Του Ιωάννη Δαμίγου
Χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σχολιάζοντας την επικαιρότητα.Όχι και τόσο επιτυχημένη η επανεμφάνιση, νομίζω, του κυρίου Τσίπρα μετά την κηλιδωμένη από οικτρή αποτυχία, ήττα των εκλογών. Εκτός φόρμας λόγω αποχής, αλλαγή που δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Η αυτοκριτική είναι στην εξορία ή μάλλον στα “προσφυγικά” απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, που επισκέπτεται τακτικά ο ίδιος. Σαν φίλαθλος τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα, από πολιτικός.Μίλησε, ο ίδιος ή μάλλον έγραψε στον λογαριασμό του!
Το έσωσε, πάλι καλά, που δεν έβαλε τις “πηγές” του να μιλήσουν αντ’ αυτού! Προειδοποιεί, αλίμονο, για το απευκταίο και το πλέον σίγουρο, γι’ αυτό που έρχεται και θαρρεί πως δεν ήρθε ακόμη, την καταστροφή. Εντός, εκτός και επί τα αυτά, λες και δεν άλλαξε κάτι, παραμένοντας στην ίδια ρότα και νοιώθοντας ακόμη την ανάγκη να διασώσει κομμάτια από την προσωπική του αποδόμηση. Μα πως θα μπορούσε να παραμείνει και μας θυμίζει πως αποχώρησε ως όφειλε, τάχα για να παραμερίσει στο νέο κύμα;
Λίγο πιο κάτω αναφέρει ευθαρσώς, πως “ήθελα με την στάση μου να προκαλέσω ένα ηλεκτροσόκ (να τα μας) ανάταξης στον κλονισμένο οργανισμό του κόμματος, που βρέθηκε μπροστά σε μια απρόσμενη σε εύρος ήττα (!), ώστε να συνέλθει σύντομα”! Το κόμμα δηλαδή δεν είχε σχέση με την ηγεσία του, που αυτή ηττήθηκε κατά κράτος, όπως επίσης παραδέχεται πως αυτή ήταν … απρόσμενη! Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δηλαδή, τσακωμένος με την πραγματικότητα και τριτεξάδελφος με την πρόνοια και την απλή λογική. Πολιτικός ή οπαδός, ούτε καν φίλαθλος. Ως λίγος, σημειώνει πικρόχολα πως οι ηττημένοι των εσωκομματικών εκλογών, έφυγαν ήδη από το κόμμα επειδή έχασαν την μάχη για την ηγεσία του (από τον εκλεκτό του). Και συνεχίζει “Ενώ άλλοι διαφωνούν στο παρασκήνιο (μνήμες), αλλά σιωπηλά περιμένουν να έρθει η (σίγουρη) εκλογική αποτυχία ώστε να του την χρεώσουν (αδίκως)!
Πετάει και λίγο μελάνι “δεν υπέκυψα στις πιέσεις για να σώσω το κόμμα, πολλοί γιατί το πίστευαν και ορισμένοι γιατί ήθελαν έτσι να εξυπηρετήσουν προσωπικές στρατηγικές”! Και τελειώνει με φιόγκους ευχών και γιορντάνια ελπίδας, μοιρασμένα απλόχερα και εγωιστικά κατά τι. Εντός, εκτός και επί τα αυτά, επιμένοντας αλλά αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι, την αυτοκριτική, τους λόγους αυτής της απρόσμενης ήττας, της προσωπικής του. Τους λόγους δηλαδή που του γύρισε την πλάτη η κοινωνία! Που μπορεί να τους γράψει, αν, στα απομνημονεύματά του, μια και τους προκάλεσε ο ίδιος και τους γνωρίζει έναν προς έναν.