Του Παύλου Αλέπη
Στην αμνήμονα χώρα μας, οι μνήμες και οι εορτασμοί τους- σαν ευκαιρία -δεν κάνουν καθόλου κακό. Αρκεί να μην μοιάζουν σαν τις σημερινές επετείους… που προσπερνώνται ελαφρά καρδία και συνείδηση…..
Αν μάλιστα επιδιωχθεί αυτοκριτική των εορταζόντων, ενδέχεται να κάνουν γενικό καλό. Δηλαδή αν όλοι μας αναζητούσαμε Π.χ. τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να συνεννοηθούμε. Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει στον αιώνιο διχασμό. Τι μας ενώνει και μας κάνει Λαό με επιθυμίες και όνειρα;
Είναι ήδη ορατό, από τις πρώτες ειρωνείες για πρόσωπα σκοπούς και ενδεχόμενες κατευθύνσεις, πως η διάθεση για αλήθειες είναι περιορισμένη. Πολύς ο καιρός βλέπεις της απαξίας πνευματικών ανθρώπων που λοιδορήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν… Θα αναδυθούν άραγε;;
Τα σύμβολα έχουν υποστεί πολλά, πέραν της φθοράς του χρόνου. Στα τείχη έξω κλειστήκαμε ανεπαισθήτως… Το γνωρίζουμε, αλλά μέχρις εκεί…
Λέξεις όπως όραμα, ταλέντο, αναγνώριση, ήθος (κυρίως αυτό), λεβεντιά, αρχοντιά, υψιπετή, ομορφιά, χάρισμα και τόσες άλλες κόπηκαν και ράφτηκαν εκ νέου, σε μέτρα τάχα της εποχής… Το προτεινόμενο λάιφ στάιλ-τρόπος ζωής δεν αφέθηκε, δεν προστατεύτηκε, στην… πρόταση, παραδόθηκε αγρίως στην επιβολή …μετά μανίας και βιάσης…
Ομάδες ολόκληρες , υπεύθυνων ταγών, οχυρώθηκαν πίσω από το απυρόβλητο και η κριτική των αποφάσεών τους τους βαφτίστηκε μονόδρομος και ας ήταν… φανερά παλιόδρομος. Και το βλέπαμε… Ουδείς αναμάρτητος… στην υπερεκατονταετη διαδρομή…
ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ…
Εκεί που οι άρχοντες κρεμούσαν τα άρματα, γύφτοι κρέμασαν τα νταούλια και οι κακοφωνίες τους έγιναν μουσική παιδεία. Κληρονομήθηκε η κάθε σκυτάλη… προς το χειρότερο. Και αμβλύνθηκε η κάθε ενοχή… συνειδητά αλλά καλυμμένα στην νομιμοφάνεια… Σχεδόν καμαρωτοί και ψευτοπερήφανοι βγήκαμε από τα λάθη και τις αμαρτίες, με προσωπικό συγχωροχάρτι … Έλα μωρέ οι άλλοι καλύτεροι είναι;;
Τα διαβάσματα και ακούσματα, οι κραυγές και οι προτροπές, υποτιμήθηκαν στο όνομα του μοδέρνου… Παλαιό μυαλό… Βάλτον στ’ αζήτητα. Αναζητήσαμε το βολικό καινούργιο. Χωρίς επίμονη σύγκριση…χωρίς διεξοδική περίσκεψη… Γκρεμίσαμε το παλιό χωρίς να χτίσουμε στα θεμέλια της σοφίας, αλλά στην πλατφόρμα της αναζήτησης τάχα….
Πρώτοι στ άρματα, πρώτοι στα γράμματα, έλεγε κάποτε η άρχουσα τάξη και οι αντίπαλοι της επίσης, εδώ, σ’ αυτόν τον ίδιο τόπο…που οδηγούσε-καθοδηγούσε την κοινωνία. Πόσο καιρό έχετε να το ακούσετε σαν έκφραση έστω, από χείλη με σημασία;;;
Τώρα πρώτοι στις μπίζνες και μην …κοιτάς τους δείκτες της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που ορκιζόμαστε, επιθυμούμε, αλλά νοιώθουμε τόσο ξένοι……Δικαιολογία καθιερωμένη πως η αναγέννηση της δεν μας βρήκε ιστορικά εκεί…..Ποιος οδηγεί σήμερα όμως και προς τα πού; Ποιος επιδίδεται σε ιστορικές δωρεές, έστω από υστεροφημία…Δεν εννοώ μόνο υλικές…
Ποιος βλέπει το πρόσωπο του να καθρεφτίζεται στο νερό της Ιστορίας και νοιάζεται για το όνομα που κληρονόμησε…Γι’ αυτό που λέμε σεβασμό….Την γλώσσα άλλωστε πόσοι την σέβονται αποδεδειγμένα, την γλώσσα που του παραδόθηκε, το νήμα που κρατά και χρησιμοποιεί ο κάθε νέος, σαν κομπολόι-μπεγλέρι επιθυμιών και αισθημάτων….τόσο στρεβλωμένα…Μικρό άραγε σημάδι ή μεγάλο που το…αφήσαμε να μικρύνει…;;;
Γιατί άραγε φουντώνουν πάλι παντού οι εθνικισμοί;;, Γιατί οι αμφισβητήσεις των θεσμών κατακαίουν τις βεβαιότητες του χθες; Πού εξαφανίσθηκαν οι σκεπτόμενοι προνοητικοί πυροσβέστες;;; Πώς αφήσαμε να εξατμισθεί η πίστη πως, αν δουλέψεις, θα προοδεύσεις σίγουρα…; Πού πήγαν ΟΛΕΣ οι σταθερές;; Πώς μας αγγίζει- όσο ποτέ -η προτροπή του Τζόκερ -Κι αν σου κάτσει;;; Μα δεν πρόκειται για τζόγο…
ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΙ…
Στο πηγάδι της μνήμης 200 χρόνων υπάρχουν ΟΛΕΣ οι απαντήσεις… Ξέρω αρκετούς που το πιστεύουν. Γνωρίζω και αρκετούς που θέλουν να σκύψουν για αυτό το σπάνιο νερό της αυτογνωσίας… Διψασμένους, μουδιασμένους, μα πολύ φοβισμένους…
Η αλήθεια κοστίζει ακριβά… Θα τους απελευθερώσει άραγε, μια επέτειος; Ψάχνουν στ’ αλήθεια για μια αφορμή;;
Υπάρχουν και στο σήμερα πρόσωπα που εμπνέουν, όπως πάντα λίγους στην αρχή…. Θα τα ψάξει, θα τα ακούσει, θα τα αναδείξει κανείς; Ζητούν μια νέα Μεγάλη Ιδέα;;; Ποιος; Ποιοι; Πόσοι;;
Ας κρατήσουν οι χοροί, ας μεθοδευτούν, αλλά να βρούμε τα Εθνικά νήματα και να τα αγγίξουμε με ευθύνη και ειλικρίνεια. Με αγάπη και πίστη για τον άνθρωπο που τόσο απαξιώσαμε για να επιπλεύσουμε στην τρικυμισμένη θάλασσα ψευδόμενοι πως ψάχνουμε για λιμάνι όντας ξεβρασμένοι στην…. παραλία ενοχών και σωρευμένων λαθών.
Ποια διαδρομή, ποιο ταξίδι, ποια νέα Οδύσσεια λοιπόν, Οδυσσείς μου, θα γράψουμε;;;