Του Παύλου Αλέπη
Με εξαντλημένη επιείκεια αντιμετωπίζεις σήμερα έναν πολίτη Αυτόν που δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν παρακολουθεί πολιτικές τηλεοπτικές εκπομπές, δεν πιστεύει σε κανέναν και αμφισβητεί δικαίως την Δικαιοσύνη… και όχι μόνο.
Επιείκεια γιατί μόνο με τον κόσμο της υποκρισίας μπορείς να αντιπαραβάλλεις τα αισθήματα παραίτησης του. Βλέπει καλύτερα ίσως, από σένα έναν κόσμο που αλλάζει καταρρέοντας και σκύβει το κεφάλι. Τι μπορείς όμως να δεις με σκυμμένο κεφάλι εκτός από τα παπούτσια σου;;
Ο Γ. Βέλτσος θυμάται την φράση του Τζορτζ Στάινερ: Σε μεγάλες εκτάσεις της κεντρικής Ευρώπης κατά την διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, είχαν απομείνει μόνο λύκοι να καταβροχθίζουν τον άνεμο. Σε άλλη σελίδα -στην ίδια εφημερίδα- ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Σιώτος το φέρνει στα Ελληνικά προεκλογικά μέτρα σημειώνοντας εύστοχα πως ο διάλογος εξαντλείται στο ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής της πολυκατοικίας.
Ποιος διανοητής όμως μπορεί επαρκώς να περιγράψει την κατάληξη των δομικών κοινωνικών αλλαγών στην Εποχή της Παγκοσμιοποίησης;
Ποιες είναι η μπορεί να είναι, οι σταθερές μπροστά στις ραγδαίες αλλαγές τεχνολογικές, εργασιακές, κεφαλαιακές ανακατατάξεις. Ποια δεξιά,αριστερά ,σοσιαλιστική Πολιτική θα μπορούσε την ώρα του μετασχηματισμού να ορθώσει ανάστημα και πρόταση;
Στην Δημοσιογραφία που διδάχθηκα, πάντα λέγαμε πως είναι έως και πολύ ανεύθυνος ένας τίτλος με ερωτηματικό στο τέλος. Ποιον ρωτάς, τον αναγνώστη; Ποιος να σου απαντήσει σε κάτι που γράφεις… για να πληροφορήσεις. Αν δεν γνωρίζεις εσύ ο γραφιάς ,τότε ποιος γνωρίζει…
Άρα, μόνο…προκαλείς.
Ανάμεσα σε τόσα, να που ήρθε ο χρόνος και της αμφισβήτησης αυτού του τεχνητού αξιώματος.
Πλήθυναν σε απίστευτο βαθμό τα ερωτήματα. Της εποχής βοηθούσης. Η τέχνη της Πολιτικής έμαθε να παρακάμπτει κι αυτή τα ουσιώδη. Δεν είναι αδυναμία πια, της δημοσιογραφίας, μόνον, να υπερασπισθεί τα συμφέροντα των Κοινωνικών ομάδων… Γενικεύτηκε το πράγμα…
Πρέπει να παραδεχθούμε πως η ηττημένη από την αγορά και το κεφάλαιο Πολιτική μόνη της δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Χρειάζεται τον πολίτη. Και την σκέψη του… Αυτός όμως, εξ ίσου αβοήθητος από την Δημοσιογραφία,την Δικαιοσύνη, κυνηγημένος άγρια από την εργασιακή ανασφάλεια αναλογίζεται την κοινωνική μοναξιά και αδυναμία του… Ψάχνει απεγνωσμένα τις βεβαιότητες της ζωής του… Και όλο τρέχουν οι…αλλαγές …Με πρόσωπα και προσωπεία.
Στο αν θα τις βρει -παραμονές εκλογών- μόνο με ερωτηματικό μπορώ να απαντήσω και σίγουρα θα γελάσετε, αν διαβάσατε ήδη τα όσα έγραψα παραπάνω για τους δημοσιογραφικούς τίτλους.
Δεν είναι ώρα όμως για αστεϊσμούς, είναι ώρα ευθύνης για στοχασμούς πριν παρασυρθούμε σε αχαρτογράφητα νερά…
Είναι η ώρα επιλογής μιας πορείας που θα αποκλείει -αποφασιστικά-τα φαιδρά πρόσωπα, τις συγκεκαλυμμένες προτάσεις πολιτικής ελαφρότητας, ίσως και της αναζήτησης των ευθυνών που προκάλεσαν μέχρι σήμερα αυτή την τόσο έντονη λαϊκή δυσφορία… Ναι και της αυτοκριτικής πρωτεύοντος ασφαλέστατα…
Είναι η ώρα να εμβαθύνουμε στην ανάλυση των αιτιών, γιατί αλλιώς, όπως λέει ο Αϊνστάιν, είναι αδύνατον να επιλύσεις ένα πρόβλημα, αν προηγουμένως δεν αρθείς σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό που το δημιούργησε….