής διάλυσης που εκκρίνουν διαρκώς οι οικονομικές ελίτ και το πολιτικό σύστημα, σε βάρος του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος της χώρας.
Στην Ελλάδα, το διακύβευμα είναι να ισορροπήσει ξανά το πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με μία κατακερματισμένη αντιπολίτευση. Σε μια φτωχοποιημένη, συντηρητική, ανασφαλή κοινωνία, μαθημένη να έχει χαμηλές προσδοκίες, παίρνεις την πρωτοβουλία και αντεπιτίθεσαι, διεκδικείς και της δίνεις Όραμα διακυβέρνησης.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Αριστερά πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για κοινωνική γείωση και μονομέτωπο αγώνα για την μεγάλη κοινωνική συμμαχία των ρευμάτων του προοδευτικού χώρου που θα λειτουργήσει πρώτιστα ως ανάχωμα στην δεξιά και ακροδεξιά, κίνδυνος υπαρκτός και για την Ευρώπη των λαών. Αυτό απαιτεί πολιτικά σχήματα με αρχές που πιστεύουν στο Κράτος Δικαίου, με επίκεντρο τον άνθρωπο και μπορούν να οργανώσουν αυτή τη συζήτηση.
Η προγραμματική ενότητα σ’ ένα κοινό πλαίσιο αξιών και πολιτικών όλου του προοδευτικού χώρου της Αριστεράς, κεντροαριστεράς και οικολογίας, αποτελεί το εργαλείο υπέρβασης και ανατροπής που έχει ανάγκη η χώρα. Η συγκρότηση ενωτικού πόλου με ταυτότητα στην αριστερά είναι η μόνη λύση για ν’ αντικρούσει την επέλαση του δεξιού – ακροδεξιού πόλου.
Γιατί οι νέες διαιρετικές τομές που γεννούν οι τεχνολογίες, τα οικονομικά μοντέλα, η πράσινη μετάβαση, η βιοηθική, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις κ.α. προϋποθέτουν κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες διακυβέρνησης για ένα άλλο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο.
Ο πολίτης αναζητά έκφραση και μόνο η ενεργός παρουσία του στον αγώνα του για την αλλαγή, είναι η μόνη επιλογή στο άνοιγμα του μετώπου δημοκρατίας από τα κάτω, στη βάση των διεκδικήσεων κάθε περιοχής η κοινωνικού σώματος.
Επιλέγουμε υψηλές προσδοκίες για την χώρα μας, αναζητώντας την χαμένη μας αξιοπρέπεια, γιατί δεν αξίζουμε ως λαός τις εφαρμοσμένες πολιτικές των τελευταίων τουλάχιστον 15 χρόνων. Η χώρα μας αξίζει ν’ απελευθερωθεί και να βγει στο Φως.
«Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδας» από απόσπασμα του ασυμβίβαστου Ν. Καζαντζάκη σε γράμμα του το 1948.
*Η Δρ.c. Αιμιλία Λυμπεράκη – Besson είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Συγγραφέας