Toυ Μανώλη Ροζάκη
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ήδη σε προεκλογική περίοδο. Οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές αστοχίες, στην οικονομία, το υγειονομικό και τα εθνικά θέματα, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αβεβαιότητας και αστάθειας.
Το τέρας τού πληθωρισμού και τής ασχροκέρδειας, σε συνδυασμό με την αποτυχημένη συνταγή διαχείρισης της πανδημίας, κατατάσσουν τη χώρα μας στις χειρότερες θέσεις τής δυτικής Ευρώπης. Ενώ, η υιοθέτηση μίας ιδιωτικής εξωτερικής πολιτικής, χωρίς στρατηγική και σχέδιο, κατεβάζει συνεχώς τον πήχη των προσδοκιών, επιδιώκοντας μόνο και μόνο να παραπλανήσει το εσωτερικό ακροατήριο.
Το κλίμα αστάθειας, και ανασφάλειας ενισχύεται, καθόσον παρατηρούμε μία κυβέρνηση, με πλήρη άγνοια κινδύνου. Με έναν πρωτόγονο και ανορθολογικό τρόπο σκέψης. Έναν τρόπο, πού εφαρμόζονταν πριν από μισό περίπου αιώνα, σε διαφορετικές χρηματοοικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες. Αυτή η σχεδόν θεολογική πεποίθηση γύρω από ψευδο-φιλελεύθερες, νεο-συντηρητικές πολιτικές (δεκαετίας 1970-1980), γνωρίζοντας ότι το σύνολο του δυτικού κόσμου ακολουθεί, σήμερα, μια ακριβώς αντίθετη πορεία.
Και αυτό σημαίνει, ότι η κυβέρνηση δεν μαθαίνει από τα λάθη της.
Κανείς δεν διαβάζει.
Δηλαδή, είμαστε εξαρτημένοι από μικρόνοες πολιτικούς και σαλτιμπάγκους χειροκροτητές, που αδυνατούν να συλλάβουν τη διεθνή οικονομική και γεωπολιτική πολυπλοκότητα. Και αυτό πού ζούμε είναι η μεταστροφή τής πολιτικής σε πόλεμο εναντίον των εχθρών και οι συντριπτικές ήττες, σε ασήμαντες στιγμές τής ιστορίας.
Έτσι, η πολιτική αλλαγή τίθεται ως βάσιμη και αναγκαία εναλλακτική πρόταση. Το πρόταγμα για την ανάταση της ζωής των πολιτών, την βελτίωση τού οικονομικού κλίματος και την επαναφορά τού αισθήματος ασφάλειας.
Η προοδευτική πολιτική αλλαγή, σημαίνει πρακτικά, ότι ο εργαζόμενος δεν έχει μόνο κόστος, αλλά αντίθετα, είναι ενας πολίτης, που θέλει να ζει με αξιοπρέπεια. Δηλαδή, εκείνος που σύμβαλλει αποφασιστικά στην ενίσχυση της οικονομίας και την κοινωνική ζωή, όταν αισθάνεται ασφάλεια, βγάζει έναν αξιοπρεπή μισθό και δουλεύει σε λογικά ωράρια (πχ. το 35ωρο ή 4ήμερη εργασία εφαρμόζεται ήδη σε κάποιες χώρες τής Ευρώπης, ενώ αξιολογείται και η αποτελεσματικότητα τού θεσμού ως προς την αυξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων καθώς επίσης και την αναθέρμανση της αγοράς).
Αυτό είναι το πρώτο βήμα για μία δίκαιη κοινωνία και όπως γνωρίζουμε “η δικαιοσύνη είναι ο πρώτος θεσμός της κοινωνίας… είναι ταυτοτική συγχρόνως με το νόμο και την αρετή” (Κ. Καστοριάδης).
Και μία προοδευτική και δημοκρατική διακυβέρνηση, που υποστηρίζει το εσωτερικό δίκαιο, διασφαλίζει επίσης και το εθνικό συμφέρον και την καλή γειτονία. Πάντα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, υλοποιώντας όμως μία συνεκτική στρατηγική, χωρίς φοβικά σύνδρομα ή άναρθρες κραυγές.
Οι καιροί απαιτούν σοβαρότητα.
Επειδή, όμως, εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια, καταφεύγουν στη λαϊκιστική ισοπέδωση και την κινδυνολογία. Ένα ξαναζεσταμένο προεκλογικό μενού γίνεται εύπεπτος χυλός, μόνον για τούς αφελείς, σίγουρα όχι όμως ωφέλιμος, για το σύνολο τής κοινωνίας.
Για τούς λοιπούς συνοδοιπόρους, πού έχουν αγνές προθέσεις, ας επαναλάβουμε το αυτονόητο: “η απόσταση πού χωρίζει την ιδέα μιας κοινωνίας στην οποία οι άνθρωποι δεν θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον για λίγα χρήματα, από την ιδέα μιας κοινωνίας στην οποία οι ανάγκες και οι πόθοι όλων και τού καθενός χωριστά θα εναρμονίζονται αυθόρμητα, είναι τεράστια. Είναι η απόσταση πού χωρίζει ένα ιστορικό πρόταγμα, από ένα ασυνάρτητο αποκύημα της φαντασίας” (Κ. Καστοριάδης).
Συνεπώς, το πρόταγμα μίας αξιόπιστης, προοδευτικής και δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι ιστορικό.
Ακριβώς για αυτό τον λόγο, δεν είναι όλοι ίδιοι.
Γιατί μπορεί εκείνοι μεν να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, η αλαζονεία και ο ανορθολογισμός τους, όμως, αφορούν δυστυχώς όλους μας…